Ενώ το Τόκιο ετοιμάζεται για τους Παραολυμπιακούς του 2020, τα θύματα του προγράμματος αναγκαστικής στείρωσης της Ιαπωνίας παλεύουν για δικαιοσύνη. Ο 76χρονος, Κικούο Κοτζίμα, έχει ανεξίτηλες τις εφιαλτικές μνήμες από την απομόνωση, τα ηλεκτροσόκ, τους ξυλοδαρμούς, την λιμοκτονία και, τέλος, την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε. «Με καθήλωσαν, μου έβγαλαν το παντελόνι και όταν προσπάθησα να αντισταθώ μου έκαναν μια ένεση στο μπράτσο. Η αναισθησία δεν έπιασε. ‘Ηταν ανυπόφορο», θυμάται σήμερα μιλώντας στο Al Jazeera.
Ο Κοτζίμα είναι ένας από τους 25.000 ανθρώπους που στειρώθηκαν στην Ιαπωνία με βάση τον νόμο για την «Ευγονική Προστασία». Ο νόμος υιοθετήθηκε μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να αποτραπεί η γέννηση παιδιών που η κυβέρνηση θεωρούσε «κατώτερα». Αυτό το κριτήριο περιελάμβανε ανθρώπους με σωματικές αναπηρίες και ψυχικές ασθένειες, οι οποίοι επί δεκαετίες αντιμετώπιζαν διακρίσεις, απομόνωση και αποκλεισμούς από την ιαπωνική κοινωνία.
Το Χοκάιντο, έδρα του νοσοκομείου Νακάε, καταγράφει τον μεγαλύτερο αριθμό αναγκαστικών στειρώσεων στην χώρα.
Ωστόσο, η ιδεολογική «ρίζα» εκείνης της νομοθεσίας ήταν προπολεμική. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 και του ’30, οι ευγονικές θεωρίες άρχισαν να κυκλοφορούν και να γίνονται αποδεκτές στην Ιαπωνία, όπως είχαν προηγουμένως συμβεί το ίδιο σε πολλές χώρες σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, από τις οποίες και ξεκίνησε αυτή η θεωρία ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα.
Το 1940, η ιαπωνική κυβέρνηση ενέκρινε τον Εθνικό Νόμο Ευγονικής, ακολουθώντας την αντίστοιχη νομοθεσία για την ευγονική στείρωση της ναζιστικής Γερμανίας. Ο στόχος κοινός: Ο «καθαρισμός» του ιαπωνικού πληθυσμού από γενετικά χαρακτηριστικά, αναπηρίες και ασθένειες που θεωρούνταν ανεπιθύμητες και η προώθηση αυτού που πιστεύεται ότι είναι το γενετικά «ανώτερο» πληθυσμιακό απόθεμα.
