Asterix & Obelix XXL 2 Review

Χίλιοι και ένας τρόποι για να δείρετε έναν λεγεωνάριο.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πολλά remasters τίτλων από τα 90s, οι οποίοι συνήθως σημειώνουν και μεγάλη επιτυχία. Στο πνεύμα λοιπών των Spyro και Crash, η γαλλική εταιρία Microids ανακοίνωσε το remaster του Asterix & Obelix XXL 2: Mission – Las Vegum, το οποίο είχε κυκλοφορήσει αρχικά το 2003. Επιπλέον, υπάρχουν σχέδια και για έναν ολοκαίνουριο τίτλο Asterix & Obelix XXL 3, πιθανότητα ιδιαίτερα ευχάριστη για τους λάτρεις των ηρώων των René Goscinny και Albert Uderzo. Ας προσγειωθούμε όμως στο τώρα, όπου εξετάζουμε το remaster του δεύτερου τίτλου της σειράς, το οποίο κυκλοφόρησε στις 29 Νοεμβρίου για PC, PS4, Xbox One και Nintendo Switch.

Το στόρι είναι λίγο πολύ το ίδιο όπως το θυμόμαστε. Στην εισαγωγή ο Πανοραμίξ φαίνεται να προδίδει τους άλλους Δρυίδες, παραδίδοντάς τους στα χέρια του Καίσαρα. Προκειμένου να ανακαλύψουν αν αλήθεια ο Πανοραμίξ είναι προδότης, αλλά και να ελευθερώσουν τους αιχμαλώτους, ο Αστερίξ και ο Οβελίξ θα ταξιδέψουν στο θεματικό πάρκο που έχτισε ο Καίσαρας, το Las Vegum. Αυτό αποτελείται από διαφορετικές περιοχές, κάθε μια με διαφορετικό θέμα, όπως για παράδειγμα μια απομίμηση της Βενετίας, του Παρισιού ή του Λούξορ.

Σε κάθε μια θα έχετε να αντιμετωπίσετε τόσο εχθρούς, όσο και puzzles. Το combat system, μέσα στην απίστευτη απλότητά του, λειτουργεί σχετικά καλά. Μπορείτε να εναλλάσσεστε ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες και οι κινήσεις που έχετε στη διάθεσή σας είναι οι μπουνιές, κλωτσιές και το εξαιρετικά αστείο άρπαγμα ενός εχθρού, τον οποίον κατόπιν οι ήρωες μας στριφογυρίζουν πάνω από το κεφάλι τους χτυπώντας ταυτόχρονα και όποιον πλησιάσει πολύ, μέχρι να τον πετάξουν μακριά ή… να παραδώσει το πνεύμα. Επιπλέον όσο προχωράτε θα έχετε πρόσβαση σε νέα skills, που είτε θα σας δώσουν νέες κινήσεις, όπως το δάγκωμα των εχθρών με τον Ιντεφίξ, είτε θα σας ενισχύσουν με περισσότερη υγεία.

Αυτό είναι κάτι που σίγουρα θα χρειαστείτε, καθώς παρά το γεγονός ότι το Asterix & Obelix XXL 2 δεν αποτελεί ιδιαίτερη πρόκληση, ιδιαίτερα στα χαμηλότερα επίπεδα δυσκολίας, στερείται την ακρίβεια πιο σύγχρονων τίτλων, όπου η σωστή στρατηγική του παίκτη σημαίνει και επιτυχία κάθε φορά. Πιο απλά: θα πεθάνετε, πολλές, πάρα πολλές φορές, απλά και μόνο επειδή η μάχη είναι κάπως ατσούμπαλη. Επιπλέον τα μεγάλα πλήθη εχθρών που αντιμετωπίζετε συχνά σημαίνουν ότι πολλές φορές θα βρεθείτε περικυκλωμένοι, χωρίς τρόπο να αποφύγετε πολλαπλά χτυπήματα.

