Μία από τις σημαντικότερες φωνές του λαϊκού τραγουδιού, η Πολύ Πάνου, έφυγε σαν σήμερα, 27 Σεπτέμβρη 2013, από τη ζωή.
Η Πολυτίμη Κολιοπάνου – όπως ήταν το πραγματικό της όνομα – γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1940, μεγάλωσε όμως στην Πάτρα. Ο «νονός» του καλλιτεχνικού της ονόματος ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο άνθρωπος που την ανακάλυψε στην Πάτρα και έμελλε να της αλλάξει τη ζωή.
Η ιστορία της ξεκινά όταν μαθήτρια ακόμα του δημοτικού, κάνει σκασιαρχείο από το σχολείο και πηγαίνει στα Ψηλαλώνια της Πάτρας, για να ακούσει τα καινούργια τραγούδια της εποχής. Στην ηλικία των 10 ετών εντυπωσιάζει με τις φωνητικές ικανότητες, όταν στο μαγαζί όπου εμφανιζόταν ο Σταύρος Τζουανάκος, ανέβηκε στο πάλκο και τραγουδά το «Συλβάνα, Συλβάνα μου τρελή πεθαίνω για ένα σου φιλί».
Αργότερα, κρυφά από τους γονείς της, συμμετέχει σ’ ένα διαγωνισμό ταλέντων της πόλης, στον οποίο τραγουδά το τραγούδι «Μητέρα» του Φώτη Πολυμέρη και διακρίνεται ανάμεσα σε 260 παιδιά, παίρνοντας το πρώτο βραβείο. Οι εφημερίδες τότε, γράφουν για τη «μικρή Πατρινοπούλα, το παιδί θαύμα που πήρε το πρώτο βραβείο».
Το 1953 μπήκε στη δισκογραφία με το «Πήρα τη στράτα την κακιά» σε μουσική του Γρηγόρη Μπιθικώτση, ο οποίος ήταν αυτός που την ανακάλυψε. Την αποκαλούσε «χρυσό λαρύγγι». Από το 1956 με το «Να πας να πεις της μάνας μου» των Γιώργου Ζαμπέτα και Χαράλαμπου Βασιλειάδη η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη: «Τα αδέλφια δε χωρίζουνε», «Τα λιμάνια», «Το δαχτυλίδι», «Άλλα μου λεν τα μάτια σου», «Ένα σφάλμα έκανα», «Εσένα δε σου άξιζε αγάπη», «Η παντρεμένη», «Ο κόσμος όλος σε κατακρίνει» κλπ. Ήταν, μάλιστα, η πρώτη που τραγούδησε «Τα παιδιά του Πειραιά».
Βρείτε τους δίσκους της:
[jwplayer |file=http://www.youtube.com/watch?v=pDzkbOqoAS4]
«Εγώ, πριν απ’ όλα, για τον εαυτό μου τραγούδησα, τραγουδούσα, τραγουδάω. Σ’ εμένα έδινα και δίνω πάντα λογαριασμό. Χωρίς τρακ, χωρίς τίποτα. Είχα, κι έχω πάντα, μεγάλο, πολύ μεγάλο πάθος. Το αγάπησα πολύ το λαϊκό τραγούδι. Και μπήκα μέσα κι έδωσα όλον μου τον εαυτό. Του Γρηγόρη Μπιθικώτση, το χαρτί που μου ‘δωσε, εγώ δεν το ‘καψα. Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάψω!» Πόλυ Πάνου
