Δύσκολο πρωί να ανήκεις στο μπασκετικό τμήμα του ΠΑΟΚ. Δύσκολος τρόπος να αποχαιρετάς τη χρονιά, και μαζί άδικος.
Εδώ δεν χωρά συζήτηση, η πρόκριση του Φάρου στον τελικό του κυπέλλου θα είναι εσαεί μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των ελληνικών διοργανώσεων μπάσκετ. Ακόμα και αν το μισό ρόστερ ανήκει στη Basketleague. Ή μήπως θα έπαιζαν αλλού Παπαμακάριος, Μπατής, Σκορδίλης, Κομποδιέτας, Αγγελόπουλος αν έβρισκαν ανάλογα συμβόλαια; Αλλά χωρίς ξένους, και αυτό προφανώς και κάνει τη διαφορά.
Μέχρι το ραντεβού στο Κερατσίνι, ο ΠΑΟΚ τον Δεκέμβριο έπαιξε στα όρια του: 3/3 στο Eurocup με νίκες στην Τουρκία (Μπεσίκτας) και τη Λιθουανία (Λιέτουβος) και ενδιάμεσα απολαυστική κατοστάρα στη Σάρατοφ, 2/4 στο πρωτάθλημα με ήττα με buzzer beater από τον Απόλλωνα και με αυτοκτονία στο Ο.Α.Κ.Α.
Στο θυμικό του κόσμου, η ήττα από τον Φάρο τα σβήνει όλα. Μονοκοντυλιά, λες και δεν συνέβησαν ποτέ. Σε ένα βαθμό δικαιολογημένα: όσο κι αν οι κραυγές περί “ντροπής” δεν ήταν ποτέ του γούστου μου, το αποτέλεσμα είναι πολύ δύσκολο να το χωνέψει φίλαθλος του ΠΑΟΚ.
Ρίχνοντας μια – δυο ματιές σε δημοσιογραφικά blog και οπαδικά φόρα στο διαδίκτυο, δύο – τρεις προτάσεις αναδεικνύονται σαν κοινή συνισταμένη:
“Ανύπαρκτοι ξένοι, ποιος Χάτσερ τώρα;”
“Ο κόσμος θα αποσύρει την στήριξη του και θα γυρίσει την πλάτη του στην ομάδα”.
Και το πραγματικά ανεκδιήγητο: “Όχι πια στο απυρόβλητο ο Σούλης, ο κύκλος του έχει κλείσει, κλπ”.
Η δουλειά που γίνεται από τη διοίκηση Πρέλεβιτς – Σταυρόπουλου και από τον Σούλη Μαρκόπουλου στην άκρη του πάγκου φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να έχει ανάγκη αναγνώρισης από κανένα. Εντούτοις, ας ρίξουμε μια ματιά.
“Ποιος Χάτσερ τώρα;”. Αυτός που μεταμόρφωσε το backcourt του ΠΑΟΚ σε πραγματικά αξιόμαχο, δίνοντας 11.9 π + 3.3 ασ. στη Basketleague kai 13.6+3.7 στο Eurocup. Ο τύπος που έβγαλε τον ΠΑΟΚ από το αρνητικό σερί στο Ρέθυμνο, αυτός που έβαλε 32 πόντους στην Μπεσίκτας εκτός έδρας παίζοντας 36 λεπτά με 2 λάθη, ο πλέι-μέικερ που με 14 σερί στο Βίλνιους έδωσε πρόκριση στους “32” του Eurocup. Αλλά εκείνα τα ματς ήταν τα…εύκολα.
