Annabelle Comes Home Review

Μην πλησιάζεις στο υπόγειο.

Η μικρή Judy, είναι η κόρη των ερευνητών μεταφυσικού και δαιμονολόγων Ed και Lorraine Warren. Δύο έφηβες φίλες-νταντάδες της μικρής Judy, κάνουν το λάθος να ξυπνήσουν το δαιμονικό πνεύμα, που βρίσκεται εντός της σατανικής κούκλας Annabelle.

Το σύμπαν που δημιούργησε ο James Wan, αρχής γενομένης με το The Conjuring, εκτός από εισπρακτική επιτυχία και αναβίωση στο είδος ταινιών τρόμου με στοιχειά και δαίμονες, έχει δώσει αξιόλογα φιλμ όπως το πρώτο, κάποια αδιάφορα, ενώ η τρίτη συνέχεια της σατανικής κούκλας Annabelle, έχει κάποια πολύ δυνατά στοιχεία εντός της, που θα κάνει τους ρέκτες του υπερφυσικού σινεμά τρόμου να την αναζητήσουν και να την ευχαριστηθούν. Εκμεταλλευόμενος τα καλά στοιχεία απ’ τα προηγούμενα Conjuring και Annabelle, αλλά και όλα τα αναπόφευκτα κλισέ του είδους, ο Gary Dauberman, σκηνοθέτης του νέου Annabelle, κάνει σινεμά τρόμου με όλα τα βασικά πρωταρχικά υλικά και σε αρκετά σημεία ικανοποιεί. Ένα μυστηριώδες σπίτι, με σκοτεινούς διαδρόμους, ένα απόκοσμο υπόγειο, μια σατανική κούκλα και τέσσερα παγιδευμένα άτομα, δηλαδή τα άκρως βασικά αντικείμενα πάνω στα οποία στήνεται η δράση και δίνεται η ευκαιρία στον (ικανότατο) σκηνοθέτη να δημιουργήσει, να αυξήσει το μυστήριο και τους παλμούς και σε πολλά σημεία να τρομάξει.

Το ατού του νέου Annabelle, είναι πως έχει χωνέψει-αφομοιώσει με καλό τρόπο τα προηγούμενα φιλμ της σειράς, το Childs play και το The Exorcist, ενώ σε σημεία βρίσκουμε αναφορές ακόμα και στο πρόσφατο Hereditary, ωστόσο προσπαθεί να διατηρήσει την δική του ταυτότητα, όντας αυτόνομο, χτίζοντας σταδιακά το σασπένς μέχρι να φτάσει στις πολύ τρομακτικές κορυφώσεις του. Ο Dauberman εδώ, αποδεικνύεται γνώστης του μεταφυσικού τρόμου, δημιουργεί μια άκρως απειλητική ατμόσφαιρα που γίνεται όλο και πιο ζοφερή, ενώ παρά το σχηματικό και χιλιοειπωμένο στόρυ του, καταφέρνει να δημιουργεί συνεχώς ενδιαφέρον, αγωνία και σε σημεία ανατριχίλες και αληθινό τρόμο. Η ατμόσφαιρα μας θυμίζει κάτι απ’ το Exorcist και The Tenant του Polanski, ενώ έχουμε πολλές ευρηματικές γωνίες λήψης και αργόσυρτα travelling στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του σπιτιού και άκρως ατμοσφαιρική κινηματογράφιση του υπογείου και της δαιμονικής ομότιτλης κούκλας. Η δράση χτίζεται σιγά σιγά, με τον τρόμο να υπονοείται αρχικά, ενώ τη σκυτάλη παίρνουν οπτασίες-φαντάσματα εντός του σπιτιού, δίχως να είναι εξαρχής ορατά, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τους δαίμονες, που ο Dauberman αποκρύπτει μεν, κάνει ολοζώντανη δε την παρουσία τους με διάφορους κλισέ, αλλά και ευρηματικούς τρόπους.

Μέσα στο φιλμ έχουμε δύο με τρειςiς σκηνές, πραγματικά τρομακτικές, φιλμαρισμένες με ένταση, που προκαλούν σοκ και παγώνουν, ενώ σε αυτό βοηθά το πραγματικά εξαίσιο sound design που έχει γίνει σε όλη την ταινία, μαζί με ένα υποδειγματικό μοντάζ, με απότομα cut που δημιουργούν ταραχή. Σίγουρα ο δημιουργός δούλεψε πολύ απ’ την πλευρά του για το Annabelle 3, ωστόσο σε σημεία εκτίθεται τόσο από κάποιες αμήχανες ερμηνευτικές-υποκριτικές στιγμές, από κάποια μικροκλισέ εδώ και εκεί που δίνουν έναν τόνο του ευκαιριακού θεάματος, όσο και από κάποιες λανθασμένες σκηνοθετικές επιλογές προς το τέλος, που θα ‘πρεπε να απουσίαζαν. Ενώ πολύ επιτυχημένα ο Dauberman επιλέγει να υπονοήσει και να παράγει τρόμο σε καλές ατμοσφαιρικές σεκάνς στο μεγαλύτερο μέρος, προς το τέλος επιλέγει να δείξει εξολοκλήρου δαιμονικές παρουσίες, με εφέ αποτυχημένα και κάπως φτηνιάρικα, που υποβαθμίζουν το σύνολο, ενώ το φινάλε είναι επεξηγηματικό και με αφελή τόνο. Παρά αυτά τα στοιχεία, το Annabelle comes home, είναι φιλμαρισμένο με ένταση και δεξιοτεχνία, με τρόπο ιδιαίτερα επιτυχημένο σε σημεία, κάτι που δεν περιμέναμε, με το σκηνοθέτη να διαθέτει έμπνευση, ταλέντο και γνώση του σινεμά τρόμου, καταφέρνοντας εν τέλει, παρά τις ατέλειές του, κάτι πολύ καλύτερο απ’ το αναμενόμενο, που θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του supernatural horror.