Όνομα: Ανδρέας Κατζουράκης. Ηλικία: 21 ετών. Επάγγελμα: Πυγμάχος. Είναι ένας συνδυασμός στοιχείων ο οποίος στην Ελλάδα ξενίζει όμως η περίπτωση του Ανδρέα είναι η τρανή απόδειξη του ότι όταν έχεις όνειρα κανείς και τίποτα δεν μπορούν να σε εμποδίσουν να τα πραγματοποιήσεις.
Ο Έλληνας, επαγγελματίας πλέον, πυγμάχος ζει μόνιμα εδώ και ένα περίπου χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες και κάνει αργά και σταθερά βήματα προς το στόχο του που δεν είναι άλλος απ’ το να αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία του.
Σε δύο επαγγελματικούς αγώνες μετρά ισάρριθμες νίκες και όλο το μέλλον ανοίγεται διάπλατα εμπρός του με τον ουρανό να είναι το ταβάνι του. Ο Ανδρέας Κατζουράκης μίλησε αποκλειστικά στο Novasports.gr και τον Νίκο Βόπη τόσο για τα όνειρά του όσο και για τις συνήθειές του αλλά και για το τι του λείπει περισσότερο από την Ελλάδα.
Αναλυτικά:
-Πότε κατάλαβες ότι η πυγμαχία ήταν αυτό με το οποίο ήθελες να ασχοληθείς στη ζωή σου; Είχες δοκιμάσει και άλλα αθλήματα πριν καταλήξεις στο συγκεκριμένο;
“Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα μαχητικά αθλήματα από τεσσάρων ετών λόγω του πατέρα μου. Στην αρχή ασχολήθηκα με ένα παραδοσιακό στυλ Kung Fu και στην συνέχεια ασχολήθηκα με το kick boxing. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών όμως συνειδητοποίησα ότι το άθλημα που θέλω να με απασχολήσει μελλοντικά είνα η πυγμαχία”.
-Μεγαλώνοντας είδες στα μάτια του περίγυρού σου κάποια προκατάληψη για την ενασχόλησή σου με το συγκεκριμένο άθλημα;
“Δεν νομίζω οτι ποτέ υπήρξε κάποια προκατάληψη απέναντι μου λόγω της ενασχόλησης μου με τα μαχητικά αθλήματα. Άλλα είμαι σίγουρος ότι αν υπάρχει κόσμος που είναι προκατειλημμένος με το άθλημα της πυγμαχίας είναι γιατί δεν έχει γνωρίσει τους σωστούς ανθρώπους που το ασκούν. Μπορώ τώρα να ονομάσω αρκετούς Έλληνες προπονητές που θα ήμουν πολύ χαρούμενος να πήγαινα τα παιδιά μου για να ξεκινήσουν να αθλούνται”.
-Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με την πυγμαχία; Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό που σε έκανε να καταλάβεις ότι αυτό θες να είναι το επάγγελμά σου;
“Άπο νεαρή ηλικία πριν καταλήξω στην πυγμαχία το όνειρο μου ήταν να γίνω επαγγελματίας αθλητής. Παρόλα αυτά όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την πυγμαχία το όνειρο έγινε περισσότερο στόχος καθώς η πυγμαχία είναι ένα άθλημα που όχι μόνο έχει τρομερές χρηματικές απολαβές, αλλα θα μπορούσε να είναι η βασική μου ενασχόληση για το υπόλοιπο της ζωής μου”.
-Φανταζόσουν ποτέ τον εαυτό σου να ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες και να ασχολείται επαγγελματικά με την πυγμαχία ή όλο αυτό φάνταζε πολύ μακρινό για σένα;
“Στο μυαλό μου το να ασχολείσαι επαγγελματικά με την πυγμαχία στις μέρες μας ταυτίζεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες κάθως είναι η ΜΕΚΑ της επαγγελματικής πυγμαχίας και οι καλύτεροι ερασιτέχνες από όλο τον κόσμο μαζεύονται εδώ για να προπονήθουν με τους καλυτερούς και να αγωνιστούν εναντίον των καλύτερων. Συνεπώς, από την στιγμή που αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με την πυγμαχία οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένας μονόδρομος για εμένα, ο οποίος όμως δεν παύει να ειναι μακρινός”.
-Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Θανάση Μιχαλούδη; μίλησέ μου λίγο τόσο για τον προπονητή σου όσο και για το τεχνικό επιτελείο που σε περιβάλλει;
“Τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα πραγματοποιούσα το μεγαλύτερο κομμάτι της προετοιμασίας μου στο EFL academy με την βοήθεια του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου (Μόχου) και του Ηρακλή Μέρτογλου. Ο Μόχου τυχαίνει να είναι φίλος με τον Θανάση και να έχουν περάσει και λίγο καιρό στην Αμερική μάζι. Ξέραμε άπο την προηγούμενη χρονιά ότι ο Θανάσης ξεκινάει μία ομάδα στην Αμερική και ότι ήθελε πυγμάχους. Άρα ο Μόχου ήταν εκείνος ο οποίος έκανε την επαφή με τον Θανάση για έμενα και κάναμε το μεγάλο ταξίδι για να δοκιμαστώ. Από την στιγμή που τώρα είμαι εδώ καταλαβαίνεις ότι τα δοκιμαστικά πήγαν καλά. Όσον αφορά την ομάδα που με πλαισιώνει, προπονητής μου είναι ο Θανάσης Μιχαλούδης, ο οποίος είναι ο ανθρώπος που διαμορφώνει το εβδομαδιαίο προπονητικό μου πρόγραμμα. Επιπλέον η ομάδα περιλαμβάνει γυμναστή για την φυσική κατάσταση και την ενδυνάμωση μου, καθώς και όλους τους απαραίτητους συντελεστές όπως διατροφολόγο, φυσικοθεραπευτή κλπ”.
-Πριν από λίγο καιρό ο Νίκος Ανδρεάδης διοργάνωσε τα Αμαρύσια, τα οποία στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Ο κόσμος έδειξε να αγκαλιάζει το άθλημα και αυτό να κάνει βήματα προόδου. Ποια η γνώμη σου για την ελληνική πυγμαχία και τις υποδομές στη χώρα μας;
“Ο κόσμος της πυγμαχίας στην Ελλάδα χρειάζεται ανθρώπους που να νοιάζονται για το άθλημα όπως ο Νίκος Ανδρεάδης. Τον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει αρκετές προσπάθειες συλλόγων και προπονητών να κάνουν διεθνή τουρνουά και βραδιές, κάτι το οποίο αυτόματα θα ενισχύσει αρκετά το επίπεδο των Ελλήνων αθλητών και παράλληλα της πυγμαχίας στην χώρα. Θεωρώ ότι το πρόβλημα με την ελληνική πυγμαχία τα τελευταία χρόνια ήταν η αδιαφορία που υπήρχε στην Ελληνική ομοσπονδία που δεν επέτρεπε στο άθλημα να αναπτυχθεί. Περαιτέρω, πιστεύω ότι δεν λείπει τίποτα στην χώρα μας σχετικά με τις υποδομές της. Έχουν βγει παγκόσμιοι πρωταθλητές από χώρες με αρκετά χειρότερες υποδομές. Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν κάνουμε μεγάλα όνειρα και δεν θέτουμε μακρινούς στόχους γιατί φοβόμαστε την αποτυχία. Επίσης δεν έχουμε αθλητική παιδεία. Με το να ρίχνω το φταίξιμο στις υποδομές της χώρας νιώθω πως κοροιδεύω τον κόσμο, καθώς αυτήν την στιγμή χώρες όπως η Κούβα, το Μεξικό, η Ουκρανία, η Ινδία και η λίστα πραγματικά δεν έχει τελειωμό βγάζουν παγκόσμιους πρωταθλητές με ίδιους, ίσως και χαμηλότερους οικονομικούς πόρους από αυτούς της Ελλάδας”.
-Μεγαλώνοντας πυγμαχικά σε ποιον αθλητή θα ήθελες να μοιάσεις; Ποιο είναι το πρότυπό σου;
“Μεγάλωσα παρακολουθώντας πάρα πολλούς πυγμαχούς και έχω πρότυπα όπως ο Marvin Hangler, Roberto Duran, Gennady Golovkin, διότι είναι και πυγμάχοι που ταιριάζουν με το προσωπικό μου στυλ. Δεν μπορώ να πω ότι ήθελα ποτέ να μοιάσω σε κάποιον συγκεκριμένα άλλα αναλύω πάρα πολλούς πυγμάχους και προσπαθώ να κρατάω τα καλά χαρακτηριστικά τους που μου ταιριάζουν”.
