Πήγαινα στο Λύκειο (ή μήπως στο Γυμνάσιο;), όταν για πρώτη φορά διάβασα ότι η μόνη λύση για να λυθούν τα προβλήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι να καθίσουν μαζί στο ίδιο τραπέζι οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων. Ακούγεται εντυπωσιακό και μοιάζει ορθότατο, αλλά πρόκειται απλά για ευχολόγιο. Δεν θέλω να πω τη συνηθισμένη σε αυτές τις περιπτώσεις εξυπνάδα, ότι δηλαδή ένα από τα προβλήματα του ποδοσφαίρου μας είναι οι ιδιοκτήτες γιατί ειλικρινά δεν το πιστεύω. Απλά πιστεύω ότι ένα πρόβλημα για να λυθεί χρειάζεται ειδικούς που να μπορούν να ψάξουν μια λύση, χρειάζεται πολύ καλή θέληση ώστε αυτή να μπορεί να εφαρμοστεί και χρειάζεται – πρώτα από όλα – να αναγνωρίσεις ποιο είναι το πρόβλημα. Αμφιβάλω αν ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, ο Αλαφούζος, ο Μελισσανίδης συμφωνούν ποιο είναι το πρόβλημα. Κι αν καθίσουν, δύσκολα σε αυτό θα συμφωνήσουν.
Ομάδες της προκοπής
Δουλειά των παραγόντων δεν είναι να λύνουν προβλήματα: δουλειά τους είναι πρώτα από όλα να φτιάχνουν και να μας παρουσιάζουν ομάδες της προκοπής. Τα τελευταία χρόνια οι παράγοντες, λίγο πολύ όλοι, επενδύουν σε «συστήματα επικοινωνίας» για να καλύψουν λάθη και παραλείψεις – κάποιοι το κάνουν για να καλύψουν τη δική τους αδυναμία στο να φτιάξουν τις ομάδες που υπόσχονται. Αυτή η επένδυση στην επικοινωνία λειτουργεί σήμερα ως ο απόλυτος παραμορφωτικός καθρέφτης πρώτα από όλα για τους ίδιους τους παράγοντες: περικυκλωμένοι από ανθρώπους που πληρώνουν για να τους λένε πόσο δίκιο έχουν αυτοί και πόσο άδικο οι άλλοι, όλοι έχουν αποκτήσει επιχειρήματα για καυγάδες καφενείου φτάνοντας συχνά πυκνά σε λεκτικές (και όχι μόνο) ακρότητες που ένα κοινό το φανατίζουν και το γεμίζουν και χαρά. Από πού λοιπόν προκύπτει ότι άνθρωποι τόσο εθισμένοι στο λιβάνισμα θα ακούσουν τον όποιο συνομιλητή τους ή θα έχουν κάτι να του προτείνουν;
Οι θέσεις είναι γνωστές από πριν
Η αδυναμία να καταλήξουν στο πιο είναι το πρόβλημα θα ήταν το μόνο που θα μπορούσε να προκύψει σε μια τέτοια σύσκεψη. Τις θέσεις μπορώ να σας τις πω. Για τον Ολυμπιακό το πρόβλημα είναι η έλλειψη επενδύσεων των άλλων και η βία που γεννά ο συστηματικός δηλητηριασμός του πρωταθλήματος. Για τον ΠΑΟ είναι η «εγκληματική οργάνωση» και η αργή απονομή δικαιοσύνης – φυσικά και η ΕΠΟ και η διαιτησία και ο Κοντονής. Για την ΑΕΚ δεν είναι ο Κοντονής, αλλά είναι ο Γκιρτζίκης, συν τα υπόλοιπα. Για τον Σαββίδη το πρόβλημα είναι οι διαιτητές, οι έλληνες που όπως είπε αν μπορούσε θα τους άλλαζε όλους, το αθηναϊκό Κράτος και ότι δεν έχουμε στην ΕΠΟ Σαλονικιό πρόεδρο – πρόβλημα βίας δεν υπάρχει. Ξέρετε ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον; Ότι όλα αυτά τα προβλήματα είναι υπαρκτά και ότι πιθανότατα όλοι έχουν κάποιο δίκιο – πράγμα που κάνει τη δυσκολία της συνεννόησης ακόμα μεγαλύτερη. Για μια στιγμή όμως; Για ποιο λόγο όλοι αυτοί θα έπρεπε να συνεννοηθούν; Ανταγωνιστές δεν είναι; Μήπως άραγε μπορεί να διοργανωθεί ένα πρωτάθλημα που να μπορούν να το κερδίσουν και οι τέσσερις; Δεν νομίζω πως γίνεται.
