Omega Strike Review

Metroidvania with guns.

Ο Φιλανδός Lauri Paakinaho είναι ιδρυτής του one man studio Woblyware. Έχοντας στο ενεργητικό του παιχνίδια όπως το League of evil, Gravity duck, Beatdown (διαθέσιμα κυρίως για iOS) σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Bernando Español εξέφρασε την επιθυμία του να δημιουργήσει έναν Metroidvania τίτλο. Σε συνεργασία με την indie εκδοτική Digerati (Don’t die Mr. Robot, Letter Quest) μας παρουσιάζει το Omega Strike. Ένα basic action platformer που ήδη κυκλοφορεί στο Steam από το 2017 και που πλέον έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν και οι κάτοχοι οικιακών κονσόλων.

Η εμπειρία του Omega Strike ξεκινάει στο άντρο της αντίστασης, όπου οι freedom fighters μας συστήνονται για πρώτη φορά. Ένα γκρουπ απαρτιζόμενο από τους τελευταίους αμόλυντους γενετικά στρατιώτες, οι οποίοι καλούνται να δώσουν ένα τέλος στην καταπιεστική κυριαρχία του μοχθηρού Dr. Alphonse Omega.

Η παραπάνω διεφθαρμένη μεγαλοφυΐα, ούσα επικεφαλής ενός απόρρητου στρατιωτικού προγράμματος με σκοπό της δημιουργία υπέρ-στρατιωτών, προέβει μακιαβελικά στη διαμόρφωση ενός στρατού μεταλλαγμένων, που φυσικά χρησιμοποίησε εκ των υστέρων για να κατακτήσει τον κόσμο. Ενέργεια απολύτως φυσιολογική για κάθε σατανική προσωπικότητα που σέβεται τον εαυτό της. Η ιδέα του story δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαιτερότητα, είναι οικεία και ακολουθεί την πεπατημένη. Εντούτοις, διατηρεί τη νοσταλγική αύρα της απλότητας, της υπέροχης “ανοησίας” που κρατούν τα παιχνίδια του είδους και πολύ μας αρέσει.

Το character swapping αποτελεί καινούργιο χαρακτηριστικό που εκθέτει η Woblyware στην πρόσφατη δημιουργία της. Η γρήγορη και εύκολη λειτουργία του, με το control να έχει άμεση ανταπόκριση, καθιστά αυτό το ιδιάζον γνώρισμα επιτυχημένο και διασκεδαστικό, δίνοντας μια ιδιαίτερη υπόσταση στο gameplay. Βρίσκουμε λοιπόν τον εαυτό μας να εναλλάσσεται μεταξύ τριών χαρακτήρων και αυτό γιατί οι διαφορετικές δεξιότητες του καθενός, εξυπηρετούν σε διαφορετικά τμήματα του χάρτη καθώς εξελίσσεται η περιπέτειά μας.

Η ομάδα που έχει αναλάβει το βαρύ καθήκον να αναμετρηθεί με τις μεταλλαγμένες ορδές του Dr.Omega συγκροτείται καταρχάς από τον Sarge. Έναν λιλιπούτειο “πιξελιασμένο” Ράμπο με assault rifle και την ικανότητα να εισχωρεί στα πιο δυσπρόσιτα σημεία. Τον Dex, ένα cyber-ninja-Robocop με shotgun και double jump που θα ζήλευε o Σοτομαγιόρ και τέλος από τον Bear. Grenade launcher ανά χείρας και χόμπι τα εκρηκτικά.

Το Omega Strike λαμβάνει χώρα σε έναν open-ended map επτά εκτεταμένων περιοχών. Αρχικά η πρόσβαση είναι περιορισμένη στα περισσότερα τμήματα του χάρτη, αφού το Omega Strike σαν γνήσιο Metroidvania στηρίζεται στις βασικές αρχές του genre. Exploring και backtracking. Πολύ backtracking. Αν και η εμπειρία που μας χαρίζει ο συγκεκριμένος τίτλος είναι διασκεδαστική, με επαρκή δόση πρόκλησης, το μέγεθος του κόσμου δημιουργεί πονοκέφαλο και ανά διαστήματα κουράζει. Αυτό ίσως μπορούσε να αποφευχθεί με ένα αρκετά πιο λειτουργικό και χρήσιμο travel system.

