Επειδή, καλώς ή κακώς, όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, η ΑΕΚ μπορεί να συνεχίζει να “χαμογελάει” αφού πέτυχε τον βραχυπρόθεσμο στόχο της που ήταν η πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου. Ανεξάρτητα από το αν έθελξε ή όχι με την αγωνιστική της παρουσία, ή αν για ένα ακόμα ματς είχε αργή ανάπτυξη στον τρόπο παιχνιδιού της, το πιο σημαντικό τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι ότι παραμένει εντός των αρχικών (ρεαλιστικών) της στόχων για τη φετινή σεζόν. Ο πρώτος είναι η κατάκτηση του κυπέλλου και ο δεύτερος η πρωτιά στα πλέι οφ.
Ενδεχομένως πέρα από την πρόκριση, το πιο αισιόδοξο γεγονός για την Ένωση από τη διπλή μάχη των ημιτελικών, να αποτελεί η παρουσία του Ράφικ Τζεμπούρ. Τόσο στον πρώτο αγώνα, όσο και στη ρεβανς του Περιστερίου ήρθε από την πάγκο και είχε ουσιαστική συμμετοχή στην εξέλιξη των αναμετρήσεων. Έτρεξε, πίεσε, άνοιξε χώρους και το κυριότερο πέτυχε το γκολ της πρόκρισης. Δεν ήταν όμορφο γκολ, αλλά σίγουρα ήταν …σέντερφορίσιο. Αυτό που λέμε ότι “ο επιθετικός βρισκεται την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο για να κάνει τη δουλειά του”.
Είναι αλήθεια ότι η ΑΕΚ περίμενε πολλά περισσότερα φέτος από τον Αλγερινό. Ούτε ο ίδιος μπορεί να είναι ικανοποιημένος απ’ όσα έχει προσφέρει, αλλά τώρα που κρίνονται τα πάντα τόσο σε κύπελλο όσο και σε πλέι οφ, μια δυναμική επιστροφή του Τζεμπούρ στις καλές εμφανίσεις και στα γκολ αποτελεί την καλύτερη δυνατή είδηση για τον Στέλιο Μανωλά.
Στα παιχνίδια που ακολουθούν άλλωστε, στα οποία “καίει” η μπάλα, η ΑΕΚ έχει ανάγκη την εμπειρία και την εκτελεστική δεινότητα του Τζεμπούρ. Γι’ αυτό και ίσως η επιστροφή του στο σκοράρισμα (μετά τις 3 Ιανουαρίου) να ανεβάσει την ψυχολογία του και να του δώσει επιπλέον κίνητρο για θετικό φινάλε στη σεζόν.
