Όταν πρόκειται για τις σχέσεις μεταξύ της Αμερικής του Ντόναλντ Τραμπ, της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν και της Κίνας του Xi Jinping, οι αναλυτές μιλάνε για μια επιστροφή σε ένα πάρα πολύ γνωστό και επικίνδυνο παρελθόν. «Τώρα έχουμε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο», σχολίασε ο ειδικός Ρώσος εμπειρογνώμονας στη Μόσχα, Peter Felgenhauer, αφού ο Τραμπ ανακοίνωσε την απόφαση του να αποχωρήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από τη Συνθήκη για την Μη Διασπορά των Πυρηνικών Όπλων. Η κυβέρνηση Τραμπ «ξεκινάει έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο», δήλωσε ο καθηγητής Διεθνών σχέσεων Walter Russell Mead στην Wall Street Journal, μετά από σειρά αντι-κινεζικών μέτρων που ενέκρινε ο Αμερικανός πρόεδρος τον Οκτώβριο. Και πολλοί άλλοι ακόμη χτυπάνε το καμπανάκι του κινδύνου.
Σύμφωνα και με την ανάλυση της Le Monde Diplomatique, οι πρόσφατες κινήσεις από τους ηγέτες στην Ουάσινγκτον, τη Μόσχα και το Πεκίνο φαίνεται να προσδίδουν αλήθεια σε μια τέτοια «νέα ψυχροπολεμική» αφήγηση, αλλά σε αυτή την περίπτωση η ιστορία δεν αποτελεί οδηγό. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά στον εικοστό πρώτο αιώνα, αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι κάποιο ελαφρώς παραλλαγμένο «αντίγραφο» του ψυχρού πολέμου του περασμένου αιώνα, αλλά μια νέα και δυνητικά ακόμη πιο επικίνδυνη παγκόσμια δυσάρεστη κατάσταση.
Ο «ορίτζιναλ» Ψυχρός Πόλεμος, ο οποίος διήρκεσε από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, προκάλεσε έναν τεράστιο κίνδυνο πυρηνικού αφανισμού. Μετά την «κρίση των πυραύλων» στην Κούβα όμως το 1962, όταν η ανθρωπότητα έφτασε τόσο κοντά όσο ποτέ στο πυρηνικό ολοκαύτωμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση άρχισαν να αποφεύγουν τις άμεσες αντιπαραθέσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αμοιβαία καταστροφή και οι ηγέτες των δύο υπερδυνάμεων ανέλαβαν μια πολύπλοκη σειρά διαπραγματεύσεων που οδήγησαν σε ουσιαστικές μειώσεις στο πυρηνικό τους οπλοστάσιο και σε συμφωνίες που αποσκοπούσαν στη μείωση του κινδύνου μελλοντικού Αρμαγεδδώνα.
Αυτό που σήμερα πολλοί αποκαλούν «Νέο Ψυχρό Πόλεμο» φέρει μόνο την ελάχιστη ομοιότητα με εκείνη την προηγούμενη περίοδο. Μπορεί οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δυο πλέον αντίπαλοί της, Ρωσία και Κίνα να επιδίδονται σε μια κούρσα εξοπλισμών, με πυρηνικά και «συμβατικά» όπλα συνεχώς αυξανόμενης εμβέλειας, ακρίβειας και θνησιμότητας. Μπορεί και οι τρεις χώρες, να μάχονται σε έναν παγκόσμιο αγώνα εξουσίας, αλλά οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί.
Η πρώτη διαφορά καταρχήν είναι προφανής: οι Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν τώρα δύο αποφασισμένους αντιπάλους, όχι έναν, και έναν πολύ πιο σύνθετο παγκόσμιο χάρτη σύγκρουσης, με αντίστοιχη αύξηση των πιθανών σημείων πυρηνικής ανάφλεξης. Επίσης, τα παλιά όρια μεταξύ ειρήνης και πολέμου είναι πια δυσδιάκριτα, καθώς και οι τρεις αντίπαλοι συμμετέχουν σε αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μάχη με άλλα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των εμπορικών πολέμων, των απειλητικών ναυτικών κινήσεων και των κυβερνοεπιθέσεων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αφορμή για σύρραξη. Εν τω μεταξύ, αντί να επιδιώξουν συμφωνίες ελέγχου των όπλων, κυρίως οι Η.Π.Α. και η Ρωσία εμφανίζονται πρόθυμες να καταργήσουν τις υφιστάμενες συμφωνίες και να ξεκινήσουν έναν νέο αγώνα πυρηνικών εξοπλισμών.
