Μία από τις πλέον διαδεδομένες προπαγανδιστικές απάτες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι το «περιορισμένο χτύπημα» ή ο «περιορισμένος πόλεμος». Το «Foreign Policy» διαπιστώνει, ότι οι πόλεμοι των ΗΠΑ δεν αποσπούν παρά ελάχιστο έως μηδενικό ποσοστό των αναφορών των Αμερικανών πολιτικών – και των δύο κομμάτων – όταν απευθύνονται στο εγχώριο ακροατήριο. Σαν να μην υπάρχουν.
Αυτό συμβαίνει διότι, όπως σημειώνει το δημοσίευμα, οι συγκρούσεις των ΗΠΑ γενικά γίνονται αντιληπτές στο εσωτερικό τους μόνο στο πλαίσιο είτε του περιορισμένου πολέμου, είτε του διαρκούς πόλεμου. Και οι δύο παρέχουν ένα κατευναστικό αποτέλεσμα, επιτρέποντας στον κόσμο να πιστέψει, είτε ότι η σύγκρουση θα είναι σύντομη και περιορισμένη ή ότι γίνεται πολύ μακριά για να ανησυχούν, είναι εκτός του πεδίου όρασης και, ως εκ τούτου, εκτός σκέψης.
Και οι δύο όροι – περιορισμένος και διαρκής πόλεμος – είναι σημαντικοί για την κατανόηση του ρόλου του αμερικανικού στρατού στον κόσμο, υποστηρίζει ο στρατιωτικός ιστορικός Ντόναλντ Στόκερ στο νέο του βιβλίο, «Γιατί η Αμερική χάνει τους πολέμους: Ο περιορισμένος πόλεμος και η στρατηγική των ΗΠΑ από τον Πόλεμο της Κορέας μέχρι σήμερα».
Ο σύντομότερος δρόμος προς την κόλαση
Το βασικό επιχείρημα του Στόκερ είναι ότι ενώ οι «περιορισμένοι πόλεμοι», ως όρος, απευθύνονται στο κοινό, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και στους αναλυτές, η βασική ιδέα είναι τόσο παραπλανητική όσο και καταστροφική. Ο περιορισμένος πόλεμος, υποστηρίζει ο συγγραφέας, είναι ένας κατά πολύ άχρηστος όρος που χρησιμοποιείται για να σκιαγραφεί μεταβαλλόμενους πολιτικούς στόχους που ποτέ δεν αντιμετωπίζονται και δεν ξεκαθαρίζονται. Η ασάφεια του ορισμού και των στόχων επιτρέπει τη συνέχιση των συγκρούσεων επ’ αόριστον.
