The Girl in the Spider's Web Review

Μην πιαστείς στον ιστό της.

Ένας επιστήμονας, θα αναθέσει μια αποστολή στην στην αυτοχρισμένη μοναχική τιμωρό Lisbeth Salander, κάποιο αόρατο σκοτεινό χέρι πυρπολεί το σπίτι της, ενώ εκείνη μένει ετοιμοθάνατη. Η Lisbeth, θα ψάξει με κάθε τρόπο να βρει τους υπαίτιους της επίθεσης, ενώ θα βοηθηθεί απ’τον παλιό της γνώριμο δημοσιογράφο, Mikael Blomkvist, του οποίου το νεαρό γιο, θα προσπαθήσει να προστατεύσει.

Η θηλυκή αυτόκλητη ηρωίδα-punisher, την οποία γνωρίσαμε μέσα απ’τη σειρά βιβλίων Millenium του Stieg Larsson και ευρύτερα απ’την ταινία Το κορίτσι με το τατουάζ, επιστρέφει σ’αυτό εδώ το νέο φιλμ, μεταφορά του τελευταίου βιβλίου, με βασικό σκοπό να προσφέρει στο θεατή, μιας εμπορικής υφής διασκέδαση που περιλαμβάνει μυστήριο και δράση, από αυτές που ενδείκνυνται για σύγχρονες μεγάλες αίθουσες και συνοδεία pop corn. Τίμιο εξαρχής και με αυτές ακριβώς τις προθέσεις, αλλά όχι ακριβώς και στο σύνολικό του αποτέλεσμα, το Κορίτσι στον ιστό της Αράχνης, προσφέρει σίγουρα fun entertainment στο θεατή, ωστόσο θα μπορούσε να είναι καλύτερο σε αρκετά σημεία. Με πρωταγωνίστρια αυτή την φορά την στιβαρότατη Claire Foy, ο σκηνοθέτης του Evil Dead, Fede Alvarez, κάνει αρκετές προσπάθειες προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον μας, κυρίως μέσω του μοντάζ και της σκηνοθεσίας και όχι τόσο του σεναρίου, αν και θα χρειαζόταν.

Χωρίς να χρειάζεται να συγκρίνουμε το εν λόγω φιλμ, με το προηγούμενο του D.Fincher, θα λέγαμε πως ο κ.Alvarez εδώ, είναι ικανός στο χτίσιμο γρήγορου, νευρώδους ρυθμού και μοντάζ, με φρενήρη πλάνα καταδιώξεων με αυτοκίνητα, εκρήξεων, ανθρωποκυνηγητών, ενώ το ψυχρό περιβάλλον της Στοκχόλμης, αποτυπωμένο και στη φωτογραφία και ατμόσφαιρα της ταινίας, ταιριάζει στα σκοτεινή ψυχοσύνθεση της ψυχρής και αμείλικτης ηρωίδας. Με ένα σκοτεινό, αλλά και ιλουστρασιόν οπτικό τόνο, κοσμοπολίτικης περιπέτειας, το φιλμ θυμίζει έντονα το Skyfall της σειράς James Bond, με δύο σκηνές σηκωμένες από εκεί, αλλά με ευφάνταστο ωστόσο τρόπο, ενώ η Claire Foy, καταφέρνει να ενσαρκώσει με βάθος και επιβλητικό τρόπο την μάχημη Lisbeth, εκμαιεύοντας με την ερμηνεία της, διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα της, κρατώντας ταυτόχρονα το badass σκληρό στοιχείο και με όμορφες δουλεμένες σκηνές ξύλου και χρήσης πολεμικών τεχνών, δείχνει ότι δούλεψε πολύ τον ρόλο. Υπάρχουν ωστόσο αρκετές στιγμές μέσα στο φιλμ, που κάποια πράγματα δεν εξηγούνται επαρκώς, ενώ κάποιες πληροφορίες και ροή στη δράση και στην πλοκή δίνονται με κάπως μπερδεμένο και ασαφή τρόπο, με αποτέλεσμα να έχουμε κάποια συγκεχυμένα σεναριακά σημεία, χωρίς ομαλή σύνδεση, που χαλούν κάπως το δέσιμο και τη συνοχή που ανά διαστήματα χτίζεται, καθώς το φιλμ πάσχει σε σημεία περισσότερο, από σεναριακή δομή, παρά απο σκηνοθεσία, που εκεί τα πράγματα είναι συνεχώς σε εγρήγορση και γκάζι.

Αρκετές καλοστημένες σκηνές με πιστολίδι και δράση κάνουν εδώ την εμφάνισή τους, η κάμερα διεκπαιρεώνει και εκτελεί σωστά τις θέσεις της εκεί που πρέπει προς τέρψιν των οφθαλμών, οι ρυθμοί σε σημεία είναι φρενήρεις, ωστόσο το βάθος που το ίδιο το φιλμ μας υπόσχεται στους χαρακτήρες δεν έρχεται, καθώς πολλά πράγματα μένουν στη μέση στην ανάπτυξή τους με τρόπο ελαττωματικό, ενώ το μυστήριο και σασπένς που αρχικά υπονοείται, είναι κυρίως επιδερμικό και προσχηματικό, με τρόπο που σε σημεία εκβιάζεται χωρίς στην ουσία να δημιουργείται. Αρκετά αντίστοιχα plot points μένουν χωρίς ολοκλήρωση, κάτι που αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα του φιλμ, πράγμα το οποίο, δημιουργεί μια αίσθηση εφήμερη και περαστική μετα΄το πέρας της προβολής,ενώ σίγουρα δεν θα καταφέρει ν’αποτελέσει μια εκ των κορυφαίων ταινιών δράσης, των τελευταίων ετών. Ωστόσο, ο Alvarez κάνει αξιόλογη σκηνοθετική προσπάθεια, καταφέρνοντας στο οπτικό τουλάχιστον κομμάτι, να κάνει το θεατή να μη βαριέται, καθώς οι κοιλιές είναι πολύ λίγες, ενώ ο τρόπος που οι ήρωες έρχονται και παρέρχονται στην οθόνη μέσα από αλλεπάλληλες συναντήσεις, κρατούν στοιχειωδώς το ενδιαφέρον, μέχρι το (προβλέψιμο) φινάλε, ενώ όλοι οι χαρακτήρες αν και μονοκόμματοι ως φιγούρες, τραβούν την προσοχήμε αξιοπρόσεχτες ερμηνείες, με προεξέχουσα φυσικά την Claire Foy, που προσφάτως είδαμε στο πλευρό του Ryan Gosling στο First Man.

Κρίνοντας συνολικά το Κορίτσι στον ιστό της Αράχνης, με βάση πάντα αυτό που είναι, θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα καλογυρισμένο σκοτεινό θρίλερ δράσης, που ωστόσο δεν καταφέρνει να ξεφύγει πολύ απ’τα καθιερωμένα, κυρίως λόγω σεναριακών δυσχερειών (και ευκολιών) και έλλειψης καλλιέργειας του απαιτούμενου σασπένς, ωστόσο αποζημιώνει απ’την άποψη σκηνών δράσης, ενώ προσφέρεται για μια χαλαρή μεσοβδόμαδη χαλαρή διασκέδαση, για αυτούς που ξεφαντώνουν με εύκολο εμπορικό σινεμά, καλού σχετικά επιπέδου, όπως στην προκειμένη.