Πολλοί λένε πως η τελευταία γεύση είναι – πάντα – αυτήν που μένει. Στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να μην είναι απόλυτα … έτσι, ωστόσο η κατάκτηση – και – του φετινού Κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ κόντρα στην ΑΕΚ μέσα στο ΟΑΚΑ ήταν μια πολύ έντονη γεύση για μια ομάδα, για τα μέλη της, τους φίλους της και τους οπαδούς της στο τέλος μιας αντίστοιχης σεζόν. Κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες που αντιμετώπισε η συγκεκριμένη ομάδα καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν – και δεν ήταν ούτε λίγες, ούτε αμελητέες – ακόμη και στο τέλος, βρήκε τον τρόπο να δείξει και να αποδείξει την ποιότητά της, τις ικανότητές της και να φτάσει σε μια σπουδαία επιτυχία, όπως τέτοια είναι η κατάκτηση ενός τίτλου γεμίζοντας ικανοποίηση και περηφάνεια τους χιλιάδες φίλους της που βρέθηκαν στο πλευρό της από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά κι από το εξωτερικό και πολλούς περισσότερους που δε βρέθηκαν εκεί.
Τεχνική ηγεσία και ποδοσφαιριστές, μετά τα όσα είχαν συμβεί στο γήπεδο της Τούμπας με την ΑΕΚ, είχαν δεσμευτεί δημόσια πως θα συνεχίσουν μέχρι το τέλος καταγράφοντας μόνον νίκες κι ο λόγος τους τηρήθηκε μέχρι … τελείας. Σ’ ένα γήπεδο όπου η προϊστορία δεν είναι κι η καλύτερη δυνατή κι αποτελεί την έδρα της αντιπάλου, ο ΠΑΟΚ ξόρκισε όλους τους … κακούς του δαίμονες, επέδειξε πάθος, αποφασιστικότητα και χαρακτήρα επικρατώντας 2-0 (65’ Βιεϊρίνια, 90’+ Πέλκας). Από το ξεκίνημα του αγώνα φάνηκαν οι … διαθέσεις τους. Με ένα σχήμα που εμπεριείχε ότι καλύτερο διέθετε η ομάδα, με επιλογές που μείωναν το όποιο ρίσκο για οτιδήποτε λιγότερο από το απόλυτο, με Κάνιας παρτενέρ του Μαουρίσιο, με Μπίσεσβαρ να ενισχύει τη μεσοεπιθετική γραμμή παίρνοντας θέση στο αριστερό της άκρο και με όρεξη που ξεχείλιζε, προσπάθησαν και κατάφεραν από την αρχή να πάρουν τον έλεγχο του αγώνα θέτοντας – ουσιαστικά – τους όρους τους.
Ενα σύνολο συμπαγές, με συνοχή, σωστές αποστάσεις, αλληλοκαλύψεις που κυκλοφόρησε ιδεατά την μπάλα, με γρήγορο ρυθμό και ορθολογική ανάπτυξη από την αμυντική γραμμή μέχρι την κορυφή της. Τί κι αν έχασε σημαντικές ευκαιρίες ν’ ανοίξει το σκορ με κορυφαία – φυσικά – το χαμένο πέναλτι του Πρίγιοβιτς στι 25’ (σ.σ. το πρώτο της καριέρας του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος και της ιστορίας του ΠΑΟΚ σε συγκομιδή μιας σεζόν), έπειτα από ανατροπή του Μπίσεσβαρ σε μαρκάρισμα του Μπακάκη … Δεν πτοήθηκε λεπτό … Προσπέρασε και τον σκόπελο των τριών κίτρινων καρτών του πρώτου ημιχρόνου (σ.σ. Κρέσπο, Μάτος, Κάμπος). Εδειξε ισχυρός, έμεινε ανεπηρέαστος και συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς – σχεδόν – μέχρι τέλους. Γενικώς και ειδικώς ήταν σα να … κρατούσε το καλύτερο για το τέλος. Το καλύτερό της παιχνίδι, η καλύτερή τους εμφάνιση ως επιστέγασμα μιας υπερπροσπάθειας η οποία κατηγορήθηκε και λοιδωρήθηκε όσο λίγες.
Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’ αυτήν τη ζωή. Τη λύτρωση έμελλε να δώσει ένας ποδοσφαιριστής που δεν είναι απλά ένας ποδοσφαιριστής στην ιστορία της ομάδας. Ο λόγος για τον Αντελίνο Βιεϊρίνια. Ενας άνθρωπος που χρόνια τώρα κουβαλάει τον ΠΑΟΚ μέσα του και παρότι έζησε αρκετά χρόνια μακριά του δεν το έκρυψε ποτέ το τί είναι γι’ αυτόν η συγκεκριμένη ομάδα και τί νιώθει γι’ αυτήν. Ο Πορτογάλος αρχηγός από το ξεκίνημα της σεζόν έψαχνε ένα γκολ για να γιορτάσει την επιστροφή του στην ομάδα που τον ανέδειξε και στην ομάδα που τη λάτρεψε και τη λατρεύει όσο καμία άλλη. Και τελικά το βρήκε την πλέον κατάλληλη στιγμή. Στο 65’ με μια εξαιρετική εκτέλεση φάουλ ο MVP (σ.σ. πολυτιμότερος ποδοσφαιριστής) του αγώνα άνοιξε το σκορ ξεσπώντας σε έξαλλους πανηγυρισμούς και δίνοντας το σύνθημα και στους υπόλοιπους. Η πίεση πλέον είχε περάσει στην αντίπερα όχθη.
Από εκεί και πέρα ήταν θέμα διαχείρισης. Η ΑΕΚ προσπάθησε και πήρε μέτρα στο γήπεδο, με τις αλλαγές που έγιναν θέλησε να γίνει πιο επιθετική και πιο επικίνδυνη κάτι όμως που κατάφερε σε δυο – κυρίως – περιπτώσεις με τον Αραούχο στα τελευταία λεπτά, με τη μια περίπτωση ο Πασχαλάκης να αποκρούει σε κόρνερ και την άλλη η μπάλα να περνάει μόλις άουτ. Οχι ότι δεν είχαν προγηθεί ευκαιρίες και για τον ΠΑΟΚ, αλλά το …. κερασάκι στην τούρτα ήρθε στις καθυστερήσεις με τον Πρίγιοβιτς να γίνεται δημιουργός να σερβίρει στον Πέλκα για το τελικό 2-0, χτυπώντας την αντίπαλό τους στο σημείο που φαινόταν να είναι καλύτερη, δηλαδή τη γρήγορη κι αποτελεσματική μετάβαση από τη μια περιοχή στην άλλη, το περιβόητο … transitionπου μπήκε ως λέξη στις ζωές όλων τα τελευταία χρόνια.
Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν απερίγραπτες. Ο Ισπανός διαιτητής δεν άργησε να σφυρίξει τη λήξη της αναμέτρησης με άπαντες να γίνονται ένα κουβάρι στον αγωνιστικό χώρο, στις κερκίδες κι όχι μόνον. Ενα αυθόρμητο ξέσπασμα συναισθημάτων κι έντασης για όλα όσα κουβαλούν μέσα τους τόσο καιρό. Για μια σεζόν που πρωταγωνίστησαν στους αγωνιστικούς χώρους και τους στερήθηκε ένα πρωτάθλημα έξω από αυτούς, με δικαστικές αποφάσεις που τους αφαίρεσαν έξι βαθμούς κι έδωσαν άλλους τόσους στους βασικούς τους αντιπάλους για έναν αγώνα που δεν ξεκίνησε ποτέ και για έναν άλλον που δεν τελείωσε ποτέ, έχοντας δώσει δέκα αγώνες στην έδρα τους χωρίς κόσμο. Τί να πρωτοπεί κανείς για όλους αυτούς τους πρωταγωνιστές …. Για τον Ραζβάν Λουτσέσκου και τους συνεργάτες του, που αναμόρφωσαν μια ομάδα που δε δημιούργησαν οι ίδιοι. Αλλάζοντάς της χαρακτήρα και φιλοσοφία, δημιουργώντας μέταλλο και προσωπικότητα και κρατώντας την εννιαία και σταθερή μέσα από όλα τα πρωτόγνωρα που συνέβησαν φέτος.
