Σέβομαι απεριόριστα αυτά που η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει προσφέρει στον ελληνικό αθλητισμό. Όχι μόνο σε παρελθόντα έτη, μια και ο νεότερος της οικογένειας συνεχίζει να επενδύει και να “καίει” κάποια εκατομμύρια ετησίως για το μπάσκετ. Με τα λάθη του, τα οποία σε κάποιες εκ των περιπτώσεων ακολουθούν την παραδοχή του και αυτό είναι θετικό για έναν Έλληνα παράγοντα. Αναγνωρίζω το γεγονός ότι ο Γιάννης Αλαφούζος σε μία κρίσιμη στιγμή για τον Παναθηναϊκό, ανέλαβε τα ηνία, την ώρα που όλοι σφύριζαν αδιάφορα. Παράλληλα έχει τοποθετήσει στην εταιρεία κάποια δεκάδες εκατομμύρια, που δυστυχώς για εκείνον και για τους φιλάθλους της ομάδας, είναι, αγωνιστικά τουλάχιστον, χωρίς αντίκρισμα. Μάλλον φυσιολογική εξέλιξη, μια και τα λάθη είναι συνυφασμένα με τη διοίκηση του Mr ΣΚΑΪ. Ένα ακόμα λάθος, που δείχνει ότι δεν σέβεται καν τον ρόλο του, αλλά και το σύλλογο που εκπροσωπεί, αποτελεί η τελευταία παράγραφος στην επίσημη ανακοίνωση μετακόμισης στο ΟΑΚΑ: “Ελπίζουμε όταν η διοίκηση του Ερασιτέχνη σκεφθεί με ψυχραιμία και όχι υπό την επήρεια προσωπικών αδυναμιών” κλπ.
Δεν ξέρω πόσο μπορούν οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα συνολικά στον Παναθηναϊκό να σκεφτούν ψύχραιμα και με καθαρό μυαλό, αλλά ο ερχόμενος Μάιος είναι πολύ κοντά. Μέχρι τότε, το καράβι που λέγεται ΠΑΕ προφανώς και θα έχει περάσει από σαράντα κύματα, κάτι που συνέβη και την προηγούμενη σεζόν, αλλά πλέον τα πράγματα είναι περισσότερο δυσοίωνα από ποτέ: Η ομάδα ξεκινάει με μείον έξι στο νέο πρωτάθλημα. Στο ρόστερ δεν μπορούν να γίνουν οι προσθήκες που θα επιθυμούσε ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής λόγω τιμωριών και όπως όλα δείχνουν, αν ολοκληρωθεί η συμφωνία ΕΡΤ – “‘άστεγων”, στο νέο πρωτάθλημα θα πέσουν τρεις ομάδες, προκειμένου η περίοδος 2019-20, να έχει στη superleague 14 ΠΑΕ.
Η πίεση είναι μεγάλη και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη, αν το αξιόμαχο σύνολο του Γιώργου Δώνη, έτσι όπως κατέθεσε τα πρώτα του διαπιστευτήρια, δεν βρει λύση στην επιθετική του δυστοκία. Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η απώλεια του πιο βασικού όπλου της ομάδας: Της έδρας. Στη Λεωφόρο πέρυσι ο Παναθηναϊκός σημείωσε τις οκτώ από τις συνολικά δέκα νίκες του, γνωρίζοντας την ήττα μόλις σε τρεις συναντήσεις. Εκεί μάζεψε τους 28 από τους 40 βαθμούς. Εκεί νίκησε τον Ολυμπιακό, είδε την ΑΕΚ να τον ισοφαρίζει την ύστατη στιγμή, εκεί προσπάθησε σε αγωνιστικό επίπεδο, να διεκδικήσει το μίνιμουμ που αντιστοιχεί στην ιστορία του, όπως είναι η ευρωπαϊκή έξοδος (άσχετα αν θα έχανε τη θέση λόγω των οικονομικών θεμάτων). Στο “Απόστολος Νικολαΐδης” οι περίπου 7 χιλιάδες μέσος όρος θεατών, δημιουργούν μία ζεστή ατμόσφαιρα.
Δε νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός έχει την πολυτέλεια για όλο αυτό που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες. Δεν είναι μόνο θέμα των κ.κ. Αλαφούζου και Γιαννακόπουλου. Όλοι σε έναν οργανισμό, όπως είναι οι “πράσινοι” έχουν το ρόλο τους. Και όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο είτε στα θετικά είτε στα αρνητικά. Μόνο που τα αρνητικά βρίσκονται κατάματα με την ιστορία του συλλόγου. Αν ο Παναθηναϊκός υποβιβαστεί αγωνιστικά, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα έχει την ψυχραιμία, την υπομονή, το πλάνο, τη διάθεση, ώστε να επανακάμψει. Και είμαι βέβαιος ότι τα σημάδια θα είναι ανεξίτηλα. Ήδη ο κόσμος του και αυτό είναι κάτι που κανείς το αντιλαμβάνεται και από τα sites ακόμα, είναι “ξενερωμένος”.
Γι’ αυτό και πρέπει να βρεθεί μία ικανοποιητική λύση για όλες τις πλευρές, τοποθετώντας στο επίκεντρο την ομάδα. Το ζητούμενο βέβαια είναι ποια ομάδα, όταν υπάρχει τέτοιο χάσμα. Θα προσθέσω αυτή την ομάδα, που εκφράζεται από τα τρία γράμματα και που προϋπήρχε των νυν παραγόντων και θα εξακολουθήσει να υφίσταται και μετά από εκείνους. Είναι χρέος τους να παραδώσουν, όποτε και αν έρθει αυτή την ώρα, τον Παναθηναϊκό, έτσι όπως τον ξέρει όλη η Ελλάδα.
