Η ΑΕΚ έχασε στο Κλ. Βικελίδης ένα …δικό της παιχνίδι. Όταν καταφέρνεις, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να μην προηγείσαι σε μια από τις πιο δύσκολες έδρες του πρωταθλήματος κι ενώ μέχρι το πρώτο 20λεπτο έχεις δημιουργήσει τουλάχιστον τρεις σημαντικότατες ευκαιρίες για γκολ, τότε συνήθως επιβεβαιώνεται ο άγραφος κανόνας του ποδοσφαίρου και τελικά φεύγεις με σκυμμένο κεφάλι. Σε καμία περίπτωση όμως δεν άξιζε στην Ένωση να αποχωρήσει ηττημένη από την έδρα του Άρη.
Σε όλη τη διάρκεια του α’ ημιχρόνου ήταν πολύ καλύτερη του αντιπάλου της και αν είχε σκοράρει έστω σε μια φάση, θα είχε πάρει σαφές προβάδισμα για το διπλό. Η μπάλα βέβαια λένε ότι “τιμωρεί” και αυτό συνέβη στη Θεσσαλονίκη. Φυσικά για να φτάσουμε από τον …περίπατο στην πλήρη απογοήτευση, προηγήθηκαν ορισμένα γεγονότα. Εκτός από την άνευ προηγουμένου αστοχία στην τελική προσπάθεια (για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι), οι παίκτες του δικεφάλου έπεσαν στην “παγίδα” του εκνευρισμού στο β? σαρανταπεντάλεπτο.
