Δίχως την ποίηση η ζωή θα ήταν ανυπόφορη, αφού η ποίηση ως γέννημα της ζωής είναι πιο ιδανική από την καθημερινότητα, στοχεύοντας να απομακρύνει μικρόψυχες σκέψεις και να ταξιδέψει στη φαντασία τον Άνθρωπο, αναδεικνύοντας τις αγωνίες του για τη ζωή. Και μολονότι ο άνθρωπος φεύγει ως υποκείμενο από τη ζωή, η τέχνη είναι το ιστορικό αποτύπωμα της παρουσίας του, της δράσης του. Αυτή αντανακλά πιο πιστά από κάθε άλλο δημιούργημα το πνευματικό και ψυχικό του κόσμο.
Το ποιητικό κοινό -και παλαιότερα πολλοί κριτικοί συχνά έχουν/είχαν την περιέργεια πώς συνέλαβε ένα ποίημα ο δημιουργός, ποιο γεγονός ή συνδυασμός σκέψεων τον οδήγησαν σε μία σύνθεση. Μολονότι εντέλει κατά τη γνώμη μας δεν έχει -ή δεν πρέπει να έχει- καμία σημασία αυτό, μια και το ίδιο το έργο προσεγγίζεται συναισθηματικά ή ερμηνευτικά ως αυτόνομη οντότητα, εντούτοις η περιέργεια πάντα υπάρχει, πλάι Βέβαια στην ανάγκη του ποιητή να μιλήσει για το έργο του και τι τον οδήγησε σε μία ποιητική σύνθεση.
Αυτή την ανάγκη έρχεται να ικανοποιήσει ο Τόλης Νικηφόρου με το νέο του βιβλίου «Από το τίποτα σαν θαύμα ξαφνικά» (μανδραγόρας, 2018).
Πρόκειται για ένα εγχείρημα πρωτότυπο που δεν γνωρίζει ο γράφων να έχει ξανασυμβεί. Βέβαια συχνά ποιητές σε συνεντεύξεις οι παρουσιάσεις έχουν αναφερθεί στην έμπνευση ή την εικόνα που γέννησε το ποίημα. Ωστόσο, βιβλίο δεν είχαμε ποτέ.
Και έχει ενδιαφέρον ότι τούτο το βιβλίο εντάσσεται στην διηγηματική απομνημονευματογραφία του Νικηφόρου, διατηρώντας την ίδια νουάρ διάθεση με τις προηγούμενες συλλογές διηγημάτων του. Ο ποιητής αποκαλύπτει εκείνα τα συναισθήματα, εξομολογείται τις σκέψεις και τις καταστάσεις που τον πίεζαν συναισθηματικά, ώστε να φτάσεις στη σύνθεση συγκεκριμένου ποιημάτων (τα οποία παραθέτει ολόκληρα).
Στο βιβλίο γίνεται σαφές ότι κατά τον Νικηφόρου δεν υπάρχει “έμπνευση”, εκείνη η πλατωνική μούσα ή μία εξωανθρώπινη “ιδέα”∙ υπάρχουν μόνο συναισθήματα και μνήμες/εικόνες που υποβόσκουν στην ψυχολογία του δημιουργού. Και κάποια στιγμή λίγα λεπτά ή λίγες ώρες ή χρόνια ολόκληρα αργότερα έρχονται στην επιφάνεια με τη μορφή ενός ποιήματος. Τότε το ποίημα με ένα μαγικό τρόπο κατά τον συγγραφέα/ποιητή αναδύεται σχεδόν έτοιμο.
