Το απόγευμα της Τετάρτης ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός είχαν ποδοσφαιρικό ραντεβού στην Τούμπα για μια αντίστοιχη γιορτή, όμως η πραγματικότητα έμελλε να είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που προσδοκούσαν οι περισσότεροι.
Σε μια από τις πλέον «γεμάτες» της από παρουσία κόσμου στις κερκίδες βραδιές της φετινής σεζόν η έδρα του «Δικεφάλου» θύμισε κάτι από τα παλιά, πριμοδοτώντας ενέργεια κι αποφασιστικότητα την ομάδα με συνέπεια να προηγηθεί μόλις στο 9′ με τον Μακ. Οι ποδοσφαιριστές του Ιγκορ Τούντορ έδειχναν δραστήριοι και ορεξάτοι, ικανοί ν’ ανταπεξέλθουν στις πυκνές γραμμές του αντιπάλου που έμεναν ψηλά για να πιέσουν. Η εύρεση αγωνιστικού ρυθμού κατέστη αδύνατη από τις διαδοχικές διακοπές, με σύνολο φάουλ – σύμφωνα με τις υποδείξεις των αρμοδίων – είκοσι πέντε τον αριθμό.
Ενα από αυτά, που προκάλεσε διαμαρτυρίες κι από τις δυο ομάδες, για τους γηπεδούχους ως προς την εγκυρότητά του και για τους φιλοξενούμενους ως προς το σημείο που έγινε, δηλαδή εντός ή εκτός περιοχής, έδωσε την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να ισοφαρίσει με κεφαλιά του Καμπιάσο στο 28΄. Εξέλιξη που πολλαπλασίασε το άγχος στην πλευρά του «Δικεφάλου», κάτι που μετουσιώθηκε σε αρκετά λάθη από την άμυνα στη δεύτερη πάσα σε συνθήκες ανάπτυξης. Ευκαιρίες δημιουργήθηκαν εκατέρωθεν, με τον «Δικέφαλο» να έχει τη μερίδα του λέοντος σχετικά στο πρώτο μέρος, αλλά τον αντίπαλό του να ξεκινά με τέτοια το δεύτερο ημίχρονο και να δίνει συνέχεια. Ο Φουστέρ έκανε το 1-2 στο 57′ από ασίστ του Σεμπά και με τον Λέοβατς να χάνει τον αντίπαλό του – όπως και στο πρώτο γκολ – όμως ο χρόνος που απέμενε ήταν πολύς.
Δυο λεπτά μετά, ένα πλαστικό ποτήρι με νερό βρίσκει τον τεχνικό των «ερυθρόλευκων» στην πλάτη και μετά από μια ολιγόλεπτη διακοπή και τις σχετικές συστάσεις ο αγώνας συνεχίζεται. Το κοινό αρχίζει καθολικά ν’ αντιδρά σ’ ότι βλέπει με ειρωνεία, επιδοκιμασίες και χειροκροτήματα ανάλογα με τις εκάστοτε υποδείξεις. Η ώρα περνάει και το φαινόμενο εντείνεται από όλες τις πλευρές. Μια αντίδραση που δεν είχε να κάνει απόλυτα μ’ αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή καθώς λειτουργούσε ως – μια ακόμη – επιβεβαίωση σ’ ένα ατέρμονα επαναλμβανόμενο σενάριο που απλά … υπάρχει και διαιωνίζεται δίχως ποτέ να ξεκαθαρίζει, απομακρύνοντας σκιές και ψίθυρους. Αίσθηση; Αποψη; Εντύπωση; Ο κάθε ένας το βλέπει πάντα από τη δική του πλευρά κι ως τέτοια βρίσκει επιχειρήματα να το δικαιολογεί.
Αλλωστε είναι ίσως η μοναδική χώρα ανά την υφήλιο, όπου η αλήθεια δεν είναι μόνον μια. Ανάλογα με το πρίσμα και το συμφέρον του καθενός. Οπως ακριβώς συμβαίνει και στην απλή ζωή. Εκεί όπου η αντίδραση που έπρεπε να έρθει από αυτούς που ορίζουν τις ζωές όλων δεν έρχεται ποτέ, αφήνοντας τον κάθε έναν να μένει απαθής και χαμένος μέσα στο σύνολο δοκιμάζοντας τον μανδύα του καταδικασμένου. Εκεί όπου η έγνοια του καθενός για τον εαυτό του και την εν γένει ασφάλειά του τον βοηθά να συμβιβαστεί με μια εύκολη δικαιολογία που θα τον κρατήσει ανενεργό απέναντι σε όλα τα δεινά που τον περιβάλουν. Γιατί κι όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής αυτών που θα ορίσουν τη ζωή του άλλα κριτήρια από το πραγματικό συμφέρον του θα την καθορίσουν. Και το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέπτης της εκάστοτε κοινωνίας, είναι σαν τη ζωή κι ο ΠΑΟΚ μοιάζει να είναι ασορτί μαζί της.
