Οι ηγέτες της Γαλλίας φαίνεται να φοβούνται το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Δεν πρόκειται για τον συνηθισμένο φόβο μήπως χάσουν τις εκλογές, μήπως δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις τους ή μήπως δουν τη χρηματιστηριακή αγορά να πέφτει. Πρόκειται για μια ανησυχία για το ενδεχόμενο της αποσταθεροποίησης, της εξέγερσης και της ανατροπής από την εξουσία. Οι διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων της 1η Δεκεμβρίου προκάλεσαν ρίγος σε κάποιους, αναφέρει άρθρο της Le Monde Diplomatique για τα τεκταινόμενα στη Γαλλία.
Όπως χαρακτηριστικά είπε η παρουσιάστρια του BFM, Ruth Elkrief: «Το πιο κρίσιμο είναι να επιστρέψουν οι διαδηλωτές στα σπίτια τους». Τα πλάνα που πλαισίωναν το ρεπορτάζ έδειχναν διαδηλωτές που φορούσαν κίτρινα γιλέκα, αποφασισμένους να ζητήσουν μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό τους. Λίγες μέρες αργότερα, ένας δημοσιογράφος της L’Opinion θα αποκάλυπτε στην τηλεόραση ότι «όλες οι μεγάλες βιομηχανίες θα δώσουν μπόνους στους εργαζόμενούς τους, επειδή φοβήθηκαν ότι θα τους… κρεμάσουν επί ξύλου». Στο ίδιο πρόγραμμα, ο επικεφαλής μιας δημοσκοπικής εταιρείας δήλωσε ότι οι κορυφαίοι εργοδότες «ήταν πραγματικά πολύ ανήσυχοι» και είπε ότι η ατμόσφαιρα του έφερε στο μυαλό τα γεγονότα του 1936 και του 1968, για τα οποία είχε διαβάσει.
Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων έχει προκαλέσει μια αντίδραση που έχει πολλά προηγούμενα επειδή έχει αποδειχθεί ότι είναι ανθεκτικό, δύσκολο να κατανοηθεί, χωρίς ηγέτες, μιλά μια γλώσσα που οι θεσμοί δεν καταλαβαίνουν και παραμένει αποφασισμένο παρά την καταστολή της αστυνομίας και δημοφιλές παρά την εχθρική κάλυψη των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Σε εποχές που οι κοινωνικές ομάδες κρυσταλλώνονται και υπάρχει αδιαμφισβήτητος ταξικός αγώνας, όλοι πρέπει να επιλέξουν πλευρές. Το κέντρο εξαφανίζεται. Και ακόμη και οι πιο φιλελεύθεροι, μορφωμένοι και διακεκριμένοι άνθρωποι εγκαταλείπουν κάθε προσποίηση ειρηνικής συνύπαρξης.
Ο αγώνας των «κατώτερων» τάξεων
Κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας το 1871, υπήρξε μια έκφραση σκέψης μεταξύ των διανοουμένων και των καλλιτεχνών της εποχής, αν και μερικοί από τους αυτούς θεωρούνταν πολύ προοδευτικοί. Ο ποιητής Leconte de Lisle εξοργίστηκε από «αυτό το κύμα των κατώτερων τάξεων, όλων των άχρηστων ανθρώπων, όλων των ζηλιάρηδων, των δολοφόνων και των κλεφτών». Ο Gustave Flaubert πίστευε ότι «το πρώτο μέτρο θα πρέπει να ήταν το τέλος της καθολικής ψήφου», που όπως έλεγε ήταν η «ντροπή» του ανθρώπινου πνεύματος. Ο Émile Zola, παρά τους 20.000 θανάτους και τις σχεδόν 40.000 συλλήψεις, πίστευε ότι η κατάληξη αυτή αποτελούσε ένα ηθικό δίδαγμα για την εργατική τάξη: «Το λουτρό αίματος που μόλις βίωσαν ήταν ίσως μια φρικτή αναγκαιότητα να ηρεμήσουν από τους πυρετούς τους», είχε πει.
