Η υπόθεση Μιλουτίνοφ δεν είναι αιτία, αλλά σύμπτωμα στον φετινό Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» υποφέρουν γιατί δεν έχουν το θάρρος να αντικρίσουν την πραγματικότητα και να σχεδιάσουν ανάλογα. Γράφει ο Χρήστος Καούρης.
Δυστυχώς για τον ίδιο, δεν είναι η πρώτη φορά που ο οργανισμός Ολυμπιακός βλέπει κάποιον να του υπενθυμίζει πως ο λογαριασμός έχει λήξει καιρό τώρα. Το έκανε, άθελα του, ο Γιώργος Πρίντεζης τον Φλεβάρη, με το «δεν υπάρχει σάλιο». To έκανε με καταγγελία της η Ένωση Παικτών της Ευρωλίγκας (ELPA), λίγο πριν βγει ο Μάιος.
Το έκανε πλέον και το πρόσωπο των ημερών, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, αλλά με μία – ειδοποιό – διαφορά. Ο Σέρβος είναι αυτό που κανείς άλλος στο ρόστερ δεν μπορεί να ισχυριστεί: αναντικατάστατος.
Ετών 25, άνετα μέσα στο Top-3 των σέντερ της Ευρωλίγκας για τα επόμενα πολλά χρόνια, χωρίς ιδιαίτερη βιάση ή επιθυμία να παίξει στο ΝΒΑ. Ένας seven footer που έχει όλα τα εχέγγυα να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, σε ένα περιβάλλον που αυτοί εξαφανίζονται σχεδόν πριν κάνουν την πρώτη θετική χρονιά τους.
Ο Γκουντάιτις πιθανότατα δεν θα έπαιζε ακόμη στο Μιλάνο αν δεν έκοβε τον χιαστό του. Ο Μέλι (απο)χαιρέτησε. Τα προηγούμενα χρόνια μετακόμισαν οι Ερνανγκόμεθ, Γιούντο, Μπέντερ, Παπαγιάννης, Ζίζιτς, Ζούμπατς, Αζενσά, Τάις, Χάρτενσταϊν, Μπερτάνς, Σαμπόνις, Μπιέλιτσα, και πιθανότατα ξεχνάω και κάποιους άλλους που ενδημούν στο «4» και το «5».
Ο Σλούκας, η ελπίδα και η ανώμαλη προσγείωση
Αφού έχασε κάθε δικαστική μάχη που έδωσε στην Ελλάδα, ο Ολυμπιακός σκόρπισε αισιοδοξία στους οπαδούς του δίνοντας μάχη για να επαναπατρίσει τον Κώστα Σλούκα. Η ίδια η προσφορά ήταν αρκετή για να πιστέψουν αρκετοί πως ο σύλλογος άφηνε πίσω την εφιαλτική προηγούμενη χρονιά, όμως η συνέχεια αποδείχτηκε τελείως διαφορετική.
Οι Πειραιώτες είδαν τον GM τους, Χρήστο Σταυρόπουλο, να αποχωρεί για την Λομβαρδία στις 25 Ιουνίου, χωρίς σχεδόν κανείς από τον σύλλογο να έχει ιδέα για τις συζητήσεις των δύο πλευρών μέχρι τη στιγμή της τελικής συμφωνίας. Κάπου εδώ, μια τυπική υπενθύμιση. Δεν ήταν υποχρεωμένος ο Ολυμπιακός να ανταγωνιστεί την προσφορά των Ιταλών, που έδωσαν στον 54χρονο παράγοντα τα τριπλάσια χρήματα προκειμένου να μετακομίσει στο Μιλάνο: ήταν όμως υποχρεωμένοι να το ξέρουν, για να σχεδιάσουν ανάλογα.
Υπάρχουν πράγματα τα οποία μπορεί να αποτρέψει, και άλλα στα οποία μπορεί να αντιδράσει εγκαίρως. Για παράδειγμα, η Φενέρμπαχτσε δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο παρά να παρακολουθήσει τους Νικολό Μέλι και Μάρκο Γκούντουριτς να αποχωρούν για το ΝΒΑ. Γνωρίζοντας όμως αρκετά νωρίτερα αμφότερα τα ενδεχόμενα, βγήκε στην αγορά και έσπρωξε χρήμα για να προσελκύσει τον Φαμπιέν Κοζέρ στην Πόλη, προσφέροντας 3.7 εκατομμύρια ευρώ για τριετές συμβόλαιο. Η Ρεάλ, προτιμώμενος προορισμός του παίκτη, έκανε ρελάνς και τον κράτησε, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει παραπάνω. Στη συνέχεια, η Φενέρ χρησιμοποίησε το διαθέσιμο ρευστό για να αποκτήσει τον Νάντο Ντε Κολό και τον Ντέρικ Γουίλιαμς και πιθανότατα να βγει ωφελημένη στην τελική σούμα.
