Στον μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Πιστεύουμε ακόμη ότι θα μπορέσουμε σε κάποια χρόνια να πετύχουμε ότι και οι άλλοι σε σημαντικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ή έστω κάποια λίγα από αυτά που εκείνοι κάνουν.
Να γεμίσουμε τα γήπεδα, να έχουμε χορηγούς, πολλές και διαφορετικές πηγές εσόδων, ακαδημίες με νέα παιδιά να παίζουν στις ομάδες και στην Εθνική ομάδα. Να αποκτήσουμε τον εντελώς άγνωστο στη χώρα αθλητικό, άρα και ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Κούνια που μας κούναγε λες κι έχουμε κάποιο ίχνος παιδείας για να συνεχίσουμε να δημιουργούμε και πολιτισμό.
Στα μέσα Ιουνίου έχουμε ομάδες «με» και «χωρίς» τηλεοπτικό συμβόλαιο. Κοινώς, ομάδες που μπορούν να κατέβουν και αυτές που δεν μπορούν (χωρίς συμβόλαιο της τηλεόρασης) να κατέβουν στο πρωτάθλημα. Είναι αυτή η… αμήχανη στιγμή που οι καταστάσεις αναδεικνύουν αυτό που δεν παραδεχόμαστε. Ότι χωρίς τα λεφτά της τηλεόρασης είμαστε (οικονομικά και μόνο – το διευκρινίζω) ΤΙΠΟΤΑ.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξεκινήσει κανένα πρωτάθλημα με ομάδες χωρίς τηλεοπτική στέγη. Είτε αυτές που είναι τώρα σε αυτή την κατάσταση, είτε οποιεσδήποτε άλλες ήταν στη θέση τους.
Ωραίες είναι οι βαρύγδουπες δηλώσεις μετά τις πολύωρες (μιλάμε για πονοκέφαλο) συνεδριάσεις. Αλλά με δηλώσεις και χωρίς επαφή με την πραγματικότητα δε πας πουθενά. Παρά το γεγονός ότι χρόνια τώρα το μοναδικό πράγμα που ενδιαφέρει τη Σουπερλιγκα είναι τα χρήματα, κανείς σοβαρός σχεδιασμός δεν υπάρχει για να προκύψουν.
Εκτός αν θεωρεί κάποιος ότι παλαιότερα ο ΟΠΑΠ και πέρυσι οι χορηγίες των εταιριών του Ιβάν Σαββίδη ήταν αποτελέσματα σχεδιασμού…
Για μία ακόμη φορά, ως ποδόσφαιρο, σηκώνουμε τα μανίκια αυτό το καλοκαίρι, δηλώνουμε έτοιμοι για υπερβάσεις και πριν καν βγει ο Ιούνιος, αν δε βοηθήσει η πολιτεία ποδόσφαιρο δε θα έχουμε.
Η FIFA είναι έτοιμη να μας κάνει «ντα», ο Υφυπουργός παρεμβαίνει και με τη δική του πρωτοβουλία για αναδιάρθρωση πρωταθλημάτων άπαντες ελπίζουν να υπάρχει αύριο. Για μεθαύριο δε μιλάμε, μοιάζει ανέκδοτο η λέξη σχέδιο. Όσα πάνε κι όσα έρθουν… η συνέχεια δική σας. Άλλωστε πέρα από το γεγονός ότι στα γήπεδα έχουμε καρέκλες (όταν δε τις σπάνε) και καλύτερους αγωνιστικούς χώρους, άλλες βελτιώσεις δύσκολα βρίσκει κάποιος να έχουν γίνει στο ποδόσφαιρό μας.
Σε αυτό τον μαγικό κόσμο είναι στιγμές που κλαις από τα γέλια.
Όταν «Large-απαιτητικοί» τύποι προσγειώνονται απότομα και γίνονται έμμεσα επαίτες για να βγάλουν άλλη μια σεζόν.
Όταν αχάριστοι τύποι απαξιώνουν το χέρι που τους τάιζε για χρόνια.
Όταν τραγικοί τύποι γλύφουν εκεί που πριν λίγους μήνες έφτυναν.
Όταν άσχετοι τύποι μαζεύονται να μιλήσουν χωρίς ούτε οι μισοί από αυτούς να έχουν σχέδιο και διάθεση συνεργασίας.
Συνεπώς υπάρχει η πραγματικότητα (όποιος θέλει τη βλέπει) και η εικονική πραγματικότητα που δημιουργεί ο καθένας στο μυαλό του όπως τον βολεύει. Ζώντας στην πρώτη, βήμα-βήμα βρίσκεις την θέση σου. Επιλέγοντας τη δεύτερη ψάξε βρες την άκρη σου…
