Το Μουντιάλ πέρασε σε νέα εποχή και το νιώσαμε στο πετσί μας, εμείς και φυσικά τα φαβορί! Το πειστικό ταξίδι της Κροατίας στον τελικό, μόνο πυροτέχνημα δεν είναι.
Ουσιαστικά αποτελεί το αποτέλεσμα της γενικευμένης παγκοσμιοποίησης του αθλήματος, της διασποράς των ταλέντων στους μεγάλους συλλόγους, της ταυτόχρονης ενδυνάμωσης των μικρών και της αποδυνάμωσης ή και απουσίας των παραδοσιακών δυνάμεων (χτυπημένες περισσότερο απο το αγωνιστικό “ξεζούμισμα” των ποδοσφαιριστών). Μέχρι την επόμενη επανάσταση (θεωρώ πως συμβαίνει μία ανα 20 χρόνια στο άθλημα) , πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτή τη μορφή ποδοσφαίρου.
Το τακτικό, το κυνικό, το πιστό στο πλάνο και στην αθλητική επίδοση, εκείνο που δεν στηρίζεται στο απρόβλεπτο. Το jogo bonito χάθηκε, το tiki taka μας τελείωσε, οι σχολές ποδοσφαίρου έχουν πτωχεύσει από καιρό -το συνηδειτοποίησε και η “uber alles” Γερμανία-, ενώ κατανοήσαμε πως ένας ή δύο g.o.a.t. δεν φέρνουν την άνοιξη! Η Γαλλία έδειξε ρεαλισμό και έραψε το δεύτερο αστέρι, κλείνοντας οριστικά το κεφάλαιο 1998 και ανοίγοντας πανηγυρικά ένα ολοκαίνουργιο με το δόγμα “Black, Blanc, Beur” (μαύρος, λευκός, άραβας) να επιστρέφει με επιτυχία!
Το ποδόσφαιρο ζει στην πιο εμπορική εποχή του και προσωπικά με ενοχλεί η ξέφρενη, φτηνή και πρόστυχη πώληση των πάντων, ακόμα και προσωπικοτήτων (θλιβερή η περίπτωση Μαραντόνα). Στη Ρωσία τιμήθηκε και θα τιμηθεί ακομα περισσότερο στο Κατάρ, το ποδοσφαιρικό ρητό-σύνθημα “created by the poor, stolen by the rich” (το δημιούργησαν οι φτωχοί, το έκλεψαν οι πλούσιοι) !
Η ενδεκάδα μου…
Τερματοφύλακας: Σμάιχελ (Δανία)
Αμυντικοί: Τρίπιερ (Αγγλία), Γκράνκβιστ (Σουηδία), Μίνα (Κολομβία), Ερναντέζ (Γαλλία)
Μέσοι: Καντέ (Γαλλία), Κοουτίνιο (Βραζιλία), Αζάρ (Βέλγιο), Μόντριτς (Κροατία)
Επιθετικοί: Μπαπέ (Γαλλία), Λουκάκου (Βέλγιο)
