Το λέω και θα το λέω όσο ζω, μέχρι την τελευταία μου ανάσα..
Ευγνωμονώ το Θεό που με έφερε μέσω των όποιων συνθηκών τόσο κοντά σε ότι έγινε πριν 15 χρόνια, τέτοιες μέρες στην Πορτογαλία.
Εκεί όπου επαγγελματικά, ίδρωσα, έτρεξα, αγχώθηκα – το ‘χει αυτό το ρημάδι το επάγγελμα – υπήρξαν στιγμές που στεναχωρήθηκα πάνω στο φόρτο της δουλειάς – κι από αυτό ‘χει… μπόλικο πράμα – αλλά προπάντων ευχαριστήθηκα το κλάμα (!) που έριξα κυρίως από εκείνο το σημείο κι έπειτα, όταν οι «δάφνες» της εθνικής σκέπαζαν κάθε τι τριγύρω μας.
Όσο κι αν οι ανάγκες για ενημέρωση μας άφηναν νηστικούς (πολλές μέρες και δεν είναι αστείο) κι εξαντλημένους στο τέλος της κάθε μέρας.
Ευγνωμονώ αυτή την υπέρτατη Δύναμη που μ’ έκανε ένα μικρό, ταπεινό, ασήμαντο – μπροστά στα όσα Ιστορικά βίωσε όλη η χώρα – μέρος του «παιχνιδιού» όπως αυτό εξελίσσονταν κάθε μέρα, κι όσο προχωρούσαμε ως το φινάλε του «θαύματος» σχεδόν κάθε ώρα της ημέρας..
Από την μαγνητική τομογραφία.. στην Πορτογαλία!
Πόσα παιχνίδια μπορεί να μας παίξει η μοίρα, απρόβλεπτα μα προπάντων σημαδιακά εάν φροντίσουν κι αυτό οι όποιοι αστάθμητοι παράγοντες. Όσο απίθανο έμοιαζε να συμβεί ότι έγινε στο Euro 2004 άλλο τόσο απίθανο ήταν τότε να βρεθώ κι εγώ εκεί και να κλάψω από κοντά τις αλησμόνητες στιγμές! Γιατί, ναι είναι αλήθεια πως από τότε δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην έρχονται σαν… «φλας» κάποια από τα απίστευτα πράγματα που ζήσαμε.
Δεν ήμουν από το ξεκίνημα της διοργάνωσης στην Πορτογαλία..
Το πρώτο κι εναρκτήριο ματς με την Πορτογαλία το είδα κι εγώ από την τηλεόραση, σε βάρδια στον τηλεοπτικό σταθμό όπου δούλευα, ενώ την επόμενη μέρα «τρέχαμε» ακόμα περισσότερο διότι το γεγονός της νίκης της Εθνικής μας στο «Ντραγκάο» του Οπόρτο επισκίασε κατά θεαματικό τρόπο και τις Ευρωεκλογές του 2004, οι οποίες έγιναν την επομένη μέρα..
Θυμάμαι ψάχναμε παίκτες να βγούνε στο τηλέφωνο, στην πολιτική εκπομπή μετά το άνοιγμα της κάλπης προκειμένου να μιλήσουν για την νίκη! Αυτό «πουλούσε» τότε κι αυτό βέβαια έπραξαν τις ίδιες ώρες όλοι οι υπόλοιποι τηλεοπτικοί σταθμοί!
(Ευρωεκλογές 2004 στη σκιά του Euro και των επιτευγμάτων της εθνικής)
Κι όλα αυτά το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο να τα αντιμετωπίζω… κουτσαίνοντας, καθώς έτυχε την προηγούμενη μέρα (Παρασκευή) να έχω ένα ατύχημα με αποτέλεσμα να πονάω στο γόνατο.
Λόγω του φόρτου εργασίας αναγκάστηκα να πάω για μαγνητική τομογραφία το πρωί της Δευτέρας όπου η διάγνωση ανέφερε «ρήξη έσω πλάγιο συνδέσμου»!
Μάλιστα τότε από το γραφείο του Λάκη Νικολάου μου συνέστησαν λίγες μέρες άδειας προκειμένου να μην ταλαιπωρώ το πόδι μου – στο γόνατο – και να σταματήσουν οι πόνοι.. Και να ήξεραν οι άνθρωποι με τι θα «περνούσε» αυτό το πράγμα!!