Αυτής της ίδιας που δεν έχει διδάξει – επειδή δεν έχει πειστήρια πως το κάνει – ότι για κάθε τί παράτυπο υπάρχει κι η ανάλογη συνέπεια, ίδια κι όμοια για όλους, χωρίς διακρίσεις, ανεξαρτήτως ισχύος κι αξιώματος του οιουδήποτε. Οταν συμβαίνει αυτό, καταργείται το μέτρο, διαταράσσονται οι ισορροπίες κι η κάθε δράση φέρνει αντίδραση. Κι όταν αυτή συσσωρεύεται η έκφρασή της είναι έντονη και δυσπρόβλεπτη. Μια ένταση που ορίζεται από το μέγεθος του πλήθους και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Συνθήκες που θέτουν απαγορευτικό σε έννοιες όπως «καθαρή» κρίση, συνείδηση, ευθύνη με καίριο ρόλο να διαδραματίζει κι η ενημέρωση, επίσημη κι ανεπίσημη, ενυπόγραφη και μη.
Η σταγόνα που έδειξε να … ξεχειλίζει το χτεσινό ποτήρι προέκυψε σχεδόν δυο λεπτά πριν από τη λήξη της κανονικής περιόδου του αγώνα κι ενώ το πρωτοφανές σκηνικό αποδοκιμασίας τα τελευταία χρόνια σε ελληνικά γήπεδα με ειρωνική διάθεση έδωσε τη θέση του στην άκρατη οργή, με αφορμή την προσπάθεια του Καπίνο με έξοδο να ανακόψει τον Μακ, με τον ΠΑΟΚ να ζητά πέναλτι κάτι που η διαιτητική πεντάδα αρνήθηκε. Ο Σλοβάκος επιθετικός αντέδρασε στον βοηθό της τελικής γραμμής με συνέπεια την αποβολή του. Η … καχυποψία έγινε πλεόν πεποίθηση στα μάτια ορισμένων με αποτέλεσμα όλα όσα ακολούθησαν με την εισβολή, τα επεισόδια και την οριστική διακοπή του αγώνα, έπειτα από την ανεπιτυχή απόπειρα όλων των εμπλεκομένων πλευρών να παιχθούν τα τελευταία λεπτά. Κι αντί το θέμα συζήτησης να είναι το ποδόσφαιρο, οι φάσεις, τα γκολ, οι πρωταγωνιστές, στο τραπέζι πέφτουν οι εξελίξεις, οι αντιδράσεις, τα αίτια, οι συλλήψεις κι ότι άλλο έρθει.
Ηταν βραδιά ευθύνης και συνείδησης, μα τη μεγαλύτερη όλων την είχαν οι γνωρίζοντες κι οι έχοντες τη δύναμη και τη δυνατότητα να πράξουν για να προλάβουν όλα αυτά τα δεινά. Από θεσμικούς παράγοντες της δικαιοσύνης μέχρι τους ομολόγους τους στις ομάδες. Αυτή είναι η δουλειά τους άλλωστε, γι’ αυτό – θεωρητικά – βρίσκονται εκεί που βρίσκονται και γι’ αυτό αμείβονται. Εχει ειπωθεί πολλάκις, αλλά μάλλον ποτέ δε θα είναι αρκετό. Το σημαντικότερο είναι η πρόληψη κι όχι η θεραπεία. Είναι πολύ πιο ωφέλιμο να δώσει κάποιος ότι έχει και δεν έχει για να μη συμβεί κάτι παρά για να το θεραπεύσει αφού έχει συμβεί.
Γιατί η πληγή που άνοιξε το βράδυ της Τετάρτης είναι τεράστια και μοιάζει πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να κλείσει αν δε συμβούν δραστικά πράγματα. Ημέρα εξελίξεων η σημερινή, με Δ.Σ. της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και συζήτηση για αποφάσεις από κοινού με την Επιτροπή Εορτασμού για τη συμπλήρωση των ενενήντα ετών από την ίδρυση του Συλλόγου, πάνω στις προτάσεις – αποφάσεις (;) του μεγαλομετόχου, Ιβάν Σαββίδη. Για μια ακόμη φορά ο πήχης τέθηκε ψηλά κι ένα από τα βασικά προβλήματα αυτής της ομάδας τα τελευταία χρόνια είναι η συνέπεια λόγων και πράξεων. Η αποπληρωμή των χρεών προς το Δημόσιο ήταν η πλέον ευχάριστη εξαίρεση. Σε μια οριακή όμως κατάσταση ανάλογες είναι κι οι αντιδράσεις εφόσον δεν υπάρξει αυτή τη φορά συνέπεια λόγου και πράξεων. Αυτή είναι κι η διαφορά του ηγέτη από τους λοιπούς. Δείχνει το δρόμο, δίνει όραμα και (προ)πορεύεται των άλλων εμπνέοντάς τους να τον ακολουθήσουν.
Πέρα από όλα αυτά που διόλου αμελητέα είναι, υπάρχει και το αγωνιστικό, που καλείται ν’ αντιδράσει, να προσαρμοστεί και να συνεχίσει, περιμένοντας τις συνέπειες των γεγονότων αυτών. Πλέον το όραμα για την αγωνιστική επιτυχία περιορίζεται κι η όποια προσδοκία εντοπίζεται στην αλλαγή των υπαρχόντων δεδομένων, όλων αυτών που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά από αυτό με το οποίο θα έπρεπε άπαντες ν’ ασχολούνται, την μπάλα. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του με πλήρη συνείδηση κι ότι ήθελε προκύψει. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους…
