Από το κλασσικό «Mouchette» του Ρομπέρ Μπρεσόν, μέχρι το υπέροχο «Το Παιδί με το Ποδήλατο» των αδερφών Νταρντέν, δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Κινηματογράφος ασχολήθηκε με το δύσκολο θέμα του Bullying. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Σχολικού Εκφοβισμού (6 Μαρτίου), συγκεντρώσαμε και παρουσιάζουμε πέντε χαρακτηριστικές και ιδιαίτερα αξιόλογες ταινίες, οι οποίες κυκλοφορήσαν στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες κατά την τελευταία πενταετία.
«Οι Ήρωες του Κακού» (Los Heroes del Mal – 2015) του Ζόε Μπεριατούα (Ισπανία)
Την πρώτη του μέρα στο σχολείο, ο Αρίτς πέφτει θύμα βίαιου εξευτελισμού από έναν πιο χειροδύναμο συμμαθητή του. Ένας άλλος νεαρός, ο Εστέμπαν, σπεύδει να τον βοηθήσει. Όπως ανακαλύπτουν σταδιακά, οι δυο τους έχουν αρκετά κοινά: είναι αντικοινωνικοί, περιθωριακοί, απροσάρμοστοι. Πολύ γρήγορα, στην παρέα τους θα προστεθεί η Σαρίτα, ένα μοναχικό αγοροκόριτσο. Σχηματίζοντας μια ιδιόμορφη οικογένεια, οι τρεις έφηβοι θα αποδεχτούν τα συναισθήματα και τη διαφορετικότητά τους, θα εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους και θα μοιραστούν τα πάντα. Σύντομα αρχίζουν να κλέβουν μαγαζιά, παίρνοντας οτιδήποτε δεν μπορούν να πληρώσουν. Όμως κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις ληστείες συλλαμβάνονται από έναν φύλακα, και ο μόνος τρόπος να διαφύγουν είναι να χρησιμοποιήσουν βία.
Μόνοι εναντίον όλων, αποφασισμένοι να μην υπακούν σε κανέναν κανόνα. Πού βρίσκονται όμως τα όρια; Καθώς οι αντιζηλίες και οι διαφωνίες για την αλόγιστη χρήση αυτής της νεοαποκτηθείσας δύναμης αρχίζουν να δυναμιτίζουν τη σχέση τους, οι τρεις φίλοι θα βρεθούν μπροστά σε ένα τρομερό δίλημμα: τι θα συμβεί όταν απέναντί τους βρεθεί ένας από τους δικούς τους; Μπορεί το θύμα να μεταμορφωθεί σε θύτη; Με αφετηρία το ζήτημα του bullying και παραγωγό τον διάσημο σκηνοθέτη Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια («Η Τελευταία Ακροβάτις της Μαδρίτης»), ο Ζόε Μπεριατούα καταγράφει τον φαύλο κύκλο της βίας και της καταπίεσης, σ’ ένα νευρώδες ντεμπούτο γεμάτο ενέργεια και ανεπιτήδευτες ερμηνείες από τους τρεις ανήλικους, πρωτοεμφανιζόμενους πρωταγωνιστές.
«Οι «Ήρωες του Κακού» δεν είναι θρίλερ, δεν είναι ακριβώς μια κοινωνική ταινία, είναι περισσότερο ένα ρομαντικό δράμα για την εφηβεία, για την ανακάλυψη του έρωτα, του σεξ, της ωριμότητας και του πόνου που συνοδεύουν αυτή την αλλαγή. Είναι μια γλυκιά και σκληρή ταινία – το θέμα της είναι αρκετά ριψοκίνδυνο εξαιτίας του ύφους της, γιατί η ταινία ξετυλίγει την πιο δύσκολη περίοδο στη ζωή όλων των ανθρώπων: την εφηβεία. Όλα αυτά τα ζητήματα ενσωματώνονται μέσα από τη σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς τους νεαρούς ταραξίες και από τη χρήση της βίας. Από την οπτική γωνία των χαρακτήρων, η βία είναι ένα μέσο αυτοάμυνας, χρησιμοποιείται ενάντια σε αυτούς που τους κακομεταχειρίζονται στο σχολείο τους, και χρησιμοποιείται ενάντια στους ίδιους, αλλά κάθε φορά που αποφασίζουν να καταφύγουν στη βία, μετατρέπεται σε κάτι χειρότερο από αυτό που αντιμετωπίζουν.» – Ζόε Μπεριατούα