Μετά από λίγη ώρα ενασχόλησης θα βρείτε κινήσεις όπως η κλωτσιά που βοηθάνε να ξεφύγετε από επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά για τα σημερινά δεδομένα η μάχη μοιάζει επιεικώς απαρχαιωμένη και αυτό συμβάλλει αρνητικά στην όλη εμπειρία. Σε μια προσπάθεια να την εκμοντερνίσουν, οι developers προσέθεσαν και αρκετά challenges, τα οποία σας ζητάνε να σκοτώσετε λεγεωνάριους σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και ανάλογα με την απόδοση σας βαθμολογούν με χρυσό, ασημένιο ή χάλκινο μετάλλιο. Ενώ το χάλκινο είναι εύκολο να το πετύχει κανείς ακόμα και με την πρώτη προσπάθεια, το χρυσό δεν είναι τόσο απλή υπόθεση και αν θελήσετε να τα συλλέξετε όλα θα πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή.

Σε μια πιο ευχάριστη νότα, η εξερεύνηση του Las Vegum είναι απολαυστική. Πέρα από την χαρά που νιώσαμε βλέποντας τους αγαπημένους μας ήρωες στην οθόνη μας μετά από τόσα χρόνια, η εξερεύνηση είναι γενικότερα μια χαρούμενη διαδικασία. Η συλλογή των collectibles αλλά και του currency, το οποίο είναι κράνη λεγεωνάριων, απαιτούν απλά πλήρη εξερεύνηση των levels. Ταυτόχρονα, τα διάφορα puzzles, αν και είναι σχετικά εύκολα, παρέμεναν δημιουργικά και διασκεδαστικά, ακόμα και όταν καταλαβαίναμε την λύση με την πρώτη ματιά.

Ο πραγματικός όμως λόγος που κάνει την εξερεύνηση απίστευτα διασκεδαστική, είναι τα πραγματικά άπειρα pop culture references, συνήθεια η οποία προέρχεται από τα κόμιξ, αν και εκεί αρχικά οι αναφορές περιορίζονταν στην γαλλική κουλτούρα, λόγω της εθνικότητας των δημιουργών. Εδώ προέρχονται κυρίως από τον κόσμο του gaming, με τη Nintendo και ιδιαίτερα το Mario να έχει την τιμητική του. Πέρα από τον λεγεωνάριο που είναι ντυμένος σαν τον χαριτωμένο υδραυλικό και κρατάει το όπλο F.L.U.D.D από το Super Mario Sunshine, συναντάμε τον Toad, την Peach και πολλούς άλλους κρυμμένους σε λεπτομέρειες στο περιβάλλον. Επιπλέον έχουμε αναφορές σε Splinter Cell, Tomb Raider, Sonic και αμέτρητα άλλα αγαπημένα franchises, οι οποίες ενθαρρύνουν τον παίκτη να προσέξει μικρές λεπτομέρειες γύρω του, ενώ είναι και τόσο χαριτωμένες που θα κάνουν ακόμα και τους πιο αυστηρούς επικριτές του τίτλου να χαμογελάσουν.

Φτάνουμε και στο πιο επώδυνο κομμάτι του review: τα γραφικά. Ενώ το art style αποτελεί όντως φόρο τιμής στα κόμιξ και είναι πραγματικά σχεδόν ηδονικό για όσους τα αγαπούν, τα γραφικά μοιάζουν σαν να βγήκαν, στην καλύτερη περίπτωση, από την προηγούμενη γενιά κονσολών. Στα μοντέλα των χαρακτήρων αλλά και στο περιβάλλον παρατηρήσαμε πάρα πολλά “φτωχά” textures, πράγμα που σωζόταν λίγο από τα αξιοπρεπή animations και τον καλό σχεδιασμό των levels. Ταυτόχρονα παραπάνω από μια φορές συναντήσαμε clipping των εχθρών στο περιβάλλον, ενώ και ο χειρισμός της κάμερας ήταν αργός και πολύ δύσχρηστος. Ο ακουστικός τομέας ήταν σαφώς πιο ευχάριστος, με την μουσική να συνδυάζεται όμορφα τόσο με την εξερεύνηση όσο και με τη μάχη, αλλάζοντας τόνο μεταξύ των δύο. Αντίστοιχα και το voice acting, αν και ιδιόμορφο κατά διαστήματα, είναι σχετικά ικανοποιητικό.

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για το PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Enarxis Dynamic Media.