Υπήρξε μια εποχή στην οποία το αγωνιστικό στυλ της Μπαρτσελόνα ήταν πέρα από κάθε αμφισβήτηση, κάτι που πλέον δεν ισχύει.
Ο τρόπος με τον οποίο η σχολή της Λα Μασία κρατούσε την μπάλα ήταν μοναδικός. Κυρίως γιατί υπήρχαν φονταμενταλιστές του ποδοσφαίρου, όπως ο Τσάβι στον αγωνιστικό χώρο και ο Πεπ Γκουαρδιόλα στον πάγκο. Τότε η Μπαρτσελόνα δεν κατακτούσε μόνο τους τίτλους, αλλά είχε ένα μοναδικό, δικό της ξεχωριστό στυλ.
Έμοιαζε και ήταν μια ομάδα μοναδική, διαφορετική από τις άλλες. Λες κι έπαιζαν ένα άλλο σπορ που κανείς δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει.
Πάντως σε κάθε περίπτωση ήταν ψέμα το ότι ήταν αδιαπραγμάτευτο. Όπως κάθε τι που εμπνέει την τελειότητα, έπεσε όταν έφυγαν οι κολώνες που το στήριζαν.
Κι η Μπαρτσελόνα πήγε σε μια άλλη επιλογή παιχνιδιού, εκείνη που έχει ως βασικό της άξονα τον Λίο Μέσι. Κι αυτό δουλεύει.
Η Μπαρτσελόνα δεν είναι πια μια μεγάλη ομάδα, αλλά είναι μια ομάδα μ’ έναν μεγάλο παίκτη. Υπάρχει βεβαίως μεγάλη διαφορά.
Το στυλ της είναι ο Μέσι, αλλά όταν ο Μέσι δεν είναι εκεί, δεν υπάρχει ομάδα. Ο αργεντινός, όπως κάθε άνθρωπος έχει τις μαύρες νύχτες του.
Και το Τσάμπιονς Λιγκ δεν μπορείς να το κατακτήσεις λέγοντας απλά πως θα το κάνεις.
Η Μπαρτσελόνα με τον Μέσι πια στα 32, είναι φανερό πως πρέπει να επιστρέψει στις βασικές της αρχές. Στο στυλ, στην κυκλοφορία της μπάλας, στον τρόπο του Τσάβι. Πρέπει να μετατρέψει τον Μέσι σ’ ένα εργαλείο και όχι στο τελικό αποτέλεσμα.
Ποτέ δεν έχει να κάνει με το να διαθέτεις τους καλύτερους παίκτες.
Έχει να κάνει με το να διαθέτεις την καλύτερη ομάδα.
