Όνειρο ζω, μην με ξυπνάτε τώρα...

Λοιπόν νιώθω την ανάγκη να σας μεταφέρω το όνειρο που είδα χθες το βράδυ. Λέει λοιπόν, το όνειρο, ότι βρισκόμουν σε ένα γήπεδο, χωρητικότητας περίπου 5 χιλιάδων θεατών, σαν το Τροκαντερό δηλαδή για να σας βάλω στο κλίμα. Εκεί για 3 μέρες είχε οργανωθεί μια τεράστια γιορτή του βόλεϊ, παρουσία του πρωταθλητή ΠΑΟΚ, του Κυπελλούχου Ολυμπιακού, του Ηρακλή και του Παναθηναϊκού (τυχαία η αναφορά των ομάδων, μην σας πιάνει άγχος).

Στις 4 πλευρές του γηπέδου, λέει το όνειρο, ότι βρίσκονταν περίπου από 500 φίλοι των ομάδων, οι οποίοι ανέμιζαν τεράστιες σημαίες, ξέρετε αυτές που ανεμίζουν στα Ιταλικά γήπεδα. Φορούσαν άπαντες ομοιόμορφα μπλουζάκια, μαύρα, ερυθρόλευκα, μπλέ και πράσινα. Εντύπωση μου προξένησε το γεγονός ότι δεν υπήρχε αστυνομική δύναμη στις εξέδρες.

Στην ανάπαυλα των αγώνων υπήρχε οργανωμένη εκδήλωση προς τιμήν Ελλήνων διακεκριμένων αθλητών, οι οποίοι φορούσαν τα μετάλλια από τις διοργανώσεις που είχαν συμμετάσχει. Αν θυμάμαι καλά το όνειρο, πρέπει να ήταν μπροστά ο Ντράγκο, πιο πίσω ο Στέλιος (σ.σ. Καζάζης) και ακολουθούσαν ο Μάριος (Γκιούρδας), ο Βασίλης (Κουρνέτας) και καμία δεκαριά ακόμη που μας έμαθαν βόλεϊ.

Θυμάμαι επίσης ότι στο γήπεδο χόρευαν μαζορέτες ντυμένες ατσ χρωματα των 4 ομάδων, ενώ οι μασκότ των 4 φιναλίστ, μοίραζαν δώρα στις εξέδρες. Επίσης στην ενδιάμεση μέρα της ανάπαυσης των πολεμιστών, εν αναμονή δηλαδή του τελικού, έξω από το γήπεδο είχαν στηθεί 20 φιλέδες με τα πιτσιρίκια να μαθαίνουν βόλεϊ από τους πρωταγωνιστές του αθλήματος. 

Η αλήθεια είναι ότι όταν ξύπνησα τρόμαξα με το όνειρο που είχα δει. Τηλεφώνησα ξημερώματα στον ψυχολόγό μου, ο οποίος μου συνέστησε να αλλάξω πλευρό και να ξανακοιμηθώ. Το έκανα και ηρέμησα...