Ήταν 23/11/2004, σαν σήμερα δηλαδή πριν από 14 χρόνια, όταν στο Όλντ Τράφορντ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επικρατούσε με 2-1 της Λιόν σφραγίζοντας την πρόκριση της από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ στη φάση των νοκ άουτ αγώνων.
Το «Θέατρο των Ονείρων» πλημμύρισε με το τελευταίο σφύριγμα από το χειροκρότημα των φίλων της Γιουνάιτεντ και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον αποχωριζόταν την τσίχλα του για να μην εμποδίσει το χαμόγελο του να απλωθεί στο πρόσωπο του. Ο Σκωτσέζος συμπλήρωνε 1.000 ματς στον πάγκο των «Κόκκινων Διαβόλων» εκείνο το βράδυ… 1.000 ματς!!!
Ακολούθησαν άλλα 500 μέχρι τη βραδιά που αποχώρησε από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε μια διαδρομή που διήρκησε 27 χρόνια, κοσμούμενη από 13 Πρωταθλήματα Αγγλίας, 5 Κύπελλα, 4 Λιγκ Καπ, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων, 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο, 1 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων.
Ζούμε σε μια χώρα που οι ομάδες αλλάζουν τους προπονητές σαν τα πουκάμισα. Ως εκ τούτου λοιπόν, η διάρκεια της παραμονής στον πάγκο, θα πρέπει να μας εντυπωσιάζει περισσότερο από τις επιτυχίες του.
Ο Σερ Άλεξ αποτελεί στα μάτια των περισσότερων τον καλύτερο μάνατζερ στα χρονικά του ποδοσφαίρου, όχι όμως και ο μακροβιότερος, παρά τα 27 χρόνια που «άντεξε» στον ίδιο πάγκο. Ποιοί τον ξεπερνούν;
Ρόνι Μάκφολ: Ανέλαβε την Πόρτανταουν, το 1986, τη χρονιά που πήγε και ο «Φέργκι» στη Γιονάιτεντ και την άφησε το 2016. 30 χρόνια στο τιμόνι της, κατέκτησε 4 πρωταθλήματα Βορείου Ιρλανδίας.
Μπιλ Στρουθ: Ένας από τους πιο εμβληματικούς μάνατζερ της Ρέιντζερς καθώς βρέθηκε επί 34 χρόνια συναπτά χρόνια, από το 1920 μέχρι και το 1954 στον πάγκο των «Διαμαρτυρόμενων». Κατέκτησε 18 πρωταθλήματα με τρεμπλ το 1947 (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Λιγκ Καπ Σκωτίας).
Γουίλι Μάλεϊ: Δε θα μπορούσε να μην υπάρχει και τέτοια κόντρα στο Old Firm. Ο Μάλεϊ βρέθηκε για 43 χρόνια στον πάγκο της Σέλτικ από το 1897 έως το 1940 κι εκτός από τα 16 πρωταθλήματα και τα 14 Κύπελλα ήταν εκείνος που χάρισε στους «Καθολικούς» την ανάπτυξη των ακαδημιών για τη δημιουργία νέων ποδοσφαιριστών.
Γκι Ρου: Ένας Γάλλος όμως είναι πάνω όλους. Ο Γκι Ρου δεν ήταν απλά προπονητής της Οσέρ, ήταν η ίδια η Οσέρ. Κάθισε στον πάγκο της ομάδας από το 1961 μέχρι το 2005, 44 χρόνια δηλαδή, μετατρέποντας την από ερασιτεχνικό σύλλογο σε πρωταθλήτρια Γαλλίας το 1996.
Μπορεί να μην ξεπέρασε κάποιον από τους πέντε προαναφερθέντες, ωστόσο θα ήταν, έχουμε την εντύπωση, παράλειψη η απουσία του Αρσέν Βενγκέρ από αυτές τις γραμμές. Όχι μόνο για τα 22 χρόνια – από το 1996 μέχρι και το 2018 – που έμεινε στον πάγκο της Άρσεναλ, ούτε για τα 3 πρωταθλήματα και τα 7 Κύπελλα Αγγλίας. Κυρίως γιατί έκανε σαγηνευτικό το παιχνίδι μιας ομάδας που προ των ημερών χαρακτηριζόταν βαρετό.
