Η πολιτική επιτυχία του Μπόρις Τζόνσον είναι η απόδειξη της κατάστασης που επικρατεί στη Βρετανία.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, αφού ο Τζόνσον καρατομήθηκε από εκπρόσωπος των Συντηρητικών επί των Τεχνών, ο Guardian έγραφε πως «επρόκειτο για το τέλος μιας απίθανης, αλλά μοναδικά ευχάριστης πολιτικής καριέρας». Εκδιώχθηκε επειδή είπε ψέματα στον τότε ηγέτη των Τόρις, Μάικλ Χάουαρντ, σχετικά με τις αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας για μια εξωσυζυγική σχέση που διατηρούσε και για το γεγονός ότι πλήρωσε την ερωμένη του για να κάνει άμβλωση. Η πολιτική του καριέρα ελάχιστα επηρεάστηκε όμως από αυτό. Τώρα, παρά τα ατελείωτα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλεχθεί, είναι το φαβορί για να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της μεγάλης Βρετανίας.
Τα ερωτικά σκάνδαλα ήταν όμως το λιγότερο. Τα ψέματα ήταν ένα χαρακτηριστικό της καριέρας του, που μάλιστα το πλήρωσε ακριβά. Απολύθηκε από τους Times όπου δούλευε ως δημοσιογράφος γιατί κατασκεύασε μια δήλωση του αρχαιολόγου Colin Lucas, ο οποίος ήταν μάλιστα και ο ίδιος του ο νονός. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Telegraph ως ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, όπου επινόησε μια ιστορία για την «παράξενη» νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που απαγορεύει την πώληση μπανανών που δεν είναι ευθείες και βγάζει εκτός νόμου τα ροζ λουκάνικα. Αυτοί οι μύθοι κυκλοφόρησαν ευρέως στον Τύπο και υπήρξαν ακόμη και κομμάτι της εκστρατεία του 2016 για το δημοψήφισμα του Brexit. Όταν έγινε ηγέτης στο Spectator, ορκίστηκε στον ιδιοκτήτη ότι θα βάλει πρώτα το περιοδικό και όχι την πολιτική του καριέρα. Μόλις δύο χρόνια αργότερα, έγινε βουλευτής, υπενθυμίζει το περιοδικό Dissent.
Κατά την εκστρατεία του για τη δημαρχία του Λονδίνου υποσχέθηκε ότι θα εξαλείψει το φαινόμενο των αστέγων, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τους διπλασιάσει. Συχνά παρέλειπε τα καθήκοντά του για να παίξει πινκ-πονγκ στο γραφείο του, τη μόνη σχέση που είχε με τον αθλητισμό, αν και διεκδικούσε τα εύσημα για το ότι το Λονδίνο διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, ένα έργο που έφερε εις πέρας ο προκάτοχός του.
Αλλά οι φιλοδοξίες του Τζόνσον ήταν πολύ υψηλότερες: ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Για να τα καταφέρει επέστρεψε στο Κοινοβούλιο το 2015. Συνέχισε να γράφει για την Telegraph κερδίζοντας 250.000 λίρες στερλίνες ετησίως για λίγες ώρες εργασίας την εβδομάδα, μισθό που απέρριψε μάλιστα, χαρακτηρίζοντάς τον «ψίχουλα». Το 2016, έγραψε δύο άρθρα, ένα που υποστήριζε την παραμονή της Μεγάλης Βρετανίας στην ΕΕ κι ένα που υποστήριζε το Brexit. Τελικά αποφάσισε να δώσει προς δημοσίευση το δεύτερο. Το δίλημμα του δεν ήταν πολιτικό. Ο στόχος της ζωής του ήταν η εξουσία κι έτσι ακολούθησε το ρεύμα που θα του την έδινε.
