The Banner Saga (Switch) Review

Tempered by blood, pain and resolve

Τον Ιούλιο που μας πέρασε, με το The Banner Saga 3 ολοκληρώθηκε μετά από τεσσερισήμισι χρόνια η δημοφιλής, turn-based tactical RPG, τριλογία της Stoic Studio. Ελέω αυτού, αλλά και της κυκλοφορίας ολόκληρης της σειράς πλέον και για το Switch, στο IGN Greece αποφασίσαμε να πιάσουμε το… saga του Saga από την αρχή και εξ’ ολοκλήρου στην υβριδική κονσόλα της Nintendo. Άλμα πίσω στο χρόνο λοιπόν, στις αρχές του 2014, τότε που η σειρά Vikings ανέβαινε ραγδαία σε δημοτικότητα, ο Μάρκους Μπεργκ προσπαθούσε να εγκλιματιστεί στα χωράφια της Superleague και η παραγωγός εταιρία, μετά από ένα επιτυχημένο crowfunding στο Kickstarter, έκανε το ντεμπούτο της στη βιομηχανία των video games με έναν τίτλο εμπνευσμένο από τη Σκανδιναβική ιστορία και μυθολογία.

“The story in The Banner Saga changes based on the choices you make”

Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που βλέπουμε πατώντας Start Game. Καλά ξεκινάμε, λατρεύουμε τα decision based παιχνίδια (RIP Telltale Games– πάνε οι ελπίδες για ένα καινούργιο Sam & Max ή τα όνειρα για ένα season 2 του Tales of Monkey Island). Το δεύτερο για το οποίο ενημερωνόμαστε είναι ότι θα υπάρχει εναλλαγή πρωταγωνιστών, άρα και διαφορετικές οπτικές σε κάποιες καταστάσεις. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Και ενώ οι οιωνοί είναι καλοί, η αλήθεια είναι ότι στην αρχή βρεθήκαμε ελαφρώς μουδιασμένοι… Λίγο το αόριστο αρχικό “οι θεοί πέθαναν- στοπ- η ζωή συνεχίζεται για ανθρώπους και varl (γίγαντες)- στοπ- ο ήλιος σταμάτησε να κινείται- στοπ”, λίγο η έλλειψη εμφανούς απώτερου σκοπού, λίγο το ότι χαθήκαμε με το, άγνωστο για την ώρα, lore μας ξένισαν σε βαθμό που αναρωτιόμασταν γιατί υπήρξε όλος αυτός ο ντόρος για το The Banner Saga. Σκέψεις που αργότερα θα πετούσαμε στον κάλαθο των αχρήστων… Αφήνω τον politically correct πρώτο πληθυντικό και μιλάω από καρδιάς: διάολε, μία- μιάμιση ωρίτσα μετά ήμουν κολλημένος με τη μούρη στην οθόνη. Όσοι συμμερίζεστε την άποψη ότι όλη η ευχαρίστηση ενός τίτλου βρίσκεται στο σενάριο, τότε μη συνεχίζετε καν το διάβασμα, χάνετε πολύτιμο χρόνο- κατεβάστε το χτες.

Το γενικό story και χωρίς πολλές λεπτομέρειες (τρία παιχνίδια είναι αυτά, μην τα βγάλουμε και όλα στη φόρα…), εκτός των ανθρώπων και των varl υπάρχει και μια τρίτη φυλή, οι dredge, οι οποίοι πλέον επιτίθενται σε χωριά και πόλεις καταστρέφοντας τα πάντα. Άνθρωποι και γίγαντες λοιπόν αναγκάζονται, παρά τις ελαφρές εκατέρωθεν αντιπάθειες, να συμμαχήσουν απέναντι στον κοινό εχθρό. Σε αυτό το πρώτο κεφάλαιο θα ασχοληθούμε κυρίως με δύο, άσχετα μεταξύ τους, factions. Μία συνοδεία σε διπλωματική αποστολή και ένα ξενιτεμένο καραβάνι.

Ο George R. R. Martin θα δάκρυζε από συγκίνηση

Το βασικό και στους μεν και στους δε είναι να επιβιώσουν. Για την ακρίβεια να επιβιώσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι, είτε από playable χαρακτήρες, είτε από την πλέμπα… Το πώς θα γίνει αυτό είναι αποτέλεσμα διαφόρων παραμέτρων, οι οποίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ονομαστικά αυτοί οι παράγοντες είναι οι προμήθειές σας, ο χρόνος (υπάρχει “ρολόι” καταμέτρησης ημερών), το ηθικό, οι μάχες και οι πόλεμοι. Τα πάντα όμως, είναι απόρροια των επιλογών σας.

