Είναι ώρες απολογισμού στην Ανατολή του 2016, αλλά και προσδιορισμού των επόμενων στόχων μέσα σε ένα δυσμενές περιβάλλον. Εμάς θα μας επιτρέψετε να αφήσουμε μικρόφωνα και κομπιούτερ και να σας πάμε μία βόλτα μέχρι το νομό Βοιωτίας, για να σας δείξουμε μία άλλη Ελλάδα.
Κάτι λιγότερο από δύο ώρες διαδρομής από το κέντρο της Αθήνας, σταματάμε σε μία περιοχή όπου οι άνθρωποί της μας παραπέμπουν με τη συμπεριφορά τους σε… ασπρόμαυρες εποχές. Τότε, που χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιγαν τα σπίτια για να φιλέψουν τον επισκέπτη του χωριού τους. Να συζητήσουν μαζί του και να του ανοίξουν την καρδιά τους με ανιδιοτέλεια.
Πρόκειται για το μαρτυρικό Δίστομο. Εκεί, ο χρόνος έχει σταματήσει. Και αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί σας τις εικόνες που είδαμε εκεί και θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας. Να αναδείξουμε το μεγαλείο των ανθρώπων του και να αντλήσουμε δύναμη για τους εαυτούς μας, τους ηλικιωμένους μα πάνω από όλους για τα παιδιά που έρχονται και είναι η ελπίδα προκειμένου να αλλάξει τούτος ο τόπος προς το καλύτερο.
Στις 10 Ιουνίου του 1944 το Δίστομο βίωσε τη φρίκη, όταν οι Ναζί έσφαξαν 218 ανθρώπους. Καθώς περνάς το κατώφλι του Μουσείου των Θυμάτων Ναζισμού στο χώρο του παλιού Δημοτικού Σχολείου, το αίμα παγώνει. Ο εθελοντής ξεναγός ο οποίος περνάει ώρες ατελείωτες στο Μουσείο, μας εξηγεί τη φρίκη εκείνου του καλοκαιρινού απογεύματος. Η αφήγησή του μας καθηλώνει.
Μας λέει με κάθε λεπτομέρεια τι ακριβώς έζησαν τα θύματα, αλλά και όσοι γλίτωσαν. Εκείνος, έχασε τους δύο παππούδες του και ξαδέλφιά του. Προς το τέλος της ξενάγησης, λυγίζει και δακρύζει. Ένας κόμπος στο λαιμό μας. Τα παιδιά που είναι στο χώρο τον κοιτούν αποσβολωμένα.
Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι ξενάγηση, αλλά διδασκαλία από έναν εθελοντή. Μεταδίδει γνώση για να ξέρουμε από πού ερχόμαστε και που πηγαίνουμε. Για να επαναφέρουμε στην ευθεία όσους λοξοδρόμησαν στην πορεία. Ανθρώπινα είναι τα λάθη.
Tο έργο του ξεναγού είναι ιερό και χωρίς τη βοήθεια της Πολιτείας. Φανταζόμαστε πως δεν απαιτείται έγκριση από τους θεσμούς για την ουσιαστική στήριξη του έργου του Μουσείου των Θυμάτων Ναζισμού στο Δίστομο. Να «βοηθήσει» για να γεμίσει από ξεναγούς – δασκάλους.
Το Δίστομο πλημμυρίζει από ανθρωπιά. Ο Λουκάς, ο αδελφός του ο Γιάννης, ο Παναγιώτης, ο Μιχάλης, όλοι σε κάνουν να αισθανθείς σαν το σπίτι σου. Όπως στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, όπου οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοικτές.
Αυτή η Ελλάδα των 1.500 ψυχών, μάς γεμίζει αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα. Και αν θέλετε να το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι, κάντε μία στάση στο Δίστομο. Ιδιαίτερα οι χιλιάδες εκδρομείς της Αράχωβας και του χιονοδρομικού κέντρου του Παρνασσού. Να γεμίσετε ελπίδα και μνήμες τις αποσκευές σας. Καλή χρονιά σε όλους. Κρατήστε τα όνειρά σας ζωντανά.
ΥΓ: Και για να δώσουμε αθλητική χροιά στις σκέψεις μας, η ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού είναι ο Αμβρυσσέας Διστόμου. Ιδρύθηκε το 1928 παρακαλώ. Και διεκδικεί με αξιώσεις την άνοδο στη Γ’ Εθνική.