Στο περιθώριο της μικρής αναρρωτικής άδειας – είχα πάρει τρεις μέρες – ήμουν, θυμάμαι, στον καναπέ του σπιτιού μου το απόγευμα της Τετάρτης 16 Ιουνίου του 2004 παρακολουθώντας το δεύτερο ματς της Εθνικής στο Euro με την Ισπανία!
Οι Ίβηρες, προηγήθηκαν με τον Μοριέντες και η Ελλάδα έστειλε, τότε, το δεύτερό της «μήνυμα» ισοφαρίζοντας με τον Άγγελο Χαριστέα. Τότε συνέβη το σημαδιακό, κι αυτό που «έγραψε» μέσα μου το αξέχαστο βίωμα..
Χτύπησε το τηλέφωνό μου, στην άλλη γραμμή ήταν ο συνάδελφος και φίλος Μιχάλης Τσώχος μέσα από το στάδιο «Ντο Μπέσα» και μου λέει :
«Ετοιμάσου, έρχεσαι Πορτογαλία! Εδώ αυτοί πάνε να κάνουν τρελά πράγματα! Θα έχει δουλειά.. Έλα!»
-«Τι λες βρε Μιχάλη..» του λέω «κάτσε να τελειώσει το ματς.. Εγώ έχω πάρει 2-3 μέρες αναρρωτική γιατί πονάει το πόδι μου..»
-«Καλά… Ετοιμάσου. Ψάξε για το διαβατήριο και τα υπόλοιπα.. Θα σου τηλεφωνήσουν από τη διεύθυνση Ειδήσεων!»
Το ματς έληξε 1-1 και χωρίς να περάσουν 2-3 λεπτά από τη λήξη του αγώνα ξαναχτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η γραμματέας του Διευθυντή Ειδήσεων :
«-Καλησπέρα Απόστολε… Ετοιμάσου, Παρασκευή πρωί φεύγεις για Πορτογαλία. Σου είπε ο Μιχάλης, έτσι δεν είναι; Το εισιτήριο όπως μου είπαν είναι για το Φάρο μέσω Φρανκφούρτης!! Πέρνα κάποια στιγμή αύριο το απόγευμα από το γραφείο να το πάρεις..»
Μέσα σε μια μέρα έτρεξα να ανανεώσω το διαβατήριο – πρόλαβα κι αυτό – να ετοιμάσω κάποια πράγματα, να ρωτήσω το γιατρό για το πόδι κι ως πότε να παίρνω παυσίπονα κι ανέβηκα κι εγώ σε αυτό το πράγμα που αργότερα κάποιοι το ονόμασαν… «Πειρατικό»! Προσωπικά μου αρκεί το.. Έπος!
To κοσμοπολίτικο Αλγκάβρε, οι Άγγλοι και η γιορτή των Πορτογάλων!
Θυμάμαι το αεροδρόμιο το Φάρο της νότιας Πορτογαλίας.. Μια κλασσική περίπτωση επαρχιακού αερολιμένα της χώρας μας. Ευτυχώς το ξενοδοχείο δεν ήταν πολύ μακριά και ταξιδεύοντας τότε μόνος μου ένιωσα νωρίς – νωρίς την αύρα της διοργάνωσης, πέραν της ζέστης!
Κάτι το εντυπωσιακό όπως το αντιλήφθηκα πριν καν περάσει η πρώτη μου ώρα σε αυτή τη χώρα.
«-Συγγνώμη, έχετε κάποια γιορτή αυτές τις ημέρες εδώ; Γιατί βλέπω τόσες πολλές σημαίες. Σχεδόν σε κάθε σπίτι..» ρώτησα τον ταξιτζή ξεκινώντας για το ξενοδοχείο..
«-Όχι, δεν έχουμε γιορτή… Έχουμε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Όλη η χώρα είναι έτσι… Μας προέτρεψε ο πρωθυπουργός να βάλουμε όλοι στα σπίτια μας μια Πορτογαλική σημαία και οι πιο πολλοί έβαλαν… Σιγά σιγά βάζουμε κι άλλες, αν και στεναχωρηθήκαμε στον πρώτο αγώνα!» μου απάντησε – σε σπαστά Αγγλικά, την ίδια ώρα που εγώ έπαιρνα χαμπάρι πως και στο πίσω μέρος του οχήματος υπήρχε μια μικρή σημαία της πατρίδας του!
Αυτό για… ορεκτικό, παρακαλώ!