Αντί ανάλυσης των παραπάνω variables, θα προτιμήσουμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο εξιστόρησης του The Banner Saga (εμάς μας θύμισε Dungeons & Dragons) και θα σας παρουσιάσουμε ένα, αντιπροσωπευτικό της αλληλεπίδρασης, σενάριο. Ακραίο (το τονίζουμε) και υποθετικό, αλλά πασπαλισμένο με δόσεις γεγονότων. Έστω λοιπόν ότι στη διαδρομή σας πέφτετε πάνω σε συμμορία ληστών. Μπορείτε να τους δώσετε αυτά που θέλουν και να συνεχίσετε, να τους σφάξετε ή να δοκιμάσετε μία πιο διπλωματική λύση (προ)καλώντας τους να κερδίσουν το ψωμί τους ως μέλη του μικρού στρατού σας. Εσείς, σκεπτόμενοι ότι καλοί είναι οι έξτρα fighters, επιλέγετε το τρίτο. Η διπλωματία σας θριαμβεύει, ο αρχηγός τους εντάσσεται στο ενεργό roster σας, το moral ανεβαίνει και κερδίζετε και μπόλικα renown points, τα οποία χρησιμεύουν και σαν currency για αγορές αλλά και για ranking up (promotion).

Χαίρεστε για την εξυπνάδα που μόλις επιδείξατε. Οι μέρες περνούν όμως και ακόμα δεν έχετε φτάσει σε κάποιο χωριό να κάνετε restock… Τα supplies λιγοστεύουν ταχύτατα τώρα που είσαστε περισσότεροι, ο κίνδυνος να αρχίσει να πεθαίνει κόσμος από την πείνα είναι ορατός και το ηθικό πέφτει. Φτάνετε σε ένα σταυροδρόμι. Μπορείτε να πάρετε τον ασφαλή δρόμο με μπόλικες μέρες παραπάνω διαδρομής ή να ακολουθήσετε το επικίνδυνο αλλά συντομότερο μονοπάτι. Προτιμάτε να ρισκάρετε, εμπιστευόμενοι τις δυνάμεις σας. Καλού- κακού, στήνετε με την μία ένα camp για να κάνετε rest, όσες μέρες χρειάζεται, αφού βοηθάει και στην αναπτέρωση του ηθικού και στην ίαση όσων main characters είναι τραυματίες από προηγούμενες μάχες.

Όπως είναι λογικό καταναλώνονται τρόφιμα, αλλά χαλάλι- επιλέξατε τα δύσκολα και πρέπει να είσαστε προετοιμασμένοι για όλα. Πράγματι, η κίνησή σας ήταν σωτήρια: πέφτετε πάνω σε στρατό dredge, δε θα είναι απλή, συμβατική μάχη αλλά πόλεμος. Υπερτερείτε αριθμητικά μάλιστα. Οπότε παραβλέπετε τις επιλογές να το βάλετε στα πόδια ή να ασχοληθείτε με formations δίνοντας τους την ευκαιρία να οργανωθούν και αυτοί. Γιούργια επάνω τους, τώρα που φοβούνται! Διαλέγετε όσους θα πάρουν μέρος στο προσωπικό σας battle, ξοδεύετε και μπόλικα renown points για promotions (κάθε φορά που ανεβαίνετε rank κερδίζετε δύο action points που τους προσθέτετε κατά βούληση στα stats) και είσαστε κομπλέ. Τους πάτε τρένο τους dredgιανούς και λόγω υψηλού ηθικού έχετε και ελάχιστες απώλειες από το καραβάνι!

Μετά από αυτό, βλέπετε και ένα χωριό! Όλα ρόδινα! Η αγορά του χωριού όμως είναι ακριβή, οι πόντοι που μαζέψατε στον πόλεμο σε συνδυασμό με ό,τι απέμεινε από το promoting, φτάνουν για 3 ημερών προμήθειες. Τις τρώτε για resting και healing. Φεύγοντας, έρχεται ο λήσταρχος που μαζέψατε στην αρχή (και πιθανώς ξοδέψατε και πόντους για να τον δυναμώσετε) και σας λέει ότι ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι σας. Σας μπήγει ένα μαχαίρι στα πλευρά και πέφτετε αναίσθητοι. Φεύγοντας, οι ληστές του σας κλέβουν τα μισά supplies και σκοτώνουν και δύο playable χαρακτήρες που πιάστηκαν απροετοίμαστοι. Άντε γεια.