Η έλλειψη ποικιλίας πόρων καθιστά ένα φτωχό inventory, περιορισμένο κυρίως σε πολύτιμους λίθους και χρήματα που εξυπηρετούν την αναβάθμιση του εξοπλισμού μας. Το άλλο κομμάτι της αναβάθμισης αφορά τα character abilities που λαμβάνονται μετά από κάθε boss fight. Εδώ να σημειώσουμε ότι η χρησιμότητά τους περιορίζεται μόνο στον σκοπό για τον οποίο υπάρχουν. Δηλαδή στο ξεκλείδωμα νέων περιοχών και στον τρόπο προσέγγισης διαφορετικών εχθρών. Ως εκ τούτου, αφαιρείται η δυνατότητα μιας νέας εμπειρίας με ένα διαφορετικό στυλ παιξίματος και κατά συνέπεια μειώνεται το replayability. Τα bosses, δώδεκα στον αριθμό, δεν επαναλαμβάνονται και αποτελούν το πιο διασκεδαστικό σκέλος της πλατφόρμας. Ο βαθμός δυσκολίας δεν είναι ιδιαίτερα υψηλός όμως υπάρχει και το hard mode για τους πιο απαιτητικούς.

Όσον αφορά το σχεδιασμό και το art style που ακολουθεί το Omega Strike, τα κλασικά pixel graphics έχοντας μια πιο εξομαλυσμένη εικόνα, δίνουν μια ραφιναρισμένη εμφάνιση και αφήνουν στο μάτι μία αίσθηση καθαρότητας και ισορροπίας. Τη συμμετρικότητα του περιβάλλοντος αναδεικνύει το ρετρό soundtrack, αναπόσπαστο κομμάτι των παιχνιδιών του είδους. Την ατμόσφαιρα αντιπροσωπεύουν απόλυτα ηλεκτρονικές μελωδίες όπως το Military base που αποτυπώνονται στον ακουστικό φλοιό και παίζουν στο repeat. Τη μουσική συνέθεσε ο Ken Snyder aka Coda, γνωστός για την δουλειά του σε indie τίτλους (Videoball, Drive ahead, Horizon Vanguard).

Θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι το παιχνίδι δεν στάθηκε ικανό να τα φέρει εις πέρας και να διατυπώσουμε τον αρνητισμό μας σχετικά με την επίτευξη του σκοπού του. Που αντικειμενικά ναι, είναι απλός αλλά ξεκάθαρος. Shoot, jump, avoid the attack. Αυτό δεν το καθιστά αυτομάτως εύκολο, εν τούτοις η επανάληψη σε έναν μεγάλου μεγέθους για το είδος κόσμο κάνει το gameplay ασθματικό.

Το Omega Strike τηρεί την τάση στο είδος των Metroidvania games όπως το εδραίωσε ο Iga (Koji Igarashi) και παρότι έχει αποδοθεί θαυμάσια δεν πρωτοτυπεί αρκετά ώστε να ξεχωρίσει από την πληθώρα τίτλων του είδους. Παρά την απλότητά του δεν χάνει το στοιχείο της δημιουργίας αλλά ακολουθώντας την ρετρό συνταγή, καθρεφτίζει την ανάγκη μας για κάτι λιγότερο πολύπλοκο με συναισθηματικές ρίζες στην παιδική μας ηλικία. Ο λόγος που αναφέρω τέτοιου είδους σκέψεις, είναι γιατί τον τόνο δεν τον παρέχει μόνο η τεχνική αρτιότητα ενός παιχνιδιού αλλά και η ένθερμη προσπάθεια του δημιουργού που εδώ εκφράζεται με σαφήνεια.