Το modus vivendi των ΠΑΕ
Στην Ελλάδα υπάρχει μια πάγια πρακτική: να ψάχνεις τρόπο να καταστρέφεις τους τίτλους του άλλου, σπιλώνοντας τις επιτυχίες του. Αυτοί οι κάποτε γελοία οπαδική συμπεριφορά σήμερα είναι modus vivendi για τις ίδιες της ΠΑΕ! Οι σταθεροί υποστηρικτές αυτής της πρακτικής δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσουν σε τίποτα: όταν περιμένεις τη στιγμή να μπουκάρεις μέσα για να διακόψεις ένα ματς επειδή χάνεις, δεν σ ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο. Αν το ποδόσφαιρο δεν σ ενδιαφέρει, πώς να το φτιάξεις; Και σε τελική ανάλυση είμαστε βέβαιοι ότι οι ομάδες αυτές θέλουν ένα άλλο ποδόσφαιρο; Δεν είναι βολικό το καλοκαίρι να λέμε ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα και τον Μάρτιο να μας φταίει η ΕΠΟ, οι διαιτητές, οι παρατηρητές κτλ;
Ούτε τις ομάδες τους δεν φτιάχνουν
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι ιδιοκτήτες αυτών των ομάδων θα φτιάξουν το ποδόσφαιρο αν καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, γιατί μερικοί δεν βλέπω να ξέρουν ούτε πως θα φτιάξουν τις δικές τους ομάδες: αν το ήξεραν θα είχαν επιτυχίες (και ευρωπαϊκές), οπαδούς χαρούμενους, γήπεδα γεμάτα, οικονομική ευρωστία και παίκτες που όλοι θα ζηλεύανε! Μπορεί άνετα να καθίσουν στο τραπέζι για να τσακωθούν και κάποιοι με την εικόνα αυτή να διασκεδάζουν. Λύση δεν έχει κανένας όμως κι όποιος φωνάζει και πολύ σίγουρα δεν τη θέλει κιόλας.
Κι όμως όλα γίνονται
Ποια θα ήταν μια λύση; Να ασχοληθεί σοβαρά με το προϊόν η ίδια η Λίγκα αυτόνομα. Να αξιολογηθεί κάθε πρόβλημα και να προκύψει μια πρόταση για όλα: για τη βία, την διαιτησία, την ανάπτυξη, την ρυπαρογραφία, την συμπεριφορά των παραγόντων, το πλαίσιο λειτουργίας των οργανωμένων, τις συνθήκες διεξαγωγής των αγώνων, την αθλητική δικαιοσύνη. Αυτή την πρόταση θα πρεπε μετά να την πάρουν οι ομάδες, να τη μελετήσουν, να κάνουν λογικές ενστάσεις, να αποφασίσουν κατά πλειοψηφία, όπως στις δημοκρατίες πρέπει να συμβαίνει. Όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν και με την εποπτεία και τη βοήθεια (αλλά όχι το πατρονάρισμα) του Υφυπουργείου Αθλητισμού και να γίνουν γρήγορα, ώστε του χρόνου να υπάρχει ένα πρωτάθλημα με λιγότερες πληγές, μικρότερη εξάρτηση από την ΕΠΟ που είναι παραδοσιακή εστία έντασης και καλύτερη οργάνωση. Αλλά επειδή δεν νομίζω ότι αυτά τα θέλει κανείς, καλύτερα να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συνεχίσουν να τσακώνονται…
