Devil May Cry 5 Review

Δαίμονες, βία και αναρχία.

Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία κύρια εισαγωγή στη σειρά, έχουμε και πάλι την ευκαιρία να σφάξουμε μερικούς δαίμονες. Η ιστορία ξεκινάει με τον Nero, πρωταγωνιστή του προηγούμενου παιχνιδιού, αλλά στη συνέχεια μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε και με τον πολυαγαπημένο και εμφανέστατα μεγαλύτερο, Dante, καθώς και με έναν νέο χαρακτήρα ονόματι V.

Ας αναφερθούμε όμως στην απορία που πολλοί μπορεί να έχετε. Θα χρειαστεί να παίξετε τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς για να καταλάβετε τι συμβαίνει; Δεν είναι ιδιαίτερα απαραίτητο, αλλά ιδανικά καλό θα ήταν να έχετε παίξει τουλάχιστον το Devil May Cry 4, που είναι ο αμέσως προηγούμενος τίτλος της σειράς και θα σας επιτρέψει να “δεθείτε” λίγο περισσότερο με τον Nero. Παρόλα αυτά, πιστεύουμε ότι αν παίξετε το Devil May Cry 4, τότε θα μπείτε στον πειρασμό να προμηθευτείτε και τα προηγούμενα τρία κεφάλαια της σειράς που διατίθενται σε μια βολική HD collection. Γυρνώντας στο Devil May Cry 5, θα θέλαμε να τονίσουμε, ότι με μεγάλη μας χαρά -και έκπληξη- η γενική αίσθηση που μας άφησε είναι η ίδια με αυτή που είχαμε όταν παίζαμε τους προκατόχους του, κάτι το οποίο δεν συνηθίζεται στις μέρες μας με τα sequels.

Μετά από μια όμορφη και περιεκτική εισαγωγή που μας θυμίζει τι έχει προηγηθεί όχι μόνο στα προηγούμενα κεφάλαια της σειράς, αλλά και γενικότερα στον κόσμο του Devil May Cry εξηγώντας ποια είναι η σχέση του Dante με τον κάτω κόσμο και από που προέρχονται οι δαιμονικές του δυνάμεις, θα είστε έτοιμοι να ξεκινήσετε την περιπέτειά σας. Αναλαμβάνοντας λοιπόν τον έλεγχο του Nero για άλλη μια φορά, θα έρθετε αντιμέτωποι με τον Urizen, έναν δαίμονα που ανέβηκε από τον κάτω κόσμο, με σκοπό να ανακτήσει το θρυλικό Yamato blade και τον καρπό του δαιμονικού δέντρου Qliphoth, τα οποία θα του προσφέρουν την υπέρτατη δύναμη που χρειάζεται για να γίνει ο Demon King.

To Devil May Cry 5 έχει διατηρήσει άριστα το Αction/Hack ‘n’ Slash στοιχείο που συναντάμε όλο και λιγότερο στις μέρες μας, παρόλα αυτά η απουσία γρίφων και platforming αποτελεί μια σοβαρή παράλειψη της Capcom, καθώς εμπλούτιζε ευχάριστα το gameplay ενώ παράλληλα ξεκούραζε και τα δάχτυλά μας από τα ατελείωτα combos! Μιλώντας για combos, το σύστημα με το οποίο το Devil May Cry 5 μας ανταμείβει όχι μόνο για το πόσους εχθρούς θα ισοπεδώσουμε, αλλά και το πόσο “cool” είμαστε όταν το κάνουμε, έχει παραμείνει αμετάβλητο, που είναι αρκετά θετικό καθώς ότι και να κάνουμε πρέπει να το κάνουμε με στυλ. Μπορεί σε κάποιους από εσάς να ακούγεται παράξενο, παρόλα αυτά το style system ταιριάζει απόλυτα όχι μόνο με το ύφος με το δημιουργίας, αλλά και με τον εγωκεντρικό και εριστικό χαρακτήρα τόσο του Dante, όσο και του Nero που έχει κληρονομήσει αρκετά από τα στοιχεία του ας πούμε “μέντορα” του.

Ένα νέο feature που συναντάμε εδώ είναι το μηχανικό χέρι του Nero (Devil Breaker), που αντικαθιστά το Devil Bringer του προηγούμενου παιχνιδιού, δίνοντάς μας την δυνατότητα να το χρησιμοποιήσουμε ως grappling hook, ενώ παράλληλα μας προσφέρονται και επιπλέον δυνατότητες, ανάλογα με τον τύπο του μηχανικού χεριού. Ξεκινώντας μπορούμε να εξοπλιστούμε με τρία Devil Breakers, αλλά στη συνέχεια έχουμε την δυνατότητα να τα αυξήσουμε, αγοράζοντας τα ανάλογα upgrades. Κάθε Devil Breaker έχει την δικιά του ιδιαίτερη ικανότητα για την αντίστοιχη περίσταση. Θα πρέπει όμως να προσέχετε καθώς είναι λίγο εύθραυστα (αν δεχθείτε ένα hit ενώ τα χρησιμοποιείτε σπάνε), και η Nico (η vendor του DmC 5) νευριάζει όταν χαλάμε τις δημιουργίες της. Παρόλα αυτά μας χρεώνει ένα τυπικό ποσό αν επιλέξουμε να τα προμηθευτούμε πριν από κάθε μάχη.