“Ο κόσμος θα αποσύρει τη στήριξη του και θα γυρίσει την πλάτη του στην ομάδα”. Μα ποια στήριξη; Να με συμπαθάτε, αλλά αυτό που δεν υπάρχει, δεν αποσύρεται. Στήριξη δεν είναι να γεμίσει μισό γήπεδο σε πιθανό τελικό με τον Παναθηναϊκό. Έχοντας πάρει διαζύγιο από την σχέση του με την οργανωμένη κερκίδα, ο Μπάνε Πρέλεβιτς προτιμά να βλέπει 1.000 άτομα στο Παλατάκι. Η διοίκηση που κρατά τον σύλλογο σε υγιέστατες βάσεις, ανταγωνιστικό και πρωταγωνιστή στο “δεύτερο” πρωτάθλημα, με σταθερή εκπροσώπηση στο Eurocup αν και αυτό συνεπάγεται οικονομική ζημία, που ανακαλύπτει με συνέπεια λαβράκια ή αναδεικνύει μέσα από την ομάδα παίκτες που στη συνέχεια δεν έχει τη δυνατότητα να κρατήσει (Κούπερ, Λάνγκφορντ, Κάρτερ τα τελευταία παράδειγματα), που ψάχνεται και διορθώνει τα κακώς κείμενα σε πολύ δύσκολη χρονιά (Χάτσερ-Σχορτσανίτης). Που βλέπει τους ανταγωνιστές να γίνονται δυνατότεροι αλλά δεν κατεβάζει τον πήχυ. Αυτή τη διοίκηση να στήσουμε στον τοίχο, επειδή δεν έρχεται ο Σαββίδης. Παράνοια.
Το βράδυ της 2ης Νοεμβρίου, αμέσως μετά το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός 99-104 στην παράταση, που έιχα την τύχη να σχολιάσω, βρίσκομαι στον χώρο της συνέντευξης τύπου στο κλειστό της Πυλαίας. Παίζοντας χωρίς σέντερ αφού ο Μπάλαμπαν είχε αποχωρήσει και ο Σόφο δεν είχε ακόμα αριβάρει, ο ΠΑΟΚ φτάνει τον Ολυμπιακό στο αμήν και χάνει από μια άστοχη βολή του Βασιλειάδη και ένα λέι-απ του Χάκετ που οδήγησε το ματς στο έξτρα πεντάλεπτο. Ως συνήθως στωικός, ο προπονητής του ΠΑΟΚ απαντά σε ερωτήσεις. Σε μία από αυτές, ένιωσα το αίμα μου να παγώνει:
“Μας είπατε ότι το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Ότι ο Ολυμπιακός σούταρε 74% στο δίποντο, και αυτό λεπτομέρεια ήταν;”
Διατηρώντας ψυχραιμία βουδιστικού τύπου, ο προπονητής του ΠΑΟΚ απαντά. Έχοντας μόλις αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό των Γιανγκ, Χάντερ, Μιλουτίνοφ, Πρίντεζη, Παπαπέτρου και Αγραβάνη στη φροντ λάιν με Μαργαρίτη, Μάρκοβιτς, Κακαρούδη και Κώττα. Έ-λε-ος.
Σαράντα μέρες αργότερα, εισπράττει τα εύσημα του Σάσα Τζόρτζεβιτς στο Ο.Α.Κ.Α, όταν και πάλι δύο βολές και ένα χαμένο σουτ του ομ-φατάλ Βασιλειάδη του στερούν ένα τεράστιο διπλό στο Μαρούσι, μια νίκη που σύσσωμοι οι νικητές παραδέχτηκαν πως άξιζε.
Αλλά όλα αυτά δεν υπάρχουν, από τη στιγμή που στον πρωταθλητισμό μετρούν μόνο οι νίκες. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
ΥΓ. Αυτό το σημείωμα ανήκε δικαιωματικά στον Φάρο Κερατσινίου. Την παρέα που το πίστεψε, ίδρωσε, πάλεψε, μωλώπισε τον αντίπαλο της και έκανε το όνειρο της πραγματικότητα. Στους δύο στρατηγούς του παρκέ, τον Μανώλη Παπαμακάριο και τον Μάριο Μπατή, στον Ανδρέα Πολέμη και τους υπόλοπους που έδωσαν ό,τι είχαν για να τα καταφέρουν. Τον Φλεβάρη, πριν τον τελικό με τον Παναθηναϊκό, θα τους ζητήσουμε, εδώ στα κανάλια Novasports, να μας πούν την ιστορία τους.