Τους ποδοσφαιριστές, που έβγαλαν τον καλύτερό τους εαυτό στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς, αφήνοντας πίσω τους τον άδοξο αποκλεισμό από τα πλέι οφ του Europa League, το μέτριο ξεκίνημα στο πρωτάθλημα με αχίλλειο πτέρνα τις εκτός έδρας αναμετρήσεις και κυρίως την αντίδρασή τους μετά τα γεγονότα στα δυο ματς της Τούμπας. Μπορεί να μην υπήρχε η ανάγκη για ν’ αποδείξουν χτες κάτι, όπως έλεγαν όμως το έκαναν και με το παραπάνω. Κι αυτοί που αγωνίστηκαν κι αυτοί που δεν αγωνίστηκαν. Για τα υπόλοιπα μέλη του αγωνιστικού τμήματος, τους αφανείς ήρωες, ιατρικό τιμ, φυισοθεραπευτές, φροντιστές και πολλούς άλλους, που σε καθημερινή βάση έβαζαν κι αυτοί συστηματικά το δικό τους λιθαράκι. Για τον κόσμο, που στερήθηκε όσο κανείς ποτέ άλλοτε τη δυνατότητα να βρεθεί στο πλευρό της αγαπημένης του ομάδας λόγω των τιμωριών, δεν κάμφθηκε όμως ποτέ κι όποτε του δόθηκε η ευκαιρία της έδειξε τη λατρεία του και τη στήριξή του δηλώνοντας μόνιμα εκεί, ανεξαρτήτως γενικών συνθηκών.
Για τους διοικούντες της, τον Ιβάν Σαββίδη, που οδήγησε την ομάδα μέχρι το ΟΑΚΑ, υποδέχτηκε τα μέλη της ένα προς ένα κατεβαίνοντας από το λεωφορείο που τα μετέφερε εκεί κι αποχώρησε περιμένοντας να δει από απόσταση αυτό που ακολούθησε, για να εισπράξει το «ευχαριστώ» από όλους μέσα από διάφορες ευφάνταστες ενέργειες όλων, είτε με τις μάσκες που τον απεικόνιζαν και φορέθηκαν σε κερκίδα και αγωνιστικό χώρο, είτε με τα μηνύματα στις μπλούζες των ποδοσφαιριστών μετά το ματς, είτε με το σύνθημα των οπαδών και πολύ πολύ περισσότερο στους πανηγυρισμούς, στο αεροδρόμιο και στη συνέχεια. Δε χωρά η αμφιβολία πως και αυτός το είχε τεράστια ανάγκη.
Ολα αυτά που είχαν μέσα τους εκφράστηκαν μέσα από τις φορτισμένες δηλώσεις τους και τις αντίστοιχες αντιδράσεις μετά το τέλος του αγώνα. Αλλωστε τα πάντα μετά, ήταν … γιορτή. Μια ιδιαίτερη γιορτή που ξεκίνησε στο ΟΑΚΑ και συνεχίστηκε μεταμεσονύκτια από χιλιάδες κόσμου αρχικά στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και μετά, μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες, στον Λευκό Πύργο. Ας κρατήσουν οι … χοροί για τις επόμενες ημέρες, όπως σημείωσε κι ο Ραζβάν Λουτσέσκου καθώς πολύ σύντομα θα πρέπει να ξεκινήσει ο σχεδιασμός κι ο προγραμματισμός για την επόμενη σεζόν.
