Ο Γιάννης Αλεξούλης μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την απώλεια του Γιώργου Μητσιμπόνα.
Ο συμπαίκτης του αδικοχαμένου άσου σε ΑΕΛ και ΠΑΟΚ, τόνισε συγκεκριμένα για την 13η Σεπτεμβρίου 1997:
«Ταξίδευαν με το δημοσιογράφο Νίκο Μίχο για να πάνε στην προπόνηση του Τυρνάβου και σε μια στροφή έξω από την Γιάννουλη, 4,5 χιλιόμετρα από την Λάρισα συνέβη το τραγικό δυστύχημα στο οποίο άφησε την τελευταία του πνοή ο Γιώργος. Ημουν δυο χρόνια μικρότερος του. Εκείνος 35 κι εγώ 33. Είχαμε πάει μαζί στον ΠΑΟΚ του Θωμά Βουλινού τότε. Εγώ μετά τον ΠΑΟΚ συνέχισα στον Ιάλυσο Ρόδου αλλά όταν συνέβη το μοιραίο ήμουν Λάρισα. Η Λάρισα ήταν και τότε μια μεγάλη πόλη αλλά μια μικρή κοινωνία. Σε είκοσι λεπτά είχαμε μάθει όλοι το τραγικό συμβάν. Το νέο μεταδόθηκε σαν αστραπή. Πήγαμε στο νοσοκομείο να μάθουμε λεπτομέρειες και δυστυχώς μάθαμε πως ο Γιώργος Μητσιμπόνας, ο φίλος μας, ο συμπαίκτης μας, ο οικογένειάρχης και πατέρας δεν ήταν στην ζωή. Ηταν αδύνατο να το εμπεδώσουμε σαν πραγματικότητα. Δεν το συνηθίσαμε ποτέ».
Για την εικόνα του αείμνηστου Μητσιμπόνα, ο Αλεξούλης τόνισε:
«Σαν ποδοσφαιριστής ο Γιώργος ήταν ένα πολύ δυνατό παιδί, που παρά την αγωνιστική του δύναμη στο γήπεδο, ήταν και εξαιρετικά τεχνίτης. Ηταν γρήγορος και είχε έντονη προσωπικότητα. Για τους λόγους αυτούς ήταν περιζήτητος από μεγάλες ομάδες και επέμενε να τον αποκτήσει ο Θωμάς Βουλινός για τον ΠΑΟΚ. Είχε έναν καλώς εννοούμενο εγωϊσμό και δεν ήθελε αν χάνει ούτε στην προπόνηση. Μερικές φορές αυτό δεν οδηγούσε σε αρεστά από όλους αποτελέσματα, εννοώντας τους αντιπάλους του στο γήπεδο. Ηταν από τα άτομα που έμπαιναν στην “φωτιά” και σήμερα τον συγκρίνω συχνά με τον Ισπανό Σέρχιο Ράμος που για την ομάδα του θα έρχονταν σε σύγκρουση με τον κάθε αντίπαλο και θα συγκέντρωνε αρνητικά σχόλια μερικές φορές. Ομως αυτή η εικόνα που έδινε ήταν ολότελα πλαστή και αντίστροφη από την πραγματική εσωτερική του εικόνα. Ηταν πολύ φιλικός, πολύ ευχάριστος, πολύ καλός στην παρέα και στην οικογένεια του, με αίσθηση χιούμορ και ότι τον έκανε αξιαγάπητο μεταξύ των φίλων και συμπαικτών του. Μπορεί να ήταν απόμακρος στους αντιπάλους του αλλά με όλους τους συμπαίκτες του ήταν ένας άψογος συνάδελφος και επαγγελματίας. Μας έλειψε όλα τα χρόνια και εξακολουθεί να μας λείπει, πολύ περισσότερο όμως στην οικογένεια του».