Πόλεμος και ειρήνη

Για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, ξαναλέμε ότι τα παραπάνω είναι υποθετικά. Ναι, τα πράγματα δε θα είναι πάντα όπως σας παρουσιάζονται, αλλά ούτε θα αρνείστε όλες τις προτάσεις, ούτε όμως να γίνετε και ιεραπόστολοι- εκτός και αν αυτό θέλετε φυσικά. Για να απολαύσετε την εμπειρία θα κάνετε αυτό που θεωρείτε σωστό βάσει δεδομένων, συνθηκών, ακόμα και βάσει του πώς θα αντιδρούσε ο κάθε πρωταγωνιστής. Και ό,τι γίνει.

Εδώ καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε και μία απορία που ίσως να έχει δημιουργηθεί. Τί διαφορετικό έχει ο πόλεμος από τη μάχη. Οι μάχες είναι κλασικές ισομετρικές turn-based strategy αλλά με μία μικρή λεπτομέρεια που δε συναντάμε συχνά. Αντί του συνηθισμένου cycle, όπου κάθε πλευρά ολοκληρώνει τις κινήσεις της πριν επιτεθεί η άλλη, ακολουθείται η σκακιστική λογική του “μία σου και μία μου”. Συνεπάγεται ότι δε μπορούμε, in-combat, να επιλέξουμε ποιος θα κινηθεί πότε. Με αυτά τα δεδομένα, ζωτικής σημασίας είναι και η σειρά με την οποία έχετε βάλει τους –μέχρι έξι- characters (π.χ. πρώτα τα τανκ, μετά οι καλοί επιθετικοί, στο τέλος οι τοξότες) αλλά και το deployment, οι θέσεις που θα έχουν στον (highlighted) επιτρεπτό χώρο δηλαδή, πριν την έναρξη του battle. Ειδικά το δεύτερο, είναι αρκετά εύκολο πάνω στη βιασύνη σας να το αμελήσετε.

Στην ουσία τώρα, στο πώς θα κάνουμε μπάνιο στο αίμα των απέναντι, τα πάντα κρίνονται από το armor και το strength που έχουν τα παλικάρια μας και οι αντίπαλοι. Η δύναμη είναι δυικής φύσεως: λειτουργεί και ως κριτήριο για το damage αλλά και ως HP. Τουτέστιν, όσο πέφτει η health τόσο πιο αδύναμο και το attack. Στα χαρτιά, η βέλτιστη λύση είναι να κάνετε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο break στις πανοπλίες και μετά να χτυπήσετε στο ψαχνό. Πρακτικά όμως, βλέπετε το πόση ζημιά μπορείτε να προκαλέσετε στο armor ή στο strength και πράττετε αναλόγως. Ένα ακόμα stat, όχι τόσο κρίσιμο αλλά ιδιαίτερα χρήσιμο, είναι το willpower το οποίο σας δίνει είτε έξτρα κίνηση στο πεδίο, είτε έξτρα damage. Και ναι το έχουν και οι εχθροί. Αυτό που δεν έχουν όμως, είναι τα abilities των ηρώων μας. Κάποια είναι στρατηγικής φύσεως, μερικά πλήττουν πολλαπλούς εχθρούς (και φίλους…) και άλλα αποτελούν έναν εναλλακτικό τρόπο επίθεσης. Όλα τα προαναφερθέντα συντάσσουν ένα challenging και σχετικά απρόβλεπτο combat system (στο normal τουλάχιστον), το οποίο σας βάζει δύσκολα ακόμα και στον τρόπο που θα καταναλώνετε τους points των promotions.

