«Δεν βλέπω λόγο να υπάρχει το ποδόσφαιρο, χωρίς διασκέδαση!»

Απολαυστικός για άλλη μία φορά ο Μαουρίτσιο Σάρι, μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα του Τσέλσι, αναπτύσσοντας την φιλοσοφία του για το ποδόσφαιρο και με ποιο τρόπο, πρέπει να αντιμετωπίζεται από τους ανθρώπους που το υπηρετούν.

«Δεν βλέπω λόγο να υπάρχει το ποδόσφαιρο χωρίς διασκέδαση» είπε χαρακτηριστικά.
Ο πρώην προπονητής της Νάπολι, που τώρα βρίσκεται στην Τσέλσι, θέτει την ψυχαγωγία για τους οπαδούς και τους παίκτες του,πάνω από όλα.

«Μου άρεσε πολύ η προπόνηση. Μου άρεσε να είμαι σε μια ομάδα και μέρος μιας ομάδας. Είχα πραγματική δίψα για σκληρή δουλειά. Ο αγώνας ήταν περισσότερο σαν πόνος! Λόγω του είδους του ποδοσφαίρου τότε», δήλωσε ο Σάρι

«Η δουλειά μου ως αμυντικός. ίσως ήταν να σταματήσω το παιχνίδι του αντιπάλου, αλλά την πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο, ήθελα να διασκεδάσω. Νομίζω ότι είναι το ίδιο και τώρα, αλλιώς είναι μόνο δουλειά, μόνο μία ασχολία.
Η Ιταλία «φημίζεται» για την κουλτούρα του αποτελέσματος, αλλά τα τελευταία χρόνια αλλάζει και εκεί η οπτική, υπάρχει η τάση να παίζεται περισσότερο, ένα παιχνίδι ψυχαγωγίας. Περισσότερη φροντίδα για το κοινό, αρχίζει και στην Ιταλία.

O Αρίγκο Σάκι επηρέασε πολύ την οπτική του Μαουρίτσιο Σάρι για το ποδόσφαιρο

Στην αρχή δεν μελετούσα πάρα πολύ την τακτική. Άρχισα να βλέπω το ποδόσφαιρο με άλλο τρόπο με την προπονητική φιλοσοφία του Αρίγκο Σάκι στην Μίλαν. Τότε άρχισα να βλέπω περισσότερο το τακτικό κομμάτι του αγώνα».

Όπως έχει αναφέρει πολλές φορές ο Σάρι, μεγάλωσε ως οπαδός της Νάπολι, επειδή αυτή ήταν η πόλη όπου γεννήθηκε, παρόλο που μετακόμισε στην Τοσκάνη όταν ήταν μικρό παιδί.

Ο ποδοσφαιρικός ήρωας των παιδικών του χρόνων, ο Αντόνιο Τζουλιάνο

«Η πρώτη φορά που πήγα να παρακολουθήσω έναν μεγάλο ποδοσφαιρικό αγώνα στο γήπεδο, ήταν με τον πατέρα μου. Ο αγώνας ήταν ανάμεσα στη Φιορεντίνα και τη Νάπολι, επειδή ο πατέρας μου γνώριζε πολύ καλά ότι ήμουν οπαδός της Νάπολι. Νομίζω ότι ήμουν πέντε ή έξι και ο πατέρας μου με έφερε στο στάδιο της Φλωρεντίας, κοντά στο οποίο κατοικούσαμε, για να δούμε τη Νάπολι.

Αν μου ζητηθεί να πω ποιος ήταν ο πρώτος μου ποδοσφαιρικός ήρωας, θα πω ότι το σύμβολο της Νάπολι, ήταν ο Aντόνιο Τζουλιάνο. Ήταν μέσος και ο μόνος Ναπολιτάνος που έπαιζε στην ομάδα.

Το 1982, όταν το Παγκόσμιο Κύπελλο πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία, η Ιταλία το κατέκτησε. Θυμάμαι ότι στον τελικό βρισκόμουν στη Σαρδηνία και έβλεπα το παιχνίδι, σε μια μεγάλη οθόνη στην κεντρική πλατεία της πόλης. Ήταν πολύ συναισθηματικό. Είναι ένα από αυτά τα αθλητικά γεγονότα που μένει στο μυαλό σου, για πάντα.

Δεν ήταν το ίδιο για μένα το 2006, όταν η Ιταλία κέρδισε και πάλι το τρόπαιο, πιθανότατα γιατί ήμουν σε διαφορετική ηλικία, γι ‘αυτό ήμουν λιγότερο συναισθηματικός».