Yesterday Review

Ξύπνιος μέσα στο όνειρό μου.

Ο Τζακ Μάλικ, είναι ένας άσημος τραγουδοποιός, δίχως την καριέρα που ονειρεύεται. Μετά από ένα ατύχημα με λεωφορείο, ο Τζακ παθαίνει blackout. Όταν ξυπνήσει, ο Τζακ ανακαλύπτει ότι όλοι έχουν ξεχάσει-διαγράψει τους Beatles απ’ τη μνήμη τους. Βρίσκοντας τη μεγαλύτερή του ευκαιρία για διεθνή καριέρα, ο Τζακ παρουσιάζει τραγούδια των Beatles ως δικά του και κάνει παγκόσμιο θόρυβο. Γνωρίζοντας τη μάνατζερ Ντέμπορα, ο Τζακ γίνεται όλο και πιο πολύ διάσημος, ωστόσο κινδυνεύει να χάσει τον έρωτα της ζωής του.

Ο Βρετανός Danny Boyle, σκηνοθέτης των Trainspotting, 28 Days Later και Shallow Grave, συνεργάζεται ξανά στο σενάριο με τον Ρίτσαρντ Κέρτις και μαζί δίνουν μια όμορφη και ταξιδιάρικη pop κομεντί, όντας σε άμεση σχέση με τους Beatles, καθώς πολλές επιτυχίες των θρυλικών σκαθαριών ακούγονται στο soundtrack, χωρίς οι ίδιοι να εμφανίζονται ευθέως. Ο Boyle εδώ με έξυπνο και ευφυή τρόπο, σκαρώνει μια εξίσου έξυπνη και σπιρτόζικη ιστορία, για έναν άσημο μουσικό, που μετά από ατύχημα ξυπνά σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, που κανείς δεν ξέρει τους Beatles και εκμεταλλευόμενος έτσι τα τραγούδια τους γίνεται διάσημος. Ο Boyle στην ουσία, παίρνει τη σκέψη-ουτοπία-κρυφό πόθο πολλών υπαρκτών αδιάφορων και ανώνυμων μουσικών και τη μεταφέρει στο πανί, θίγοντας παράλληλα προβληματισμούς που απασχολούν μεγάλη μερίδα μουσικόφιλων και μη, σχετικά με το αν υπάρχει παρθενογένεση στην μουσική ή την τέχνη γενικότερα. Παράλληλα με αυτό τον κεντρικό άξονα, ο Boyle τοποθετεί ένα ελαφρύ love story στο περιβάλλον του ήρωα, βάζοντας το δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στην καριέρα του ήρωα και στη διατήρηση της αγάπης, ή κατά πόσον η διαρκής διασημότητα, αλλοτριώνει το χαρακτήρα και τα συναισθήματα, θέματα που θίγονται με τρόπο σχετικά light, όπως είναι και η γενικότερη ατμόσφαιρα του φιλμ.

Φιλμ που απευθύνεται σε ευρύ κοινό, εμπορικό με την καλή έννοια και καλογυρισμένο, ενώ τα τραγούδια των Beatles είναι πολλά, χορταστικά και σε επαρκέστατες διασκευές-εκτελέσεις, δίνουν τον απαραίτητο τόνο και boost, σε ένα φιλμ που πατά καλά πάνω στις νότες των Beatles και της όλης pop ατμόσφαιρας, που ο Boyle συλλαμβάνει ορθά, όντας πλέον μάστορας της αφήγησης και του μοντάζ, που είναι γρήγορο και ρυθμικό, χωρίς να κουράζει. Το Yesterday είναι δροσερό και ταυτόχρονα προβληματίζει, χωρίς να καταπιάνεται με μεγαλοστομίες και στομφώδες ύφος, ενώ μελανά του σημεία σίγουρα είναι, πως σε σημεία μένει κάπως σε ρηχά νερά και δεν εμβαθύνει ως θα μπορούσε στο θέμα, τους χαρακτήρες και τον κεντρικό ήρωα, ενώ σε σημεία διαθέτει μια διεκπαιρεωτική νοοτροπία που δεν του επιτρέπει την περαιτέρω εκτίναξη. Κρίμα, αν και αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την συνολική προσπάθεια, καθώς πρόκειται για φιλμ προσεγμένο και καλοπαιγμένο απ’ τους ηθοποιούς του, ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος Himesh Patel, είναι άκρως πειστικός και αισθαντικός ως ο άσημος μουσικός, που με παράδοξο τρόπο ζει το όνειρό του, ο Patel ερμηνεύει με πάθος, εκφραστικότητα και χωρίς υστερίες και εξάρσεις, αλλά με ύφος μετρημένο και ταπεινό. Θα λέγαμε πως ο Patel, σηκώνει το φιλμ στις πλάτες του και μέχρι ενός σημείου κάτι τέτοιο ισχύει, ωστόσο εξαιρετική είναι και η Kate Mc Kinnon, στο ρόλο της μάνατζερ, με την ηθοποιό να ερμηνεύει με το γνωστό της νεύρο και τρέλα, που ενώ πολλοί το θεωρήσουν μανιέρα, εδώ λειτουργεί άψογα και δένει.

Γενικώς ο Danny Boyle, φροντίζει συνεχώς να κόβει και να ράβει ώστε ν’ ανανεώνει το ενδιαφέρον μας, κάτι που πετυχαίνει, ενώ μέσα στο φιλμ έχουμε μια εξαιρετική σουρεάλ σκηνή ανθολογίας, τη συνάντηση του ήρωα με τον Τζων Λένον, μια στιγμή κορύφωσης που δίνει έναν επιπλέον τόνο φόρτισης, μια πραγματικά εμπνευσμένη στιγμή. Συνολικά, ενώ έχει κάποιες σεναριακές ατασθαλίες και κάποια ημιτελή στοιχεία σε ανάπτυξη, το Yesterday είναι μια αληθινή κινηματογραφική κατάθεση, από έναν έμπειρο σκηνοθέτη, που γνωρίζει το θέμα του και κατασκευάζει με επιτυχία τον κόσμο-φούσκα του ήρωά του, έναν κόσμο που όλοι θα θέλαμε να βρεθούμε, έστω για λίγες στιγμές και που ενίοτε το κάνουμε .