«Μα τι συγκρίνεις άνθρωπε μου», σας ακούω να λέτε. «Τι σχέση έχουν τα οικονομικά των δύο συλλόγων;»
Ελάχιστη, προφανώς.
Όμως το θέμα εδώ δεν είναι το οικονομικό κομμάτι, που προφανώς παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Είναι το σχέδιο. Με δεδομένο ότι ο Βαγγέλης Μάντζαρης είναι από τα τέλη Μαϊου στην λίστα υπό αποχώρηση του Ντέιβιντ Μπλατ, ποια είναι η λογική να εξακολουθεί να βρίσκεται στο ρόστερ ως τις 14 Ιουλίου και να μετατίθεται ως το μεσοκαλόκαιρο η υπόθεση αποχώρησης του; Το ζήτημα δεν είναι αν είχε βρει ομάδα ο παίκτης ως τώρα, αφού ουδεμία συνάντηση δεν είχε συμβεί με τον μάνατζερ του προκειμένου αυτός να ενημερωθεί για τις προθέσεις της ομάδας.
Ξανά στο θέμα Μιλουτίνοφ.
Είναι στα όρια του αδύνατου να προσπαθήσει κανείς να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της ομάδας, όταν σε αυτό οφείλονται ήδη χρήματα. Προφανώς ο Ολυμπιακός είναι σε θέση να αρνηθεί οποιαδήποτε προσφορά φτάσει στον Πειραιά εκτός από αυτή των Σαν Αντόνιο Σπερς, όμως το ζήτημα είναι τι μπορεί, καθώς η άρνηση της πραγματικότητας μπορεί μόνο να προκαλέσει επιπλέον πληγές σε ένα ήδη τραυματισμένο οργανισμό. Αυτό που οι αδερφοί Αγγελόπουλοι καλούνται άμεσα να πράξουν είναι να χαράξουν άμεσα και χωρίς άλλες καθυστερήσεις την επόμενη ημέρα. Σε αυτό το σχέδιο, ο Μιλουτίνοφ είναι κομβικό κομμάτι, αλλά ο Ολυμπιακός θα τα καταφέρει και χωρίς τον Σέρβο. Χωρίς στόχευση, είναι σίγουρο πως θα καταρρεύσει.
Το rebuilding (θα έπρεπε να) είναι ο προφανής στόχος
Η ψυχρή πραγματικότητα είναι πως ο Ολυμπιακός του 2019-20 θα έχει μικρή σχέση με τον προηγούμενο, όποιος και αν είναι αυτός. Οι ξένοι παίκτες του περσινού καλοκαιριού έχουν πλέον αποχωρήσει όλοι (Γουίλιαμς – Γκος, ΛεΝτέι, Τουπάν, Στρέλνιεκς), ενώ οι δύο εμβληματικές προσωπικότητες, Σπανούλης και Πρίντεζης, δεν είναι πλέον σε θέση να κουβαλήσουν την ομάδα. Ο ελληνικός κορμός, ο οποίος δέχτηκε ισχυρό πλήγμα με την αποχώρηση Παπαπέτρου, είναι στην καλύτερη περίπτωση στάσιμος, αφού μόνο ο Παπανικολάου έπιασε τα θεωρητικά του στάνταρ, με τους Μάντζαρη, Βεζένκοφ, Μπόγρη, Αγραβάνη να βαθμολογούνται για διάφορους λόγους με κάτω από τη βάση. Ο προπονητής είναι ακόμη εκεί, αλλά σημαντικά αποδυναμωμένος.
Είναι λοιπόν προφανές ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα είναι σε μεγάλο βαθμό μια καινούρια ομάδα, ένα project που θα φτιαχτεί από όχι τα πιο ακριβά υλικά και θα κληθεί να τα βάλει με ένα όλο και πιο βελτιωμένο ανταγωνισμό, ο οποίος εκτός από φουσκωμένα πορτοφόλια έχει σε αρκετές περιπτώσεις να αντιπαρατάξει και την πολυπόθητη ομοιογένεια που κάθε ομάδα αποζητά. Η πρωταθλήτρια των μεταγραφών Μπαρσελόνα φτιάχνει superteam, αλλά οι μεταγραφές της είναι τέσσερις: οι υπόλοιποι ήταν εκεί από πέρσι. Η Εφές ελπίζει πως θα μείνει ο Λάρκιν για να αλλάξει όσο το δυνατόν λιγότερο, με μετρημένες αναβαθμιστικές προσθήκες. Η Ρεάλ το ίδιο. Η ΤΣΣΚΑ κάνει αναγκαστική αναδόμηση του ρόστερ, αλλά με το ρευστό να τρέχει όπως πάντα άφθονο. Στο Μιλάνο, Σταυρόπουλος και Μεσίνα ανεμίζουν λευκές επιταγές.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, και ουδείς μπορεί να στερήσει από την διοίκηση των ερυθρόλευκων την ελπίδα πως θα είναι σε θέση όχι μόνο να στήσει ένα ανταγωνιστικό ρόστερ με τον χρόνο να την πιέζει, αλλά και πως αυτό θα καταφέρει να αψηφήσει την τεχνογνωσία και την οικονομική δυνατότητα των ανταγωνιστών της. Η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων είναι πως ο Ολυμπιακός οφείλει να βαφτίσει την φετινή χρονιά ως μεταβατική.
