Το φάντασμα του πολέμου πλανάται πάνω από ολόκληρο τον κόσμο, με την εξέλιξη της τεχνολογίας να το κάνει να στοιχείωνει και τις πιο κακές μας σκέψεις.
Ένας πόλεμος κερδίζεται όταν σπας το ηθικό του εχθρού, μέχρι η ικανότητά του να αντισταθεί να καταρρεύσει. Στο Ιράκ, ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποίησε την τακτική «σοκ και δέος», επιδεικνύοντας συντριπτική δύναμη, την ίδια στιγμή που χρησιμοποιούσε ανώτερη τεχνολογία. Ήταν ένας νέος όρος για μια αρχαία προσέγγιση: «Αφήστε τα σχέδιά σας να είναι σκοτεινά και αδιαπέραστα σαν την νύχτα, και όταν κινείστε, πέστε σαν κεραυνός», γράφει ο Sun Tzu στην Τέχνη του Πολέμου, αιώνες πριν από τον Χριστό. «Εμφανιστείτε ξαφνικά, βάναυσα και προκαλέστε την έκπληξη ώστε να σπείρετε τη σύγχυση και να ενθαρρύνετε την υποχώρηση και την παράδοση- ή την ολοκληρωτική εξολόθρευση του αντιπάλου, ήταν η συμβουλή του.
Μια τέτοιου είδους τακτική ήταν και ο «κεραυνοβόλος πόλεμος», που επινόησε και εφάρμοσε ο Γερμανός στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα αεροπλάνα της Luftwaffe, με τον θορυβώδη κινητήρα και τον χαρακτηριστικό συριγμό, βουτούσαν στον αέρα για να βομβαρδίσουν τις εχθρικές πόλεις, με στόχο όχι μόνο να συντρίψουν τα κτίρια τους αλλά και τα νεύρα των κατοίκων τους.
Στις μέρες μας ο τρόμος του πολέμου εξαπλώνεται πιο σιωπηλά, σημειώνει το The Atlantic. Σύντομα, οι βόμβες θα είναι υπερηχητικές και θα σκίζουν τον αέρα με ταχύτητα μεγαλύτερη κατά 5 φορές από αυτή του ήχου, ώστε να αποτρέπεται η ανίχνευσή τους από τα αντιαεροπορικά συστήματα. Τόσο οι διαμεσολαβητικοί όσο και οι εμφύλιοι πόλεμοι θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, όπως άλλωστε και οι συρράξεις περιφερειακά των μεγάλων κέντρων εξουσίας. Και ο κίνδυνος της κλιμάκωσης είναι πολύ υψηλός. Ο πλανήτης έχει ήδη επιβιώσει τρεις φορές από την πυρηνική καταστροφή: από την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας 1962, τον Σοβιετικό ψευδή συναγερμό του 1983 και τον νορβηγικό πύραυλο Black Brant του 1995. Κάποια στιγμή όμως ενδεχομένως η τύχη μας η τύχη μας να εξαντληθεί και όταν θα συμβεί αυτό, ο κόσμος θα φτάσει στο σημείο μηδέν.
Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι για το γεγονός ότι οι επόμενοι πόλεμοι θα είναι περισσότερο, κι όχι λιγότερο, θανατηφόροι. Όσο τα οπλικά συστήματα καθίστανται όλο και πιο ακριβή μέσω των δορυφόρων, οι χειρουργικής ακρίβειας επιθέσεις σε στρατιωτικούς στόχους θα είναι όλο και πιο εφικτές. Αλλά η αιματοβαμμένη ιστορία των «έξυπνων βόμβων» δείχνει ότι είναι τόσο έξυπνες όσο η «εξυπνάδα» εκείνων που της έφτιαξαν.
