Η νίκη επί του Πλατανιά στο γήπεδο της Τούμπας με 3-0 (9’ Πέλκας, 15’ και 90’+ Πρίγιοβιτς) ήταν ο αγωνιστικός επίλογος του ΠΑΟΚ στο φετινό πρωτάθλημα και μάλιστα γράφτηκε παρουσία του κόσμου του στις κερκίδες. Μια ομάδα που σημείωσε μόνον νίκες στην έδρας της καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν σε όλες τις διοργανώσεις πλην των δυο που κρίθηκαν στις δικαστικές αίθουσες, μια ομάδα που νίκησε σε όλους τους αγώνες του Κυπέλλου ανεξαρτήτως έδρας, μια ομάδα που έδωσε δέκα αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, μια ομάδα με τη δεύτερη καλύτερη επίθεση και τον καλύτερο συντελεστή διαφοράς τερμάτων, μια ομάδα που πήρε μπρος για τα καλά τέλη Νοεμβρίου κι έχασε μόνον από τον Αστέρα Τρίπολης στο γήπεδο, μια ομάδα που όπως κι αυτοί που δεν τη … συμπαθούν ομολογούν πως πήρε λιγότερα από όσα πραγματικά άξιζε. Κι αυτήν τη … διαφορά φρόντισαν να την καλύψουν όλοι όσοι βρέθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου στην Τούμπα επαναλαμβάνοντας από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό το σύνθημα «Νάτοι, νάτοι οι Πρωταθλητές». Για κάποιους μπορεί να συνιστά … γραφικότητα, για αρκετούς άλλους όμως συνιστά ελάχιστη δικαιοσύνη στο αποτέλεσμα μιας σειράς γεγονότων που θα συζητώνται για πολλά χρόνια στο μέλλον. Ηταν το δικό τους «ευχαριστώ» σε μια υπερπροσπάθεια πολλών μηνών, στην οποία αρχικά πολλοί και δικαιολογημένα εμφανίστηκαν δύσπιστοι, όμως η διάψευσή τους στην πορεία ήταν από αυτές τις ελάχιστες που όταν συμβαίνουν αφήνουν γλυκιά γεύση.
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου κι οι ποδοσφαιριστές του, μέσα από πολλή δουλειά, καθημερινή προσπάθεια, μαζί με όλα τα υπόλοιπα μέλη του αγωνιστικού τμήματος, ιατρικό τιμ, φυσιοθεραπευτές, φροντιστές κ.α. έκαναν πράξη τις εξ αρχής δεσμεύσεις τους, παρουσιάζοντας ένα ικανό σύνολο, συμπαγές, απόλυτα μαχητικό κι εξίσου αποτελεσματικό, σοβαρό και πειθαρχημένο μέχρι τέλους, πάντα σ’ ότι έχει να κάνει με το πρωτάθλημα. Ακόμη και κόντρα στον υποβιβασμένο και αποδεκατισμένο Πλατανιά, φρόντισε από νωρίς να ξεκαθαρίσει το … τοπίο, σημειώνοντας δυο γρήγορα γκολ, με τον Πέλκα στο 9’ και τον Πρίγιοβιτς στο 15’, ενώ απώλεσε κι άλλες σημαντικές ευκαιρίες για ν’ αυξήσει τον δείκτη του σκορ αποδίδοντας όμορφο θέαμα, με συνεργασίες, διάθεση και έγνοια να δοθούν ευκαιρίες στον Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς να πλησιάσει ακόμη περισσότερο την ατομική διάκριση του πρώτου σκόρερ της λίγκας. Ο διεθνής Σέρβος επιθετικός ολοκλήρωσε με απολογισμό δυο τερμάτων, αφού ήταν αυτός που στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων διαμόρφωσε και το τελικό σκορ, αξιοποιώντας την ασίστ του Βιεϊρίνια.
Ενα ματς διαφορετικό από πολλές απόψεις, κάτι που φάνηκε από την αρχή, με τους ποδοσφαιριστές να εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο – οι περισσότεροι – κρατώντας τα παιδιά τους, σε μια υπέροχη εικόνα. Ενας αγώνας στον οποίο ο αεικίνητος Ραζβάν Λουτσέσκου – σχεδόν – δε σηκώθηκε από τη θέση του στον πάγκο ενώ ζήτημα είναι αν φώναξε κάτι στους ποδοσφαιριστές του καθ’ όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης. Μια αναμέτρηση που είχε κόσμο στις κερκίδες, έπειτα κι από τις – νέες – τρεις χωρίς, με πάθος και συναίσθημα. Εναν κόσμο που αναγνώρισε, επιβράβευσε κι έδωσε σχήμα στη γλυκόπικρη γεύση που – αρχικά – δημιούργησε το σφύριγμα της λήξης του συγκεκριμένου αγώνα, με θετική χροιά. Γιατί μέσα στο γήπεδο ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε τρεις φορές. Από Ολυμπιακό, ΑΕΚ στην Αθήνα πριν ξεκινήσει τη φρενήρη πορεία του κι από τον Αστέρα Τρίπολης, αμέσως μετά τον αγώνα της Τούμπας που δεν ξεκίνησε ποτέ. Εξω από το γήπεδο δυο φορές, με μια … «κληρονομιά» που θα τον ακολουθεί και την επόμενη σεζόν, όταν και θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα με μείον δυο βαθμούς.
Δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται εύκολα, δεν είναι κάτι που ξεχνιέται επίσης, δεν είναι όμως και κάτι που μπορούν άπαντες να μείνουν σ’ αυτό τη δεδομένη χρονική στιγμή, με τον τελικό του Κυπέλλου ν’ ακολουθεί σε λιγότερο – πλέον – από μια εβδομάδα.
Η οδυνηρή αυτή εμπειρία είναι ο οδηγός για τη συνέχεια, τη βραχυπρόθεσμη και τη μακροπρόθεσμη. Μια καλύτερη και πιο ουσιαστική γνωριμία για τα ισχύοντα ως έχουν κι όχι όπως παρουσιάζονταν κατά το δοκούν. Το ιδεατό θα είναι τα όποια έντονα συναισθήματα να μετουσιωθούν σ’ ενέργεια για ότι ακολουθεί και περιμένει. Η ψυχολογία αποτελεί σημαντικότατη παράμετρο για τον κάθε έναν και στην επικείμενη αναμέτρηση των δυο, θα προσδώσει ισχυρό πλεονέκτημα. Από τη μια η ευφορία, ο καγχασμός με ειρωνικές αναφορές ακόμη και σ’ επίπεδο προπονητών και ποδοσφαιριστών, ήτοι συναδέρφων, η αυτοπεποίθηση μιας ομάδας που θ’ αγωνιστεί στην έδρα της κι από την άλλη η πικρία, η αίσθηση της κατάφορης αδικίας κι η δεδομένη διάθεση ρεβανσισμού. Λεπτές γραμμές κι ισορροπίες που ίσως – σε τέτοιο βαθμό – όμοιές τους να μην έχουν υπάρξει κατά το πρόσφατο παρελθόν συνθέτοντας ένα επικίνδυνο μείγμα για όλους, όσοι τουλάχιστον έχουν μείνει ν’ ασχολούνται. Δεν υπάρχουν ευχές πλέον, παρά μόνον ευθύνες. Εντός γραμμών, εκτός γραμμών κι ακόμη παραπέρα ο καθένας ας αναλάβει τις δικές του. Ποτέ δεν είναι αργά …