Η ιστορία ξεδιπλώνεται ακανόνιστα και δεν ακολουθεί μια χρονική συνέχεια, δίνοντάς μας έτσι τις διαφορετικές οπτικές γωνίες των χαρακτήρων δίχως να γίνεται επαναλαμβανόμενη και παράλληλα λύνοντας τις τυχόν απορίες που εγείρονται κατά την διάρκεια της περιπέτειάς μας. Οι χαρακτήρες μπορούν να εξοπλιστούν με διαφορετικά όπλα για την κάθε περίσταση. ενώ μπορούν παράλληλα να τα αναβαθμίσουν και να ξεκλειδώσουν επιπλέον ειδικές κινήσεις με την χρήση των Red Orbs (το in-game currency), τα οποία farmάρονται αρκετά εύκολα και με σχετική άνεση. Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες μπορούν να αναβαθμιστούν πλήρως κατά την διάρκεια του πρώτου playthrough, όποτε όταν φτάσετε στο τέλος θα μπορείτε να σκάτε άπειρο damage σε δαίμονες, πλοκάμια, έντομα και ότι άλλο βρεθεί στο δρόμο σας. Εντάξει, με εξαίρεση ίσως, τα Ebony & Ivory, τα θρυλικά δίδυμα πιστόλια του Dante που από το Devil May Cry του PS2 μάλλον πετάνε μπιζέλια αντί για σφαίρες, παρότι στα cutscenes ο Dante τα ισοπεδώνει όλα με μία βολή.

Άλλο ένα στοιχείο που έχει μείνει αμετάβλητο, δυστυχώς, είναι ο απότομος χειρισμός της κάμερας, ο οποίος συνηθίζεται σχετικά εύκολα, αλλά είναι σχεδόν ανεπίτρεπτος για τα σημερινά δεδομένα. Το δεύτερο πρόβλημα που συναντάμε κατά την διάρκεια του gameplay εντοπίζεται στο κομμάτι του platforming που είναι “ατσούμπαλο”, οπότε μην παραξενευτείτε αν δεν μπορείτε να βγείτε μέσα από κάποιο δωμάτιο που η έξοδος μοιάζει απρόσιτη.

Ακούγοντας όμως την επική μουσική κατά την διάρκεια της μάχης, το μόνο που έχει σημασία είναι να κρατήσουμε το combo μας στα ύψη, ώστε να μην σταματήσει να παίζει όσο εμείς σφάζουμε δαίμονες. Το voice acting, το οποίο διατίθεται και στα Ιαπωνικά, είναι επίσης εξαιρετικό τόσο εντός παιχνιδιού, όσο και στα cutscenes που εμφανίζονται τακτικά, παραγκωνίζοντας σχεδόν το gameplay για χάρη του story. Μπορεί σε αρκετό κόσμο το Devil May Cry 5 να φανεί “γραμμικό” με την έννοια του ότι μας οδηγεί από cutscene σε cutscene με διαλείμματα για μάχη, αλλά από την άλλη ίσως είναι και ο λόγος που το παιχνίδι μας άφησε αυτή τη νοσταλγία μιας άλλης πιο αγνής εποχής.

Σε οπτικό επίπεδο δεν μείναμε δυσαρεστημένοι σε κανέναν τομέα του παιχνιδιού μιας και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλους σύγχρονους τίτλους και είναι -προφανώς- έτη φωτός μακριά από οποιαδήποτε παιδική μας ανάμνηση. Στο δικό μας σύστημα (16GB RAM, Intel Core i7-7700, NVIDIA GeForce GTX 1070) έτρεξε άνετα σε max settings (εκτός του motion blur, duh) στα 1080p με 120+ fps, αλλά δυστυχώς σε ανάλυση 2560×1080 έπαιζε ,όπως και στα cutscenes προφανώς, στο συμβατικό 16:9 aspect ratio με ελαφρώς λιγότερα καρέ ανά δευτερόλεπτο. Στα 1440p έτρεχε σε σταθερά 90fps στα ίδια settings. Τα textures είναι λεπτομερέστατα και το περιβάλλον μέσω του ambient occlusion και των bloom effects, τα οποία απευθύνονται σε απαιτητικότερα συστήματα, ζωντανεύουν το κατά τα άλλα μουντό και σκιερό σκηνικό της ισοπεδωμένης Red Grave City. Καλοδεχούμενη επίσης είναι και η δυνατότητα upscaling που ουσιαστικά κάνει render το Devil May Cry 5 σε έως και δύο φορές μεγαλύτερη ανάλυση αποδίδοντας ακόμα ρεαλιστικότερα textures.