Ο κόσμος που πέρασε ή βρισκόταν για πολλές ώρες στη Μητρόπολη μπορούσε άνετα να γεμίσει δύο ΟΑΚΑ. Μπορούσε να είναι και συνεδρίαση της Βουλής ή του βιομηχανικού επιμελητηρίου.
H Μητροπόλεως είχε κλείσει από νωρίς και κανένα όχημα δεν ανέβαινε η κατέβαινε τον δρόμο. Είναι άσκοπο να γράψει κάποιος ποιοι βρέθηκαν στη Μητρόπολη για το τελευταίο αντίο στον Παύλο Γιαννακόπουλο. Ενδεχόμενα, θα ήταν πιο απλό να μετρηθούν οι κατά πολύ λιγότεροι απόντες. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο ανώνυμο φίλαθλο ή υπάλληλο της ΒΙΑΝΕΞ όλοι ένιωσαν την ανάγκη να περάσουν χθες από τη Μητρόπολη και να αποχαιρετήσουν τον «κύριο Παύλο» στο δρόμο για το τελευταίο ταξίδι.
Υπέμειναν τον καυτό ήλιο αδιαμαρτύρητα, χειροκρότησαν και φώναξαν «αθάνατος», ένωσαν τη δική τους θλίψη με τον απείρως μεγαλύτερο πόνο των οικείων του. Τα δάκρυα του γιου του Δημήτρη, το θλιμμένο βλέμμα της επί μισό αιώνα συντρόφου του Δέσποινας, το τρεμάμενο βήμα του αδελφού του Θανάση ενώθηκαν με τη θλίψη των χιλιάδων παρευρισκόμενων. Υπολογίζεται ότι από το πρωί πέρασαν από το χώρο της Μητρόπολης όπου είχε ξεκινήσει το λαϊκό προσκύνημα περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι. Για να αποδείξουν με το δικό τους τρόπο ότι ο «κύριος Παύλος» ήταν αυτό ακριβώς που ξέραμε. Ένας άνθρωπος προσιτός, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.
Και αν η παρουσία παικτών και προπονητών που ήρθαν από όλα τα πέρατα της Ευρώπης για να του πουν το τελευταίο αντίο ήταν περίπου αυτονόητη και αναμενόμενη μεγαλύτερη ακόμη εντύπωση έκαναν οι συγκεντρωμένοι σε ένα σημείο υπάλληλοι της ΒΙΑΝΕΞ. Πολλές κοπέλες ντυμένες στα μαύρα και πολλά κλαμένα πρόσωπα. Μια κοπέλα δίπλα μου με βουρκωμένα μάτια έλεγε στη διπλανή της: «Δεν χάσαμε εργοδότη, χάσαμε πατέρα». Και αυτοί προφανώς που η καθημερινότητα τους ήταν συνδεδεμένη με τη δική του εδώ και πολλά χρόνια κάτι παραπάνω ξέρουν από όλους εμάς που τον μάθαμε και τον γνωρίσαμε σαν ένα γαλαντόμο πρόεδρο που ξόδευε για να βλέπει την ομάδα της καρδιάς του να κερδίζει τίτλους.
Ο Στέφανος, ο υπέργηρος, πλέον, φίλαθλος του Παναθηναϊκού που κουνούσε στο γήπεδο μια σημαία εδώ και δεκαετίες εμφανίσθηκε σέρνοντας το καροτσάκι που χρησιμοποιεί για να κινείται. Ήταν εκεί ακόμη και άνθρωποι που για το τυπικό της υπόθεσης θεωρούνται «αντίπαλοι» και δεν ανήκουν στο ευρύτερο Παναθηναϊκό φάσμα. Όπως ο Τζόρντι Μπερτομέου που έκανε το ταξίδι από τη Βαρκελώνη για να τιμήσει τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Εκπρόσωποι του μπασκετικού Ολυμπιακού, παράγοντες κάθε απόχρωσης και προέλευσης, πολιτικοί από όλες τις πτέρυγες της Βουλής. Και πολλοί ακόμη που δεν υπάρχει λόγος να τους απαριθμήσουμε. Ενδεχόμενα, αυτή η θλιβερή μέρα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτης τάξης ευκαιρία για μια νίκη απέναντι στον στείρο οπαδισμό. Και για αρκετή ώρα έμοιαζε με τέτοια.
Ως τη στιγμή που εμφανίσθηκε στη Μητρόπολη ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης. Προφανώς, για κάποιους μικρονοϊκούς η παρουσία του δεν εκλήφθηκε ως αυτό που προφανώς ήταν για όλους τους υπόλοιπους. Και στο θολωμένο, ακόμη και τέτοιες στιγμές μυαλό τους, πρυτάνευσε το «μίσος» για τον ταξικό εχθρό. Κρίμα κι΄ άδικο…
