Η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι μια δημιουργική πράξη όπως δημιουργική πράξη είναι και η συγγραφή του όπως δημιουργική είναι η μεταβίβαση σε μία σχέση ψυχοθεραπείας. Η ανάγνωση ενός βιβλίου σου γεννάει όνειρα, το βιβλίο του Ηλία Γκότση είναι ένα βιβλίο που γεννάει όνειρα, είναι το ίδιο ένα ονειρικό βιβλίο.
Είναι σαν ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο και θέτει πολλά θέματα. Σε μένα μου έφερε πολλά ερωτήματα, που ένιωθα ότι θα έθετε και ο συγγραφέας όπως για παράδειγμα το θέμα της ταυτότητας που αφορά στο ποιος είμαι, πώς μπορώ να είμαι αυτός που είμαι. Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου είναι σαν ο συγγραφέας να συνομιλεί με την φράση του Ρεμπώ: «Εγώ είμαι κάποιος άλλος. Mας κατοικούν πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι. Η αντίφαση ή τα αδιέξοδα που φέρνουν στην επιφάνεια αυτά τα διαφορετικά πρόσωπα είναι και ένα έναυσμα για τη ζωή. Στον θάνατο ή στην απάθεια μιας κατάθλιψης όλες αυτές οι συγκρούσεις κατευνάζονται. Εκεί είναι σαν να τελειώνει η σύγκρουση.
Το άλλο θέμα που θέτει εδώ και για αυτό το αγάπησα πολύ αυτό το βιβλίο είναι ότι απο-παθολογικοποιει τη θλίψη, όχι την κατάθλιψη αλλά τη θλίψη. Για μένα το αγαπημένο κεφάλαιο είναι το δεύτερο. Είναι το κεφάλαιο που δανείστηκε ο συγγραφέας τον τίτλο του βιβλίου: «Μία μικρή άγνωστη λύπη».
Αγάπησα αυτό το κεφάλαιο γιατί αυτή η μικρή άγνωστη λύπη έχει μία ομορφιά. Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Αυτή η λύπη μας φέρνει σε επαφή με αυτό που λείπει και μας κάνει να αγαπάμε αυτό που λείπει. Η λύπη δεν είναι κάτι πεταμένο- εκεί, έξω από εμάς, είναι κάτι δικό μας μία κατάσταση ψυχής και για αυτό μου άρεσε πολύ η από-παθολογικοποίηση της. Αυτό είναι κάτι που δεν το κάνει ο κυρίαρχος Ιατρικός λόγος που αντιμετωπίζει τη λύπη σαν ένα σύνολο συμπτωμάτων. Εδώ σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας μεταμορφώνει την κατάθλιψη σε θλίψη και σε λύπη και μας προσκαλεί στο να δεχτούμε αυτά συναισθήματα σαν κάτι το ευπρόσδεκτο και όχι σαν κάτι που χρειάζεται να εξοβελιστεί.
Ένα άλλο ερώτημα που θέλω να βάλω είναι το είναι τι σημαίνει γράφω. Η γραφή τελικά είναι αφιερωμένη στην απουσία και στη μελαγχολία. Το βιβλίο είναι γύρω από την απουσία. Ο Ρολάν Μπαρτ γράφει ότι ο συγγραφέας είναι αυτός που παίζει με το σώμα της μάνας του. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει ότι παίζει με αυτό που δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει, παίζει με το ανέφικτο με το μη δυνάμενο αυτό που δεν μπορεί να έχει. Αυτό όμως που δεν μπορεί να έχεις είναι αυτό που σε κάνει να ζεις και να ονειρεύεσαι και η δημιουργικότητα στηρίζεται πάνω στην απουσία,τροφοδοτείται από την έλλειψη ή την απουσία. Όπως μας θυμίζει το παιχνίδι ενός 18 μηνών μωρού στην Βιέννη του προπερασμένου αιώνα που έτυχε να έχει ένα ένα παρατηρητικό παππού, τον Σίγκμουντ Φρόιντ.
