Σε μία κίνηση συνηθισμένη για την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αλλά πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, τον Δεκέμβριο του 2012, ο Παναθηναϊκός συμφωνεί με την Ουνικάχα Μάλαγα για ανταλλαγή του Άντι Πάνκο με τον Τζέιμς Γκιστ.
Ο Πάνκο είχε έρθει μετά βαϊων και κλάδων αλλά δεν ικανοποίησε, ενώ οι Ανδαλουσιάνοι έψαχναν τον τρόπο να ξεφορτωθούν τον Γκιστ, ο οποίος δεν είχε βρει χημεία με την ομάδα. Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο ότι από τη στιγμή που άφησε τις Ηνωμένες Πολιτείες ο Γκιστ δεν είχε στεριώσει πουθενά, αλλάζοντας ομάδα και χώρα κάθε χρόνο.
Στην Ιταλία και την Μπιέλα μετά το τέλος του κολλεγίου στο Μέριλαντ, τη σαιζόν 09/10 στην Λοκομοτίβ Κουμπάν, την επομένη στην Παρτίζαν, το 11/12 στην Φενέρ και για λίγους μήνες στην Μάλαγα, μέχρι το επόμενο, “ελληνικό” βήμα, που θα αποδειχθεί το σημαντικότερο στην καριέρα του.
Έπαιξε 42 ματς σε Ελλάδα και Ευρώπη σε αυτή τη “μισή” χρονιά με τον Παναθηναϊκό και έκτοτε δε θα βγάλει ποτέ την πράσινη φανέλα. 5 πρωταθλήματα, 6 κύπελλα με το τριφύλλι, επιτυχίες, χαρές, δάκρυα, τιμωρίες, τραυματισμοί σε αυτά τα σχεδόν 7 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Ο Παναθηναϊκός ήταν εκεί να τον περιμένει στην τιμωρία του για χρήση κάνναβης το 2015, στην αποκόλληση του προσαγωγού του τον Νοέμβριο του 2016, αλλά και εκείνος ίδρωνε με ένταση τη φανέλλα, αναδεικνυόμενος σε αγαπημένο της πράσινης κερκίδας.
Είχε την τύχη να συνεργαστεί με Διαμαντίδη και Καλάθη, περνώντας την περισσότερη ώρα κάθε παιχνιδιού κάνοντας μονόζυγο στην αντίπαλη στεφάνη, ξεσηκώνοντας το κλειστό ολυμπιακό στάδιο.
Ακόμα κι αν δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά από εκείνο το βράδυ στην Μαδρίτη, ο Γκιστ το προσπάθησε και επέστρεψε υγιής και δυνατός. Στα 32 του, φεύγοντας από τη χώρα μας, έχει χρόνο για ένα καλό συμβόλαιο, αλλά το δίκαιο του πράγματος θα ήταν να επιστρέψει στην Ελλάδα για να κλείσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό.
Η ιαχή “Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ” δε θα δονεί πια το ΟΑΚΑ, αλλά ο Γκιστόπουλος έχει ήδη γραφτεί στην πράσινη ιστορία και στις καρδιές των φίλων της ομάδας.
