Το πρωτοσέλιδο της «Marca» την επομένη του τελικού του Roland Garros είναι αφιερωμένο στο Ράφαελ Ναδάλ για τον ενδέκατο θρίαμβο του στο Παρίσι.
Διακρίνει κανείς πόσα χρόνια αλήθεια έχουν περάσει κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Ράφα από την πρώτη μέχρι την τελευταία του κατάκτηση, από τότε που ήταν δεκαεννέα μέχρι τα τριάντα δύο του. Καμία έκπληξη, μέχρι τη στιγμή που το μάτι του αναγνώστη «πέφτει» στην πρόταση «σκέφτηκα να συνεχίσω να παίζω με το δεξί»…
Ο Ναδάλ αντιμετώπισε κράμπες στα δάκτυλα του αριστερού του χεριού στα μέσα του τρίτου σετ. Κι όταν ρωτήθηκε γι’ αυτές μετά το τέλος του ματς απάντησε ότι υπέφερε πολύ, ανησύχησε πολύ και σκέφθηκε να συνεχίσει να παίζει με το δεξί…!
Γράφαμε παραμονή του τελικού πως Ναδάλ και Τιμ γνώριζαν ότι ο τίτλος του ήταν «μολών λαβέ». Στην επιθυμία του Αυστριακού να εκθρονίσει τον Ισπανό, ο πολυνίκης του γαλλικού Όπεν απαντούσε πως θα το κατακτούσε όποιος είχε να δώσει κάτι παραπάνω πνευματικά. Αναγνώριζε δηλαδή τις αγωνιστικές δυνατότητες του αντιπάλου του και υπογράμμιζε το δικό του χάρισμα να νικά πρώτα στο μυαλό και μετά στο κορτ.
Στην ακαδημία του στη Μαγιόρκα κυριαρχεί στο χώρο της υποδοχής το απόφθεγμα το θείου Τόνι. «Οι δικαιολογίες ουδέποτε έδωσαν νίκη».
Ο ίδιος έχει μεγαλώσει με αυτή την αρχή. Δεν αναζήτησε λοιπόν καταφύγιο όταν πόνεσε, αλλά συνέχισε να «μονομαχεί» με τον αντίπαλο του. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος που αποκόμισε ο πολλά υποσχόμενος Αυστριακός από το χαμένο ματς, καθώς στο κορτ διαθέτει όλα τα υπόλοιπα στοιχεία για να κυριαρχήσει στο χώμα.
Για να γίνει σπουδαίος όμως πρέπει γίνει ακόμη πιο τραχύς πνευματικά. Ο Ναδάλ τον νίκησε πρωτίστως, πριν φτάσει στο match point, στα άλλα ένστικτα. Αυτά που σφυρηλατούν τη συνήθεια της νίκης, μετατρέποντας όσους τα διαθέτουν σε θρύλους του αθλητισμού.
