Παρακολούθησα τους «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη, με τον Νέστωρ Κοψιδά στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πολύ ειλικρινά θα ομολογήσω πως ακόμα δεν έχω συνέλθει.
Κι ας είχα διαβάσει αρκετές φορές στο παρελθόν την μαρτυρία του Κοροβέση, κι ας είχα μιλήσει άλλες τόσες μαζί του, κι ας έχω πάρει συνεντεύξεις, ή έχω γράψει άρθρα για το θέμα του έργου, τη χούντα, τους βασανισμούς, το φασισμό. Είχα υπόψιν μου, ότι θα είναι μια παράσταση που όχι μόνο με ενδιαφέρει και με αφορά ως πολίτη, αλλά πάντα έχει κάτι να μου δώσει οτιδήποτε με θέμα τους «Ανθρωποφύλακες», να με κάνει ίσως ακόμα λίγο καλύτερο άνθρωπο. Δεν ήξερα, όμως, ότι αυτή η θεατρική παράσταση θα καταφέρει να με συγκλονίσει.
Ίσως γιατί αντιλαμβάνεται κανείς, όταν τα φώτα σβήσουν και βγει έξω στην Πανεπιστημίου να περπατήσει για να επιστρέψει στο σπιτάκι του, πως κάτι ακόμα ως κοινωνία δεν καταλάβαμε. Πως κάτι ακόμα ως άνθρωποι ίσως δεν νιώσαμε. Πως κάτι ως πολίτες δεν πήραμε χαμπάρι. Κι αυτή η παράσταση μάς κάνει να το αντιληφθούμε και συγχρόνως μάς υπενθυμίζει χωρίς να μας υποδεικνύει, να έχουμε το νου μας…
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κάθε μέρα χρειάζεται να αποδεικνύουμε -ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό- ποιοί ακριβώς είμαστε, και σε τι πλανήτη θέλουμε να ζούμε. Κι αυτό από μόνο του, πολλές φορές στην Ιστορία αποδείχθηκε πως δεν είναι και τόσο απλό -ή για κάποιους κλισέ- όσο μπορεί να ακούγεται.
Στο πρώτο πλάνο της σκηνής του Θεάτρου Τέχνης, ο ηθοποιός αφηγείται παραστατικά την ανείπωτη εμπειρία του, χαράζοντας με το κάρβουνο το άσπρο χαρτί, για να σχεδιάσει τους χώρους που ελάμβαναν χώρα οι φρικαλεότητας των πραξικοπηματιών. Στο δεύτερο πλάνο, ο σκηνοθέτης με έναν επίσης ευρηματικό τρόπο, δημιουργεί το φόντο σε όσα συμβαίνουν στον ηρωά του.
