Από όταν η ιστορική πόλη – και αρχιεπισκοπική έδρα – Αλμπί της νότιας Γαλλίας προστέθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, στις 31 Ιουλίου 2010, η ζωή άλλαξε άρδην για τους 52.000 κατοίκους της. Από την επόμενη κιόλας ημέρα πλήθη κόσμου εμφανίστηκαν στους δρόμους. Ο αριθμός των τουριστών υπερδιπλασιάστηκε από 700.000 σε 1.5 εκατομμύριο το 2016, αν και υπήρξε μια ελαφρά πτώση το 2017.
Η εγγραφή στον Κατάλογο της UNESCO είναι συχνά μια σφραγίδα έγκρισης για μέρη που δεν είναι ήδη δημοφιλή. Και η επίδραση είναι πραγματική. «Η εγγραφή στον κατάλογο αναγνωρίζει την ποιότητα του τόπου, είτε πρόκειται για φυσικό κάλος, είτε για πολιτιστικό. Για τους πιθανούς επισκέπτες είναι σαν μια εγγύηση», δηλώνει στην Le Monde Diplomatique, η Μαρία Γκραβάρι Μπάρμπας συντονίστρια της έδρας Πολιτισμού, Τουρισμού και Ανάπτυξης της UNESCO στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού Πάνθεων – Σορβόννη. Περίπου ένα ή δυο μέρη προστίθενται στον κατάλογο κάθε χρόνο και η Γαλλία έχει ήδη 44: 39 για την πολιτιστική τους αξία, τέσσερα για το φυσικό τους κάλος και ένα και για τα δύο.
Η Αλμπί συνέταξε ένα σχέδιο για τη διαχείριση των επιπτώσεων που έφερε η αναγνώρισή της ως Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς, με στόχο τη διατήρηση της «εξαιρετικής παγκόσμιας αξίας» του τόπου αλλά και για να προστατευτούν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα όλων των ενδιαφερομένων και να αποφευχθεί η μετατροπή της πόλης σε μουσείο. Η Γκραβάρι Μπάρμπας εξηγεί σχετικά ότι: «ορισμένες πόλεις έχουν καταλήξει να κολλήσουν σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο εξαιτίας ενός είδους χρονικού φονταμενταλισμού που επιβλήθηκε με τον τρόπο που παλινορθώθηκαν».
Η επιτροπή που διαχειρίζεται τον ιστότοπο της Αλμπί ήταν προσεκτική στην επιλογή θεσμών, πολιτιστικών και επιστημονικών συνεργατών και εμπειρογνωμόνων, καθώς και εκπροσώπων της τουριστικής βιομηχανίας και των κατοίκων της περιοχής. Η Αρί Ιβ Κορτές, διευθύντρια πολιτιστικών υποθέσεων και διεθνών σχέσεων της Αλμπί αναφέρει σχετικά: «Η Επισκοπική Πόλη δεν θέλει να έχει στο επίκεντρο μόνο την κληρονομιά. Εξετάζουμε επίσης τον ανθρώπινο και οικονομικό παράγοντα και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί αλληλεπιδρούν». Κάθε χρόνο στην Αλμπί, γίνεται γενική συνέλευση για να συζητηθούν με τους κατοίκους της περιοχής θέματα όπως η στάθμευση, η λειτουργία των μικρών επιχειρήσεων, οι υποδομές των δρόμων.
Ο κίνδυνος του υπερ – τουρισμού
