«Ω, δεν θέλω να ζήσω χωρίς λόγο, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι» έγραφε στο Ημερολόγιό της η ΄Αννα Φρανκ, στις 5 Απριλίου του 1944. «Θέλω να δώσω χαρά και και να είμαι χρήσιμη στους ανθρώπους που ζουν γύρω μου και με γννωρίζουν, θέλω να ζω και μετά το θάνατό μου». Μια επιθυμία που πραγματοποιήθηκε. Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ έγινε παγκόσμιο ανάγνωσμα και έκανε τη συγγραφέα του αθάνατη.
Φίλη και στήριγμα το Ημερολόγιο
Οι επιστολές στην φανταστική της φίλη Κίτυ συγκίνησαν εκατομμύρια σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εβραιοπούλα αναδείχθηκε σε συμβολική φιγούρα για όλα τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού. Εάν ζούσε σήμερα η Άννα Φρανκ θα συμπλήρωνε τα 90 της. Το φημισμένο ημερολόγιο με ασπρο-κόκκινα τετραγωνάκια ήταν δώρο που πήρε όταν συμπλήρωσε τα 13 της. «Ελπίζω να μπορέσω να σου εμπιστευτώ τα πάντα, όπως δεν μπορώ να το κάνω με κανένα, και ελπίζω να μπορέσεις να γίνεις το στήριγμά μου» σημείωνε η Άννα Φρανκ. Λίγο καιρό αργότερα η οικογένεια Φρανκ, που έφυγε από τη Φραγκφούρτη για να βρει ασφάλεια στο Άμστερνταμ, αναγκάστηκε να κρυφτεί στο πίσω μέρος του σπιτιού, στην οδό Prinsengracht 263, για να γλυτώσει από τις μαζικές δολοφονίες των Ναζί που είχαν ήδη ξεκινήσει εναντίον των ευρωπαίων Εβραίων. Επί δύο χρόνια μόνιμη συντροφιά στην κρυψώνα της ήταν το Ημερολόγιο. Μέχρις ότου κάποιος πρόδωσε την κρυψώνα και συνελήφθη μαζί με την οικογένειά της.
«Το γράψιμο ήταν ζωτικής σημασίας, ήταν η επιβίωσή της» λέει η μεταφράστια όλου του έργου της Μίριαμ Πρέσλερ. «Στην απομόνωση και τη μοναξιά η Κίτυ ήταν για την Άννα Φρανκ η μοναδική εναλλαγή και υποκατάστατο φίλων και κοινωνικών επαφών». Στην φανταστική της φίλη εμπιστεύονταν το κορίτσι χαρές και λύπες: τα πρώτα χτυποκάρδια, τα προβλήματα με τη μητέρα της, αλλαγές στο σώμα της. «Το ημερολόγιο είναι η πολύ προσωπική ιστορία μιας μοναδικής εφηβικής περιόδου και παράληλ η ιστορία της Σόα» σημειώνει η γενική γραμματέας της Unesco Όντρέι Αζουλέ στον πρόλογο της ειδικής έκδοσης που κυκλοφορεί με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από τη γέννηση της Άννα Φρανκ. «Οι σημειώσεις της αποτελούν λαμπρό κείμενο για τη ζωή στην καταναγκαστική απομόνωση».
«Σύμβολο αγώνα»