Το νότιο κομμάτι της Πορτογαλίας είναι και το πιο τουριστικό της μέρος. Άμεσα αντιληπτό κι αυτό βλέποντας τα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τα γιοτ και ως ένα σημείο το επίπεδο των επισκεπτών. Ως ένα σημείο λέμε, διότι εκείνη την εποχή την περιοχή και στην 3η μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας – μετά το Φάρο και το Λουλέ – την Αλμπουεφίρα επέλεξαν ως τρόπο διαμονής οι περισσότεροι από τους 40 χιλιάδες (!!) Άγγλους φιλάθλους. Από εκεί ανέβαιναν για να παρακολουθήσουν, αυθημερόν, τα ματς της εθνικής τους και μετά γύριζαν πάλι στην ζεστή λουτρόπολη της χώρας!
Η παρουσία τους εκεί – ή ΚΑΙ εκεί για να είμαστε ακριβείς – σημαδεύτηκε περισσότερο με τα «παρατράγουδα» της μαζικής παρουσίας των σε τέτοιες διοργανώσεις.
Το βράδυ είδα την «άλλη πλευρά» του Euro όταν στην πρώτη μας βόλτα μετά τα ρεπορτάζ έζησα τον ωμό τρόπο αντιμετώπισης από την Πορτογαλική αστυνομία, τέτοιων φαινομένων.
Οι ντόπιοι, κυρίως οι καταστηματάρχες, έκαναν πολλά παράπονα για τη συμπεριφορά των Άγγλων καταγγέλλοντας καθημερινούς βανδαλισμούς, και εκείνη τη νύχτα είναι αλήθεια πως τρομάξαμε λίγο.
Πριν τα μεσάνυχτα κι ενώ περνούσαμε – με συναδέλφους, όχι μόνον Έλληνες – έναν μεγάλο δρόμο όπου υπήρχαν μπαρ κι εστιατόρια, ξαφνικά ξεφύτρωσαν από πολλές πλευρές κλούβες των ειδικών δυνάμεων!
Κατέβηκαν, μάλλον με σχέδιο, πάρα πολλοί αστυνομικοί κι ένας εξίσου γεροδεμένος αξιωματικός τους μας πλησίασε, βλέποντας πως μαζί υπήρχαν κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, και αφού έγιναν οι συστάσεις και προπάντων δηλώσαμε την εθνικότητά μας, είπε :
«Παρακαλώ πολύ κάντε στην άκρη. Κατεβάστε τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές..»
Μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε το πανδαιμόνιο.. Οι αστυνομικοί άρχισαν να δέρνουν τους Άγγλους κι ότι θύμιζε (!) κάτι Βρετανικό, στην περιοχή! Όλοι οι υπόλοιποι εκτός των συμπλοκών μείναμε για περίπου 10-15 λεπτά στην άκρη.. Και μετά την «σάρωση» ο ίδιος αξιωματικός μας πλησίασε και είπε :
«Τώρα αν θέλετε, μπορείτε να το καλύψετε!!»
Οι εικόνες των εκατοντάδων… δαρμένων, έκαναν το γύρω του κόσμου μέσω των διεθνών πρακτορείων! Θυμάμαι πως τα Βρετανικά δίκτυα ΔΕΝ καταδίκασαν τη συμπεριφορά της αστυνομίας αλλά μέσω της Σκότλαντ Γιάρντ ανέφεραν την ανάγκη για «επιστροφή» των άτακτων οπαδών στην πατρίδα τους!
Την παραμονή του αγώνα με τη Ρωσία βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο, όπου είχε καταλύσει η αντιπροσωπεία της ΕΠΟ, για μια εκδήλωσή της. Θυμάμαι στην διαδρομή στις παραλίες την… καφετιά θάλασσα όπου ο κόσμος έκανε μπάνιο! Όταν ρώτησα κάποια στιγμή στη ρεσεψιόν του πολυτελούς ξενοδοχείου, για το χρώμα της θάλασσας μας είπε πως αυτό συμβαίνει συχνά – πυκνά λόγω των ρευμάτων όπως αυτά «χτυπάνε» την περιοχή. Βρισκόμαστε στη νοτιοδυτική γωνιά της Ευρώπης, εξάλλου.. Εκεί όπου πολλοί ευκατάστατοι τουρίστες επιλέγουν να κάνουν τις διακοπές τους κάνοντας μπάνιο στην καφετιά θάλασσα!!
Πρόκριση με… λαχτάρα και το «πανηγύρι» ξεκινά!