Έτσι, μοιάζει πολύ πιο λογικό να αποπειραθούν στο λιμάνι να χτίσουν την ομάδα του απώτερου μέλλοντος, με τις επιλογές του φετινού καλοκαιριού. Μια απλή διακήρυξη προθέσεων θα αρκούσε: «τα προβλήματα ρευστότητας που μας απασχολούν από πέρσι μας οδηγούν στην δημιουργία μιας μεταβατικής ομάδας για την φετινή σεζόν. Ο στόχος δεν είναι ούτε το φάιναλ-φορ, ούτε καν τα πλέι-οφ, αλλά το να μπουν οι βάσεις για τα επόμενα χρόνια, στα οποία προσδοκούμε πως οι οικονομικές μας δυνατότητες θα έχουν επανέλθει στα επίπεδα των προηγούμενων ετών. Η έλευση του νέου GM της ομάδας είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση».
Υπό αυτό το πρίσμα, ο Ολυμπιακός θα έψαχνε να βρει τους παίκτες που θα μπορούσε να αναδείξει ως τους επόμενους σταρ της Ευρωλίγκας, όπως ακριβώς προσπάθησε να κάνει στις περιπτώσεις των Γουίλιαμς – Γκος και ΛεΝτέι. Ταυτόχρονα, θα έδινε χρόνο στους Βεζένκοφ – Κόνιαρη – Αγραβάνη να πάρουν χρόνο συμμετοχής και να αποδείξουν αν αξίζουν να λογίζονται ως στελέχη της επόμενης ημέρας του συλλόγου. Σε αυτή την πραγματικότητα, Σπανούλης και Πρίντεζης θα λειτουργούσαν ως οι συνδετικοί κρίκοι της χρυσής εποχής 2012-17, ακόμα και αν είναι πράγματι άχαρο να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά η (πιθανότατα) τελευταία χρονιά του V-Span.
Ταυτόχρονα, η διοίκηση του Ολυμπιακού θα μπορούσε να πλασάρει στον Μιλουτίνοφ τον ρόλο του επόμενου ηγέτη της ομάδας, του franchise player που πάνω του θα χτιστεί το μέλλον της ομάδας, αλλά μόνο αν γνωρίζει ότι έχει την οικονομική δυνατότητα να τον μετατρέψει στον επόμενο Σπανούλη σε όρους χρημάτων και σημασίας. Προστατεύοντας την σχέση με τον Σέρβο ως κόρη οφθαλμού και περνώντας όλο τον επόμενο χρόνο προσπαθώντας να επιδιορθώσει την ζημιά που έχει ήδη συμβεί, θα μπορούσε να ελπίζει πως η δεδομένη διάθεση του «Μίλου» να σηκώσει άγκυρα από τον Πειραιά θα ανατραπεί.
Σε διαφορετική περίπτωση, κάθεται χωρίς εγωισμούς και αλαζονείες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, λαμβάνει το υψηλότερο διαθέσιμο τίμημα από την ΤΣΣΚΑ ή άλλον μνηστήρα και τον ευχαριστεί για την προσφορά του, χρησιμοποιώντας τους πόρους που εξοικονομήθηκαν για να υπηρετήσει το πλάνο που έχει καταστρωθεί.
Ζήτημα επικοινωνίας
Μοιάζει ζήτημα χρόνου να στραφεί ο κόσμος του Ολυμπιακού απέναντι στους ιδιοκτήτες του, τους ίδιους που έχουν ευεργετήσει τον σύλλογο ξοδεύοντας τεράστια ποσά και υπογράφοντας την αναγέννηση του συλλόγου ως την κατάκτηση δύο τροπαίων Ευρωλίγκας και άλλων δύο τελικών.
Σε αυτή την νεφελώδη ατμόσφαιρα, μόνο οι ξεκάθαρες προθέσεις μπορούν να αποκαταστήσουν μια ατμόσφαιρα που μοιάζει όλο και περισσότερο τοξική. Το μπούμερανγκ του #mexritelous έχει αλλάξει φορά και η εγκατάλειψη της αλαζονείας είναι πλέον η πρώτη προτεραιότητα.
