Δεν θα βρείτε πολλούς στο στρατόπεδο της ΑΕΚ που δεν ήλπιζαν ότι θα βρεθούν στο Final-4. Αλλά δεν θα βρείτε και πολλούς που θα διστάσουν να παραδεχτούν πως πίστεψαν, σε ένα σημείο της σεζόν ή άλλο, πως οι περισσότερες ελπίδες είχαν πια εξανεμιστεί. Από το μεσημέρι της Τετάρτης συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο, πρώτοι από τους τέσσερις μονομάχους που θα πάρουν θέση την Παρασκευή στους ημιτελικούς αγώνες. Λογικό, από τη στιγμή που φέρουν την ταμπέλα του άτυπου οικοδεσπότη.
«Κανείς δεν ξέρει αν η αγωνιστική απραξία θα μας ωφελήσει ή θα μας δυσκολέψει», έλεγε ο Ντράγκαν Σάκοτα πριν δέκα ημέρες. «Αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να προβλέψεις», συνέχιζε ο προπονητής της ΑΕΚ. Άλλο μέλος της ομάδας έλεγε πως «τα παιδιά είναι αποφασισμένα να παίξουν το καλύτερο παιχνίδι που μπορούν». Η ανησυχία για την κατάσταση του Ντούσαν Σάκοτα είναι εύλογη: ο αρχηγός δεν είναι μόνο κομβικό κομμάτι της επιτυχίας, είναι και αυτός που θέλει την ευθύνη του μεγάλου σουτ.
Αγωνιστικά η Μούρθια δεν τρομάζει την ΑΕΚ. Ούτως ή άλλως, τίποτα δεν τρόμαξε τους «κιτρινόμαυρους» περισσότερο από τον ίδιο της τον εαυτό φέτος. Σε αυτό το τρενάκι του τρόμου που ήταν η φετινή σεζόν, το κυριότερο προσόν της ομάδας ήταν η πνευματική της αυτοκυριαρχία, αυτή που της επέτρεψε να ξεπεράσει πάμπολλες απογοητεύσεις και να στοχεύσει με καθαρό βλέμμα προς το εφικτό, παρά να θρηνεί για τη χαμένη ευκαιρία.
Από την άλλη, οι Ισπανοί θα νιώθουν τη μπάλα ελαφρύτερη από ότι οι αντίπαλοι τους το βράδυ της Παρασκευής. Βλέπετε, δεν είναι αυτοί που κουβαλούν το «πρέπει» στις πλάτες τους. Η παρουσία τους στο τελευταίο ραντεβού της διοργάνωσης είναι από μόνη της επιτυχία, ότι άλλο έρθει είναι εξτραδάκι.
