Dream Alone Review

Όνειρα που σκοτώνουν.

Το DreamAloneυπόσχεται ότι θα προξενήσει φόβο, αγανάκτηση και θα προκαλέσει ακόμη και τους πιο σκληροπυρηνικούς παίκτες του είδους και πράγματι τα καταφέρνει, για όλους τους λάθος λόγους. Αυτή η σκοτεινή και μακάβρια ιστορία ξεκινάει ως εξής: το χωριό του πρωταγωνιστή μολύνεται από μια ασθένεια που ήσυχα και σύντομα ρίχνει σε κώμα όλους τους κατοίκους εκτός από ένα μικρό αγοράκι, το οποίο πρέπει να βρει και να πείσει την LadyDeath να αναστήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα. Αυτό θα αποδειχθεί ιδιαίτερα δύσκολο όμως και ο πρωταγωνιστής καλείται να χρησιμοποιήσει κάποιες μαγικές δυνάμεις για να ξεπεράσει τα διάφορα εμπόδια που αυτός ο σκοτεινός κόσμος του αποκαλύπτει.

Ας δούμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Το παιχνίδι αρχικά σε υποδέχεται με ένα όμορφο απλό μενού και μια ψυχεδελική μουσική που σε ακολουθεί σε όλο το playthrough σου. Ένα γρήγορο πέρασμα από τα λίγα settings αποκαλύπτει ότι ο τίτλος δεν έχει κάποια ιδιαίτερη πολυπλοκότητα. Η εμπειρία ξεκινάει με ένα μικρό cutscene, το οποίο αμέσως σε βάζει στο κλίμα, ενώ το σκοτεινό artstyleβγάζει έναν αρκετά αποπνικτικό αέρα. Είσαι αδύναμος και σίγουρα θα πεθάνεις…

Αφού παρουσιαστούν τα βασικά controls (βελάκια για να κουνηθείς και Ζ για να κάνεις άλμα) ξεκινάει η κόλαση. Θα πεθάνετε πολλές φορές, αφού από το πρώτο κιόλας επίπεδο η LadyDeath θα σας αγκαλιάσει και θα σας παρασύρει στα τάρταρα. Σχεδόν κάθε εμπόδιο σε σκοτώνει αρκετές φορές πριν μπορέσεις να το μάθεις και να προχωρήσεις, ένα μοτίβο το οποίο δυστυχώς επαναλαμβάνεται σε όλο το παιχνίδι. Αυτό κάθε αυτό δεν αποτελεί απαραίτητα πρόβλημα, αλλά οι θάνατοι νιώθουν μονόδρομος, καθώς το DreamAlone χρησιμοποιεί πολύ φτηνά κόλπα για να σε σκοτώσει χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Η αίσθηση που δημιουργούν αυτοί οι θάνατοι μπορεί να ταυτιστεί με αυτή του CatMario, επαναλαμβανόμενοι, αναπόφευκτοικαι άδικοι. Σχεδόν τα πάντα σε σκοτώνουν είτε το έχεις προβλέψει είτε όχι, καλοκρυμμενες παγίδες που ο μόνος τρόπος να ξέρεις που βρίσκονται είναι να τις πατήσεις και να το θυμάσαι, εχθροί με περίεργα hitboxes που πέφτουν από το πουθενά πάνω σου, και glitches που σε αναγκάζουν να κάνεις restart το level.

Ο χαρακτήρας και τα animations του συμπεριφέρονται περίεργα, αφού κινείστε πιο αργά από ότι θα έπρεπε και όλα τα αλλά φαίνεται να “τρέχουν” λίγο πιο γρήγορα, αφήνοντας ελάχιστο περιθώριο λάθους. Έτσι για να πεθάνεις μερικές εκατοντάδες φορές ξανά μέχρι να βρεις το σωστό timing για τις παγίδες… Εν τω μεταξύ, τα άλματα (η μόνη κίνηση του χαρακτήρα) είναι αφάνταστα αργά και δεν είναι προσαρμοσμένα κατάλληλα στις ανάγκες των εμποδίων.

Οι ικανότητες είναι λίγες, ενδιαφέρουσες και απλές -κάτι που ταιριάζει στον τίτλο-, ενώ για την ενεργοποίησή τους απαιτείται να έχεις μαζέψει πρώτα κάποια potions, τα οποία είναι βολικά τοποθετημένα εκεί που χρειάζεται, βοηθώντας σε να κλέψεις λίγο και να ξέρεις που χρειάζεται να τις ενεργοποιήσεις, Προσοχή όμως έχεις χρόνο! Και αν τον υπερβείς πρέπει να ξαναρχίσεις από το checkpoint!

Ευτυχώς η ιστορία είναι εξαιρετική και η μουσική το ίδιο, ενώ το artstyle (που θυμίζει κάτι από Don’tStarve και ταινία του TimBurton) σε ευνοεί το όλο immersion. Η αίσθηση παλιάς ταινίας, με το ασπρόμαυρο φιλμ, τα χιόνια και τα αναπάντεχα σβησίματα της οθόνης δίνουν μια υπέροχα καταθλιπτική ατμόσφαιρα μέχρι να αρχίσουν και αυτά να λειτουργούν σαν όργανα θανάτου. Σε κάποιες περιπτώσεις, η οθόνη μπορεί να μαυρίσει τυχαία, και η φωτεινότητα είναι τόσο χαμηλή που σε πολλά σημεία δεν μπορείς να διακρίνεις τίποτα με αποτέλεσμα τον σύντομο θάνατο.

Το κακό leveldesignείναι το μεγάλο πρόβλημα του DreamAlone. Δέντρα και χορτάρια κρύβουν εχθρούς, παγίδες η απλά τρύπες. Πάμπολλες φορές θα αναγκαστείς να περιμένεις ο εχθρός να μετακινηθεί σε ένα σημείο που μπορείς να τον δεις για να τον προσπεράσεις. Οι γρίφοι είναι προβλέψιμοι και χρονοβόροι με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να φτάνεις στην άβολη θέση, μετά από αμέτρητους θανάτους χωρίς πρόοδο, απλά να κλίνεις το παιχνίδι. Η διάφορες ικανότητες αν και ευφάνταστες είναι πολύ φτωχά εισηγμένες στο gameplay, ξέρεις πότε και που να τις χρησιμοποιήσεις και είναι κατά τα αλλά άχρηστες.