Την ημέρα του αγώνα στο στάδιο «Ντ’ Αλγκάβρε» ανάμεσα στις πόλεις Φάρο και Λουλέ υπήρχε πολύς κόσμος στο γήπεδο. Οι Ρώσοι, θυμάμαι, ήταν λίγο περισσότεροι ενώ οι Πορτογάλοι ως ουδέτεροι – όσοι ήταν στο γήπεδο γιατί την ίδια ώρα έπαιζαν την πρόκρισή τους στο Ιβηρικό ντέρμπι με την Ισπανία – ήταν μάλλον πιο φιλικοί προς τη «γαλανόλευκη» κι ας τους βόλευε, πριν το ματς, να μην κερδίσει η Ελλάδα!
Εκεί όταν έφτασα προς τις εξέδρες είδα μια παρέα Ιταλών φίλων του Βρύζα – τους είχα γνωρίσει και στην Αθήνα πριν φύγει η εθνική μας για το Euro – προσπαθώντας να του μιλήσουν λίγο πριν ξεκινήσει το ζέσταμα. Εγώ, μόλις πλησίασε στα κάγκελα, του είπα :
«-Βλέπεις που ήρθα; Τώρα θα σε δω να σκοράρεις…!»
Οι Ρώσοι αιφνιδίασαν βάζοντας δύο γκολ ως το 17ο λεπτό και η εθνικής μας ήθελε τουλάχιστον ένα για να μην αποκλειστεί.. Το έβαλε ο Βρύζας λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου ως φυσική συνέπεια του χαρακτήρα που είχε εκείνη η ομάδα, δίχως να φοβάται ούτε το «στράβωμα» στους αγώνες της, και είναι αλήθεια πως το συγκεκριμένο ματς στο Έπος του 2004 μας.. «στράβωσε» όσο κανένα άλλο! Το σκορ πρόκρισης ήρθε! Τότε.. άρχισε το πανηγύρι!
Η εθνική έκανε την πρώτη υπέρβαση, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στις δύο προηγούμενες παρουσίες της σε τελική φάση διεθνούς διοργάνωσης η Ελλάδα «θυμόταν» έναν βαθμό στο Euro 1980 της Ιταλίας και τρεις ήττες στο Μουντιάλ του 1994!
Για πρώτη φορά χιλιάδες Έλληνες βγήκαν πανηγυρίζοντας από ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στο διεθνή χώρο. Ήταν, ως τότε η μεγαλύτερη επιτυχία της «γαλανόλευκης» καθώς ιστορικά στη δικιά της ποδοσφαιρική «βίβλο» είχε να περηφανεύεται μια νίκη στη Δανία, με τον Σαργκάνη – «φάντομ» κάτω από τα γκολπόστ και οι νίκες πρόκρισης στις προηγούμενες προκρίσεις μας επί της ΕΣΣΔ το 1979, επί της Ρωσίας το 1993 και επί της Βόρειας Ιρλανδίας πριν γίνουν τα όσα έγιναν σε ετούτη την γωνιά του πλανήτη!
Αμέσως μετά το ματς έγινε η «ζωντανή» σύνδεση – έξω από το γήπεδο όπως και όλων των τηλεοπτικών σταθμών που δεν είχαν τα δικαιώματα της διοργάνωσης – εκεί ήρθε μια ακόμα ανατριχίλα.. Μεγάλη!
Κάναμε, θυμάμαι, πολλά πανηγυρικά στιγμιότυπα των Ελλήνων ενώ αρκετοί είχαν τη διάθεση να πλησιάσουν στην κάμερα συμβάλλοντας, ασφαλώς, σε ότι ανέκαθεν λάτρευαν και λατρεύουν οι υπεύθυνοι των δελτίων ειδήσεων, κυρίως των ιδιωτικών σταθμών, το… live πανηγύρι μετά των απαραίτητων «εθνο-πατριωτικών» σχολίων φίλαθλης προσέγγισης!
Εκεί λοιπόν έρχονταν εκστασιασμένοι Έλληνες από κάθε γωνιά του πλανήτη!
Εκεί έμαθα ότι υπάρχουν συμπατριώτες μας στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, στη Λίμα του Περού, στην Αλάσκα!! Εκεί άρχισε το μεγάλο πανηγύρι με την σύνδεση να κρατά καμιά ώρα! Το κινητό μου πρέπει να δέχθηκε πάνω από 100 sms από φίλους οι οποίοι απλά ήθελαν να μου πούνε πόσο με ζηλεύουν για το μέρος όπου βρίσκομαι κι όχι τόσο για ότι έκανα εκείνη την ώρα… Εκεί άρχιζε το γλέντι, όπως το έβαλα στο πετσί μου, στην ψυχή μου…
Και που να ήξερα τότε τι θα ακολουθούσε!!
Συνεχίζεται….
