Ο Νίκος Γαβαλάς γράφει στο προσωπικό του blog στο Novasports.gr για την πρόσφατη εμπειρία του από το ταξίδι στις Βρυξέλλες με τον Ολυμπιακό, με αφορμή το πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα, και κάνει μία διαπίστωση!
Ένας μήνας πέρασε από εκείνο το ταξίδι μας στις Βρυξέλλες μαζί με την αποστολή του Ολυμπιακού, για να καλύψουμε τον αγώνα με την Άντερλεχτ. Δε σας κρύβουμε πως πριν από την επιβίβασή μας στο αεροπλάνο το οποίο θα μας μετέφερε στην «καρδιά» της Ευρώπης, δεν ήταν λίγες οι φορές που πήγε η σκέψη μας σε πιθανή τρομοκρατική επίθεση.
Λονδίνο, Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, Βρυξέλλες. Όλοι μας ζούμε στην ίδια γειτονιά. Με κοινές αγωνίες και φόβους. Με τις απορίες των μικρών παιδιών που έχουν κοινό παρονομαστή τη λέξη, «γιατί». Γιατί να συμβεί τώρα στις Βρυξέλλες; Που θα γίνει το επόμενο κτύπημα; Που θα οδηγήσει όλο αυτό;
Σκέψεις πολλές, θολές και σκόρπιες. Και εικόνες να περνάνε από μπροστά μας σαν κινηματογραφική ταινία. Πρώτα από την είσοδο του αεροδρομίου των Βρυξελλών όπου περπατούσαμε πριν από ένα μήνα, φαινομενικά ήρεμοι σε μία ακόμη δημοσιογραφική αποστολή. Μόνο που η αλήθεια ήταν διαφορετική, αφού η ανησυχία δεν έλεγε να «σβήσει». Έρχονται και εικόνες από το μετρό. Τα σημεία της πόλης όπου αθώοι πολίτες έχασαν τη ζωή τους έτσι ξαφνικά και άδικα.
Σύμφωνοι, η ανησυχία που μεταλλάσσεται σε φόβο, δεν πρέπει να μας νικήσει. Ωστόσο, θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Δεν είμαστε άτρωτοι, αφού ο κόσμος μας δεν είναι πια ίδιος. Η γειτονιά μας «πλημμυρίζει» από προβλήματα τα οποία παραπέμπουν σε συνθήκες πολέμου. Οικονομική κρίση, προσφυγικό και τρομοκρατικά κτυπήματα συνθέτουν το μωσαϊκό της Ευρώπης του σήμερα.
Θυμάμαι τις κουβέντες που κάναμε στα αμφιθέατρα του Πάντειου Πανεπιστημίου, ως φοιτητές, στη δεκαετία του ’90. Τότε, ανοίγαμε συχνά συζήτηση για τη μακρά περίοδο ειρήνης στη Δυτική Ευρώπη. Και επειδή η ιστορία κάνει κύκλους, κάποια στιγμή θα έφθανε στο τέλος αυτή η περίοδος ευτυχίας.
Από εκείνα τα χρόνια, μάς είχαν προϊδεάσει οι καθηγητές για πιθανούς θρησκευτικούς πολέμους, όπως και για τον πόλεμο που θα ενδέχεται να γίνει για ένα αγαθό το οποίο θα μειώνεται ενώ θα κυλούν οι δεκαετίες. Αναφερόμαστε στο νερό. Ναι, ίσως δεν είναι της παρούσης. Αλλά το «αφήνουμε στο τραπέζι» ως τροφή για σκέψη. Διότι τώρα η μεγαλύτερη αγωνία όλων μας σχετίζεται με την επόμενη ημέρα της καθημερινότητάς μας. Αλήθεια, τι άλλο μπορεί να συμβεί; Και ποια είναι η λύση;
