Ο Βασίλης Φαϊτάς αποτελεί μια από τις πιο εναργείς ποινικές φωνές της Θεσσαλονίκης. Βαθιά στοχαστική η γραφή του με έναν πλούσιο λυρισμό μεταχειρίζεται τον ποιητικό λόγο αναδεύοντας εσώτερα υπαρξιακά θέματα με μία σπάνια εξωστρέφεια προσδίδοντας στην ποιητική του μία οικουμενική ακτινοβολία και συγχρόνως μία συμπαντική διάσταση κινούμενη μεταξύ χρόνου και φωτός, αθανασίας και φθοράς. Άλλωστε, ο ποιητής μεταχειρίζεται μια σειρά αντικειμένων του φυσικού περιβάλλοντος ως σύμβολα, διαμορφώνοντας μια πολυεπίπεδη ποιητική που γοητεύει και συγκινεί.
Σε αυτό δρόμο που χάραξε μόνος μου, ανάμεσα στη «διαγώνιο» και τον υπερρεαλισμό της Θεσσαλονίκης από το 1966, κινείται και η τελευταία του ποιητική συλλογή, «το δάκρυ του Ηράκλειτου» (Μανδραγόρας, 2018). Με υπερρεαλιστικά στοιχεία σε έναν εσωτερικό μονόλογο ο Φαϊτάς συνεχίζει το στοχαστικό οδοιπορικό του στην ποίηση με επίκεντρο τον χρόνο και τις αλλαγές στη ζωή τα ματωμένα όνειρα (14) και τη φθορά (35).
Το ποτάμι (πρόλογος και επίλογος, η παρουσία, αίνιγμα, οι ναύτες του Οδυσσέα ) και η θάλασσα –που αντανακλούν τις φιλοσοφικές απόψεις του Ηράκλειτου– και το σύμπαν είναι τα κύρια μοτίβα. Το ποτάμι πάντα ρέει και ο χρόνος κυλά ασταμάτητος, ενώ το σύμπαν (διαθήκη, λαβύρινθος, το ρόπτρο, ρίζα, ανολοκλήρωτη οδύσσεια, η άλλη ιστορία ) συμβολίζει τον ίδιο το χρόνο ως ο γενάρχης των πάντων. Ας μην παραβλέπουμε πως ο Φαϊτάς ενσωμάτωσε το σύμπαν όσο λίγοι στην ποιητική του. «Προσπαθεί να αντιληφθεί το πέρασμα του χρόνου και τη διαστολή του στη φύση ακολουθώντας τα σε μία εσωτερική αναζήτηση. Αποζητά την αλήθεια για τον άνθρωπο μέσα σε ένα βίαιο σύμπαν με ένα αίσθημα απελπισίας και ελπίδας αντάμα. Μέσα σε ένα βίαιο σύμπαν αποζητά τη συνείδηση της αλήθειας ως πεπρωμένο ή στοιχείο θνητότητας».
Σαν το ποτάμι έτσι και ο άνθρωπος γυρεύει τη μοίρα του (το ον, η παρουσία, απομακρυσμένη, πρόλογος και επίλογος, εκκρεμότητα). Ο ίδιος ο ποταμός, άλλωστε, συμβολίζει με τη σειρά του τον χρόνο που τρέχει, τις ώρες (ανολοκλήρωτη Οδύσσεια, ανερμήνευτοι), ταξιδεύοντας στο μέλλον, μα και στο παρελθόν και τη μνήμη ως αμφίδρομης κατεύθυνσης άξονας («παρελθόν»: η άλλη ιστορία, «μνήμη»: το τέλος της μέρας, «άξονα»: αίνιγμα). Ο ίδιος ο χρόνος, άλλωστε, αποτελεί και ένα ποιητικό υποκείμενο (το ρόπτρο, εκκρεμότητα) και συνυπάρχει με το άπειρο ή το χάος και το κενό («άπειρο»: επίγονοι της άγνοιας, τα στάχυα, «χάος»: το ον, «κενό»: λαβύρινθος).
Έτσι, ο ποταμός μετατρέπεται σε έναν διαρκώς κινούμενο άξονα ανάμεσα στο νοητό και το αδιανόητο (οι φίλοι, Ιθάκη, αφηγητές του κενού), το στιγμιαίο παρόν και το άλλοτε (αφηγητές του κενού, η ιδέα του λίκνου), ως μία χρονική ουτοπία αθανασίας και αυταπάτες (επίγονοι της άγνοιας, το ρόπτρο) για την ημερομηνία λήξης (οι άγνωστοι φίλοι).
