Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες θα πλημμυρίσει η πόλη με βουβά κορίτσια ο αέρας με στιφή ευωδιά θανάτου/… /Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες θα ιδούν κατάπληκτα τα πλήθη πως φάλαγγα πιο ανάλαφρη δεν πάτησε τη γη πως λιτανεία πιο ιερή δεν έχει παρελάσει ανάσταση πιο ένδοξη και ματωμένη…Ρίττα Μπούμη Παππά.
Ο Ιούλιος του 1943 ήταν ένας πολύ διδακτικός Ιούλιος… Τόσο διδακτικός όσο και η επιλεκτική μνήμη της ιστορίας… Γιατί ενώ το ΚΚΕ (με το οποίο έχω δικαίωμα να διαφωνώ σε άλλα) δεχεται μονοσήμαντα κριτική για το Μακεδονικό, οι γιαλαντζί «πατριώτες» ξεχνούν την στάση τους όταν οι Ναζί παρέδωσαν στους Βούλγαρους την Μακεδονία… Αλλά πρωταγωνίστρια σε όλα αυτά υπήρξε μια εκθαμβωτική μορφή που αγάπησε την δικαιοσύνη και τον τόπο και πάλεψε και για τα 2 δίχως να τιμηθεί ποτέ από το νεοελληνικό μετεμφυλιακό αρχικά και μεταπολιτευτικό έπειτα τσίρκο όπως της άξιζε. Η Ηλέκτρα Αποστόλου. Στην Μνήμη της αφιερώνουμε αυτό το άρθρο στο οποίο χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από την ομιλία της Μ. Δούκα όπως παρουσιάστηκε σε άρθρο της Αυγής το 2015:
1942. Αύγουστος. Τμήμα Μεταγωγών.
Ακούγεται το γέλιο της μικρής Αγνής, που παίζει κρυφτό με τη μάνα της, την τριαντάχρονη Ηλέκτρα επισημαίνει η Μαρώ Δούκα παρουσιάζοντας το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου για την Ηλέκτρα Αποστόλου:
Από ευκατάστατη, λένε οι μάρτυρες, οικογένεια η Ηλέκτρα. Γι’ αυτό και ο τιτλος: «Ηλέκτρα Αποστόλου από την άνετη ζωή στην υπέρτατη θυσία για τον λαό και την πατρίδα». Κι εδώ ο χρόνος συμπυκνώνεται: Μεθοδικά, από την οικογενειακή στην αγωνιστική ζωή, σκιαγραφείται αδρά η Ηλέκτρα, τυπική, υποδειγματική αγωνίστρια της εποχής της, πάνω απ’ όλες τις αξίες, η αγάπη της για τον λαό, η άνευ όρων αφοσίωση στην ιδεολογία της.
Κι όσο προχωράμε στην ανάγνωση αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή και το μαρτύριο της Ηλέκτρας Αποστόλου θα μπορούσε να είναι το όχημα για ένα χρονικό της Κατοχής.
… Εικόνες ολοζώντανες από τον αγώνα για την επιβίωση ενάντια στην πείνα, την απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, τους εμπόρους χρυσού, τους μαυραγορίτες, εικόνες βίας και φρίκης αλλά και εικόνες απερίγραπτου μεγαλείου.
Ναι, όχημα η μονογραφία για την Αποστόλου, προκειμένου να αναδειχτεί ο αγώνας του ελληνικού λαού στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής. Αλλά και όχημα ή και πρόσχημα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, η ανάπλαση εκείνων των χρόνων προκειμένου να αναδειχτεί ανάγλυφα η προσωπικότητα, η αξιοσύνη, η αντοχή, το ηθικό σθένος, η επιμονή και το πείσμα της Ηλέκτρας, που προχωρούσε με σταθερά βήματα στον μεγάλο δρόμο της αντίστασης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, όταν οι ελπίδες ήταν ακόμη ολόκληρες και τα ραγίσματα δυσδιάκριτα, όπως η Δούκα τονίζει συνεχίζοντας:.
8 Σεπτεμβρίου 1942. Η Ηλέκτρα θα εμπιστευτεί τη μικρή Αγνή σε συντρόφους. Και εξουσιοδοτεί, θα λέγαμε, τη φίλη της Διδώ να μας περιγράψει με τον στέρεο λόγο της τις δύσκολες στιγμές του αποχωρισμού μιας μάνας από το παιδί της.