-Σε μία σύγκριση Τζόσουα, Γουάιλντερ, Φιούρι ποιον θα επέλεγες;
“Σε σύγκριση των τριών θα επέλεγα τον Τζόσουα καθώς συνδιάζει πάρα πολύ καλά τεχνική και δύναμη, διότι ο Γουάιλντερ πέρα από εξωπραγματική δύναμη δεν έχει και την καλύτερη τεχνική και ο Φιούρι ενώ μου αρέσει πάρα πολύ, είναι πολύ ανορθόδοξος για εμένα”.
-Αγαπημένη σου πυγμαχική ταινία;
“Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια ταινία ως την αγαπημένη μου. Αλλά στην κατηγορία της πυγμαχίας σίγουρα η αγαπημένη μου ταινία είναι το “Cinderella Man”, διότι είναι μία πραγματική ιστορία που απεικονίζει την ζωή ενός πυγμάχου την δεκαετία του 1930, ο οποίος “έπιασε πάτο” στην ζωή του και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η επιβίωση της οικογένειας του και όταν του δώθηκε μία δεύτερη ευκαιρία “κατάφερε το ακατόρθωτο”.
-Αγαπημένη σου συνήθεια μέσα στη μέρα;
“Όσο κοινότυπο και αν ακούγεται λόγω του απαιτητικού προγράμματος μου καθημερινά ξοδεύω τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου σε ξεκούραση, άρα δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποια “καθημερινή” συνήθεια. Παρόλα αυτά κάτι το οποίο ευχαριστιέμαι πολύ ειναι που αρκετά συχνά μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι για βραδιά πυγμαχίας ή mma”.
-Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;
“Αυτό που μου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα είναι οι άνθρωποι μου. Με μεγάλη διαφορά, περισσότερο μου λείπει η οικογένεια μου, η κοπέλα μου και οι φίλοι μου. Μαζί με τα πρόσωπα αυτά έρχονται και πολλές συνήθειες που είχα στην καθημερινότητα μου και τώρα δεν έχω”.
-Ένα μήνυμα για τους φίλους του αθλήματος και για τον κόσμο που είναι κοντά σου από τα πρώτα σου βήματα μέχρι και σήμερα;
“Αρχικά θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους όσους είναι δίπλα μου και μου δίνουν δύναμη και επικοίνωνουν μαζί μου με τα μηνύματα τους. Επιπροσθέτως, θέλω να πω σε όλους τους φίλους του αθλήματος από Ελλάδα, ότι τα χρώματα μας έχουν αρχίσει να φαίνονται στην Αμερική και φιλοδοξώ τόσο εγώ όσο και ο συναθλητής μου Τριαντάφυλλος Μαβίδης να σηκώσουμε την Ελληνική σημαία ψηλά στις μεγαλύτερες αρένες του κόσμου”.
-Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου και τα συναισθήματά σου μετά τις πρώτες εξαιρετικές σου εμφανίσεις επαγγελματικά;
“Οι πρώτοι μου δύο αγώνες διαδραματίστηκαν στο ίδιο event το οποίο ήταν τηλεοπτικό και πάρα πολύ καλά οργανωμένο, γεγονός που με έκανε να νιώσω κατευθείαν την μετάβαση από τον ερασιτεχνικό στον επαγγελματικό χώρο. Επίσης, τα συναισθήματα μου ανεβαίνωντας και κατεβαίνωντας από το ρινγκ, ήταν πάρα πολύ έντονα καθώς όχι μόνο τελείωσα και τους δύο αγώνες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά το κοινό και τις δύο φορές με αγκάλιασε δίχνοντας μου ότι τους αρέσε το θέαμα και το στυλ του παιχνιδιού μου. Δυστυχώς κατά την διάρκεια της ποετοιμασίας μου για τον δεύτερο αγώνα μου είχα έναν τραυματισμό ο οποιός κατά την διεξαγωγή του αγώνα επιδεινώθηκε, με αποτελέσμα να χρειαστεί να μείνω εκτός για μερικές εβδομάδες όμως δεν θα χρειαστεί να περάσω την πόρτα του χειρουργείου οπότε ξεκινώ ήδη προετοιμασία για τον επόμενο αγώνα μου”.
