Πλησιάζοντας με ταχύτητα τη συμπλήρωση 1,5 δεκαετίας στη διάρκεια της οποίας οι δύο αιώνιοι του ελληνικού μπάσκετ είναι οι τελευταίοι που μένουν κάθε χρόνο στην πίστα του πρωταθλήματος για να διεκδικήσουν τον τίτλο η φετινή αντιπαράθεση τους είναι ξεκάθαρο ότι δεν μας κάνει σοφότερους. Κυρίως, γιατί αναμένεται μια τυπικά «άγρια» αντιπαράθεση με ένα πρόσθετο κίνητρο: Το τέλος της σεζόν τους βρίσκει χωρίς τίποτε στα χέρια. Η κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή θα αποτελέσει το άλλοθι για τον νικητή και θα ισοδυναμεί περίπου με….δαντική κόλαση για τον ηττημένο. Από τη στιγμή που σε κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν είναι συμβιβασμένοι με την πιθανότητα στο τέλος μιας χρονιάς το ισοζύγιο να βγει παθητικό δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Συνήθως, τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν ήδη κάποιες επαρκείς δικαιολογίες. Είτε η κατάκτηση του ευτελούς μεν, καλοδεχούμενου δε Κυπέλλου Ελλάδος, είτε η πρόκριση στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα, ενίοτε και η κατάκτηση της Ευρωπαϊκής κορυφής. Η συγκυρία των πλανητών του ελληνικού και του Ευρωπαϊκού μπάσκετ τα έφερε έτσι φέτος ώστε η κατάκτηση του τίτλου στο ελληνικό πρωτάθλημα να ισοδυναμεί με την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα εξαγνίσει τον νικητή. Για τον ηττημένο των τελικών καλύτερα να μην το κουβεντιάσουμε.
Φυσικά, η όλη….εξαγνιστική διαδικασία πρέπει να περάσει από ένα συγκεκριμένο τελετουργικό τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια των τελικών. Διότι, ο νικητής θα έχει όσα άλλοθι θέλει να επικαλεστεί και ένα σίγουρο λόγο να πανηγυρίσει όχι μόνο τον τίτλο αλλά και το γεγονός ότι απέφυγε μια χρονιά στα…χαμένα! Ο ηττημένος είναι βέβαιο ότι στη διαδρομή θα έχει δημιουργήσει τα δικά του πρόχειρα άλλοθι που κατά 99% έχουν να κάνουν με τη διαιτησία. Γύρω από ένα ζοφερό διαιτητικό σκηνικό που φέτος περιλάμβανε και ένα εντελώς καινούργιο μενού με μηνύσεις, συλλήψεις κλπ. Μπορεί αυτή καθαυτή η ιστορία να αφορά στο ελάχιστο τους τελικούς του πρωταθλήματος αλλά έχει γίνει ήδη κομμάτι τους. Και θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο μέσα στο επόμενο δεκαήμερο και ως τη στιγμή που θα κριθεί ο πρωταθλητής Ελλάδος.
Φυσικά, επειδή τα άλλοθι στο ελληνικό μπάσκετ κρατάνε πάντοτε λίγο στην επαύριο των τελικών ο ηττημένος ήδη θα έχει ξεκινήσει ένα ριζικό ξήλωμα του ρόστερ της ομάδας αναγνωρίζοντας αυτό που όλοι οι νοήμονες ξέρουμε προκαταβολικά. Ότι η χρονιά του απέτυχε. Αλλά στην παρούσα φάση αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Μέσα σε μια νεφελώδη κατάσταση Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα κληθούν να βηματίσουν στο ναρκοπέδιο που δημιουργεί η δική τους αντιπαλότητα και να παίξουν μπάσκετ. Δεν ήταν πολύ διαφορετικά τα προηγούμενα χρόνια αλλά σε κάποιες περιπτώσεις έστω και για λίγο ξεχαστήκαμε βλέποντας αγώνες εξαιρετικής ομορφιάς με φινάλε που θα έκαναν ευφάνταστους σεναριογράφους του Χόλιγουντ να σκίσουν τα διπλώματα τους.
Προφανώς και όταν μιλάμε για τους δύο αιώνιους του ελληνικού αθλητισμού η λογική πάει περίπατο. Το ίδιο κινδυνεύουν να πάνε και τα προγνωστικά. Στο μυαλό του μέσου ψύχραιμου μπασκετόφιλου ο Παναθηναϊκός που παίζει συστηματικά καλύτερα τους τελευταίους δύο μήνες είναι φαβορί έχοντας και το πάντοτε κομβικό πλεονέκτημα έδρας. Ας μου επιτραπεί να μην ευθυγραμμιστώ με όποιου είδους προγνωστικά. Η ιστορία μας έχει δείξει ότι οι τελικοί είναι πάντοτε μια λευκή άγραφη σελίδα και όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό ξεκινούν από το 0-0. Δεν είναι πολύ μακριά το 2013 όταν λίγο μετά τον θρίαμβο του Λονδίνου ο Παναθηναϊκός που είχε στο μυαλό των περισσότερων ελάχιστες πιθανότητες να στεφθεί πρωταθλητής «σκούπισε» τη σειρά των τελικών και τον στεγνό από ενέργεια Ολυμπιακό. Ούτε οι επίσης ανατρεπτικοί τελικοί του 2016 που ξεκίνησαν με σπάσιμο της έδρας από τον Παναθηναϊκό που άγγιξε ένα μάλλον απρόσμενο για πολλούς 2-0 αλλά τελικά έχασε τρία ματς στη σειρά και τον τίτλο. Τη σεζόν που προηγήθηκε οι δύο ομάδες έδειξαν ότι έχουν μικρές αγωνιστικές διαφορές και το τέλος της περιόδου ενδέχεται να μην είναι πολύ διαφορετικό. Με τη λογική μάλιστα ότι εδώ και πάνω από μια δεκαετία δύο στα τρία παιχνίδια τους είναι κλειστά και κρίνονται οριακά όλα μπορεί να συμβούν.
Μόνο ένα πράγμα δεν πρόκειται και δεν περιμένουμε ποτέ να συμβεί γιατί ατυχώς ζούμε σε μια χώρα που στερείται αθλητικής παιδείας και κουλτούρας. Πριν από λίγες ώρες, το ΝΒΑ βγήκε δημόσια στη διαιτητική ανάλυση του 1ου τελικού μεταξύ Γκόλντεν Στέιτ και Κλίβελαντ και παραδέχθηκε ότι έγιναν δύο παραβάσεις από τους διαιτητές του αγώνα. Και οι δύο σε βάρος του Κλίβελαντ στα τελευταία 12’’ του κανονικού αγώνα. Μέχρι η στιγμή που γράφονταν οι συγκεκριμένες γραμμές κανείς δεν είχε ζητήσει την παραίτηση του κομισάριου Άνταμ Σίλβερ και κανείς δεν έδειχνε διατεθειμένος να ασχοληθεί λίγο παραπάνω από το κανονικό με δύο καραμπινάτα διαιτητικά λάθη, που, ναι, το ομολόγησε σχεδόν το ΝΒΑ οδήγησαν το ματς στην παράταση και στέρησαν τη νίκη και το σπάσιμο της έδρας στο Κλίβελαντ.
Στην Ελλάδα τα πράγματα τα κάνουμε με το δικό μας τρόπο. Ως εκ τούτου, ο τίτλος θα είναι το άλλοθι του πρωταθλητή και η διαιτησία το άλλοθι του ηττημένου. Καλούς τελικούς να έχουμε…