Στον πόλεμο από την άλλη, έχουμε λίγο πιο θεωρητικές καταστάσεις. Αρχικά, υπάρχει καταμέτρηση δυνάμεων. Από τη κομπανία σας σημασία έχουν οι πολεμιστές (fighters+varl) και όχι απλός λαουτζίκος (clansmen). Λαμβάνοντας υπόψη τους αριθμούς, καλείστε να αποφασίσετε αν θα το σκάσετε χωρίς να γίνει μάχη αλλά με μεγάλες απώλειες, αν θα ασχοληθείτε με formations και συνίσταται αν πάνω- κάτω είστε ισάριθμοι και η κατάσταση αμφίρροπη (μην αγχώνεστε, δεν ασχολείστε με κάποιο planning), αν θα αμυνθείτε και οι ήρωες θα έχουν μια σχετικά ευκολότερη μάχη αλλά με αρκετούς θανάτους στο καραβάνι, αν θα είστε απλός παρατηρητής στην περίπτωση που το δυναμικό σας υπερτερεί –αρκετά- σε συνδυασμό με καλό ηθικό και τέλος να επιτεθείτε κατά μέτωπο όπου το active party σας θα έχει μία δυσκολότερη μάχη αλλά θα περιοριστούν τα casualties.

Να σημειώσουμε ότι σε περίπτωση ενεργής παρουσίας σας και νίκης, θα σας δοθεί το option είτε να σταματήσετε, είτε να τους αποτελειώσετε μπαίνοντας σε back-to-back δεύτερη μάχη (για περισσότερο renown, να ανέβει το ηθικό και για κάποιο item). Προσοχή όμως! Συνεχίζετε από εκεί ακριβώς που είσαστε, με όσο health σας έχει απομείνει και με όσους από τους χαρακτήρες στέκονται ακόμα στα πόδια τους! Επίσης, αν χάσετε αυτή τη δεύτερη μάχη θα καταγραφεί ως ήττα στον πόλεμο και θα έχετε υψηλό αριθμό νεκρών. Προτείνουμε να μπείτε σε αυτή τη διαδικασία μόνο αν είστε καβάλα στ’ άλογο…

Και μιας και αναφέρθηκαν, οι clansmen χρησιμεύουν πουθενά εκτός του να ξοδεύουμε τους πολύτιμους πόντους μας για να τους ταΐζουμε; Βασικά, σε αυτό το πρώτο μέρος, όχι… Αλλά εκτός από την ηθική οπτική της επιβίωσής τους, θα ρισκάρατε να τους αποδεκατίσετε με δύο παιχνίδια να ακολουθούν…;

Χάρμα οφθαλμών

Ήρθε και η στιγμή να ασχοληθούμε με τον τομέα στον οποίο το The Banner Saga έχει αποσπάσει θετικότατες κριτικές. Το εικαστικό. Το hand- drawn στυλ των (ελάχιστων είναι η αλήθεια) cutscenes, των storyboard cinematics και του animation είναι εξαιρετικό και βαθύτατα εμπνευσμένο κυρίως από τον καλλιτέχνη και illustrator ταινιών της Disney της δεκαετίας του ‘50, Eyvind Earle και τους απίστευτους πίνακές του. Μάλιστα, τιμής ένεκεν, έχει δοθεί το όνομά του σε έναν από τους πρωταγωνιστές. Αξίζει μία βόλτα στο site που είναι αφιερωμένο στα έργα του. Άλλες σημαντικές πηγές έμπνευσης είναι ο σκηνοθέτης- μεταξύ άλλων- του Dragon’s Lair, Don Bluth καθώς και ο σκηνοθέτης της animated ταινίας The Lord of the Rings του 1978, Ralph Bakshi. Τα υπέροχα αυτά γραφικά τρέχουν σε Full HD όταν η κονσόλα είναι docked και στα 720p στο handheld.

Και η μουσική όμως δεν πάει πίσω. Βαριά, σκανδιναβική και υπέροχα ταιριαστή στο κλίμα, αλλά δυστυχώς με το σταγονόμετρο. Όπως ελάχιστο είναι και το voice acting, παραδόξως όμως η σχεδόν παντελής απουσία του, τουλάχιστον εμάς, δε μας ενόχλησε όσο θα περιμέναμε και οι ίδιοι. Ίσως από τις σπάνιες φορές που τα sound effects καταλήγουν να είναι… το βασικό soundtrack ενός τίτλου. Τέλος, ο χειρισμός είναι πολύ καλός είτε μέσω controller, είτε μέσω touchscreen. Ναι, καλά διαβάσατε, touchscreen. Σίγουρα, με mouse στον υπολογιστή ίσως να ήταν ακόμα πιο εύχρηστος, αλλά τεχνικά μιλώντας, στο Switch δε βρήκαμε κανένα πρόβλημα.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για το Nintendo Switch, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Versus Evil.