Ο Μοχάμεντ Άλι παλεύει εδώ και χρόνια με το σύνδρομο Πάρκινσον, ωστόσο, αν και δεν μπορεί να επικρατήσει με… νοκ άουτ, δείχνει την ίδια αποφασιστικότητα με εκείνη που είχε μέσα στο ρινγκ, όταν έγινε ένας από τους μεγαλύτερους και πιο διάσημους αθλητές όλων των εποχών. Ο Άλι γίνεται αύριο 70 ετών και, μολονότι δεν είναι καλά στην υγεία του, καταφέρνει ακόμη να «καθηλώνει» τις μάζες, όπως το έκανε και στη διάρκεια της καριέρας του, με το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη να είναι το πρώιμο εφαλτήριο για την πορεία του ως τον παγκόσμιο τίτλο των βαρέων βαρών. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 του αφαιρέθηκε ο τίτλος της επαγγελματικής πυγμαχίας, επειδή αρνήθηκε να λάβει μέρος στον πόλεμο του Βιετνάμ, αφού πρώτα ασπάστηκε το Ισλάμ. Ο μύθος του συνεχίζει να ζει, 30 χρόνια μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, και το 1996 άναψε τη Φλόγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα.
Το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στη Ρώμη το 1960 ήταν η πρώτη μεγάλη στιγμή στην καριέρα του -τότε- 18χρονου Κάσιους Μαρσέλους Κλέι Τζούνιορ, ο οποίος είχε αρχίσει την πυγμαχία έξι χρόνια πιο πριν, επειδή ήθελε να τιμωρήσει αυτούς που έκλεψαν το ποδήλατό του! Βέβαια, το μετάλλιο έχει εξαφανιστεί και ο μύθος λέει ότι ο Άλι το πέταξε στον ποταμό Οχάιο, όταν δεν του επέτρεψαν να μπει σε ένα εστιατόριο, στην τότε φυλετικά διαχωρισμένη Αμερική.
Ο Άλι έγινε σύντομα επαγγελματίας και το 1964 κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο των βαρέων βαρών νικώντας τον Σόνι Λίστον, ενώ την επόμενη ημέρα ανακοίνωσε ότι έγινε μωαμεθανός και πως άλλαξε όνομα. Το σήμα-κατατεθέν του ήταν το ανορθόδοξο στιλ του, καθώς χόρευε μέσα στο ρινγκ και προσπαθούσε να χτυπήσει μόνο το κεφάλι του αντιπάλου του. Η καριέρα του σταμάτησε απότομα το 1967, όταν του αφαιρέθηκαν ο τίτλος και η πυγμαχική άδεια, επειδή αρνήθηκε να λάβει μέρος στον πόλεμο του Βιετνάμ. «Δεν έχω κάποια φιλονικία με τους Βιετκόνγκ» είχε πει χαρακτηριστικά, ωστόσο την τελευταία στιγμή γλίτωσε τη φυλακή.
Η «εξορία» του κράτησε τρία χρόνια, ωστόσο το δεύτερο μέρος της επαγγελματικής καριέρας του ήταν αυτό που τον εκτόξευσε στα ουράνια της δόξας. Η «μάχη του αιώνα» με τον Τζο Φρέιζερ (ο οποίος πέθανε τον περασμένο Νοέμβριο), στο «Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν» της Νέας Υόρκης κατέληξε στην πρώτη ήττα στην καριέρα του Άλι. Αργότερα νίκησε τον Φρέιζερ στο ίδιο γήπεδο και στη συνέχεια ανέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο του απέναντι στον Τζορτζ Φόρμαν στην Κινσάσα του Ζαΐρ (νυν Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό). Όμως, όλα αυτά προετοίμασαν το δρόμο για την τρίτη αναμέτρηση του Άλι με τον Φρέιζερ, η οποία έμεινε γνωστή ως «Thrilla in Manila» και διεξήχθη την 1η Οκτωβρίου 1975 στην πρωτεύουσα των Φιλιππίνων.
Οι δύο πυγμάχοι «σφυροκοπούσαν» ο ένας τον άλλο για 14 γύρους, προτού ο Άλι επικρατήσει με τεχνικό νοκ άουτ, αφού ο προπονητής του Φρέιζερ, Έντι Φουτς, αρνήθηκε να αφήσει τον αθλητή του να μπει στο ρινγκ για τον 15ο γύρο. Ο Άλι χαρακτήρισε αυτόν τον αγώνα ως «το πιο κοντινό πράγμα που ξέρω στον θάνατο» και δήλωσε στο «Sports Illustrated»: «Πήγαμε στη Μανίλα σαν πρωταθλητές, ο Τζο κι εγώ, και επιστρέψαμε σαν γέροι».
Ο Άλι έχασε και ξανακέρδισε το 1978 τον τίτλο από τον Λίον Σπινκς, ενώ το 1981 αποχώρησε από την ενεργό δράση, αφού έχασε από τον Τρέβορ Μπέρμπανκ. Μολονότι δεν έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα αν τα αμέτρητα χτυπήματα στο κεφάλι έπαιξαν ένα ρόλο, ο Άλι ήταν σκιά του εαυτού του στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, ενώ τρία χρόνια αργότερα διαγνώστηκε ότι πάσχει από το σύνδρομο Πάρκινσον. Ο Άλι, ο οποίος έχει παντρευτεί τέσσερις φορές και έχει αποκτήσει εννέα παιδιά, χαρακτήρισε την ασθένειά του δοκιμασία του Θεού, ωστόσο για πολύ καιρό αυτή δεν τον εμπόδισε να αναλάβει αρκετές ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες.
Ο πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζίμι Κάρτερ, χαρακτήρισε τον Άλι «μίστερ διεθνή φιλία», μια δήλωση που ήταν τόσο πολύτιμη όσο τα διάφορα βραβεία που κέρδισε κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
