Ζούμε την εποχή του άγχους. Μια κατάσταση που στοιχειώνει όχι μόνο τις μέρες, αλλά και τις νύχτες μας. Στην ταινία «Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες» μια ομάδα εφήβων δέχονται επιθέσεις από έναν βάναυσο δολοφόνο που σκοτώνει τα θύματά του μέσα στα όνειρά τους. Ακόμα κι αν δεν έχετε δει την ταινία, πιθανόν να έχετε πρωταγωνιστήσει σε ένα σενάριο παρόμοιο με αυτό σε κάποιον εφιάλτη σας και να έχετε ξυπνήσει με στρες.
Σχετίζεται άραγε το καθημερινό μας άγχος με τους εφιάλτες μας και αν ναι, πώς μας επηρεάζει αυτό;
Ο Antonio Zadra είναι ψυχολόγος. Ένα βράδυ έζησε μια πολύ τρομακτική εμπειρία. Βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού και ήταν έτοιμος να πέσει στη θάλασσα. Μόλις 20 δευτερόλεπτα τον χώριζαν από το θάνατο, όταν μία φωνή έσπασε την ησυχία της νύχτας. Ήταν ο γιος του που του φώναξε «Μπαμπά, όχι!». Και μετά ξύπνησε και όλα ήταν καλά, ίσως όμως κι όχι.
Δύο χρόνια μετά, όπως λέει στον Guardian, θυμάται ακόμη με ζωντάνια τον εφιάλτη που είδε και με κομμένη την ανάσα τονίζει πως πρόκειται για το χειρότερο αγχώδες όνειρο που είδε ποτέ. Αν κι έχει διαβάσει περισσότερες από 10.000 μελέτες για τα όνειρα, δουλεύοντας στο Κέντρο Προηγμένων Ερευνών Ιατρικής του Ύπνου στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, οι γνώσεις του δεν μπόρεσαν να σταθούν εφαλτήριο για το σοκ και την αγωνία της στιγμής.
Μια περίπλοκη εξίσωση
